Μια διαφορετική, μάλλον… αιρετική άποψη εξέφρασε ο γνωστός κομοτηναίος δημοσιογράφος Ξάνθος Κώστογλου, από τους πιο παλιούς, πιο γνωστούς και πιο σεβαστούς δημοσιογράφους στην πρωτεύουσα της Ροδόπης.
Με άρθρο του που φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης» υποστηρίζει ότι το παιχνίδι τελείωσε για τον Πανθρακικό, τουλάχιστον όπως τον αγαπούσαν οι φίλοι του, επισημαίνοντας ότι μια προσπάθεια σωτηρίας όπως αυτή του τύπου «Πανθρακικός Ξυλαγανής» που υπήρξε 20 χρόνια πριν θα είναι λάθος.
Παράλληλα, παραλληλίζει την περίπτωση του Πανθρακικού με τα κουφάρια των βιομηχανιών που άνθισαν κάποτε στην ΒΙΠΕ Κομοτηνής με επιχειρηματίες που εκμεταλλεύθηκαν τους αναπτυξιακούς νόμους στην περιοχή και στην συνέχεια άφησαν μόνο τα κουφάρια.
Το άρθρο του Ξάνθου Κώστογλου έχει ως εξής:
Μια “σωτηρία” του Πανθρακικού, για δεύτερη φορά, με παρόμοιες μεθοδεύσεις (που δημοσιεύονται τις τελευταίες ώρες) και κινούνται στην ίδια λογική με αυτές της περιόδου 1996-1998 (“Πανθρακικός Ξυλαγανής”) δεν μπορεί, παρά να συμβεί ως φάρσα.
Νομίζω ότι οι σημερινές εξελίξεις σημαίνουν και το τέλος εποχής, για μια ομάδα, “διοικητικής” επινόησης, στη διάρκεια της χούντας, με τη διάλυση (για ευνόητους πολιτικούς λόγους) των μέχρι τότε προσφυγικών αθλητικών σωματείων, όπως επίσης και η “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” συμμετοχή του (μαζί με άλλες ομάδες “κατασκευάσματα” ανά την Ελλάδα) στα τότε “εθνικά πρωταθλήματα”. Έκτοτε ο Πανθρακικός, η ομάδα και η αγνή και ανιδιοτελής συμπαράσταση των φιλάθλων του, έπεσε πολλές φορές θύμα πολιτικών σκοπιμοτήτων, παραγοντισμών και αποτέλεσε “πλυντήριο” πολλαπλών όχι και τόσο καθαρών πρακτικών.
(Με αυτό το σχόλιο δεν έχω την πρόθεση να υποβαθμίσω τις ειλικρινείς προσπάθειες, κατά καιρούς, παραγόντων, παικτών και περισσότερο την ανιδιοτέλεια των ανυποψίαστων φιλάθλων). Ο Πανθρακικός, ως επαγγελματική επιχείρηση, ακολούθησε μοιραία την πορεία των παρόμοιων “αναπτυξιακών οραμάτων” του τόπου. Εδώ, βρισκόμαστε σήμερα. Ένα “κουφάρι”, μαζί με αυτά που βλέπουμε στη βιομηχανική περιοχή, στα λουκέτα της αγοράς, στους χρεοκοπημένους πολιτικούς και τεχνοκράτες, αλλά και στα λαμόγια που κάνουν μπίζνες, ακόμα, εν μέσω κρίσεως.
Πολλοί θα τα θεωρήσουν αυτά προκλητικά ή αντιδραστικά. Αποφάσισα να τα γράψω όμως, γιατί δεν θέλω να διασυρθεί η ομάδα ξανά, με ψεύτικες προσδοκίες και απατηλές υποσχέσεις, που θα σπεύσουν μερικοί να δώσουν. Δεν μπορώ να βλέπω αυτό το κακοφορμισμένο “πτώμα” του τοπικού αθλητισμού, που μας στεναχώρησε, αλλά μας έδωσε και χαρές.
Το παιχνίδι τελείωσε. Αυτός δεν είναι ο Πανθρακικός κι ούτε πρόκειται να “φτιαχτεί” ξανά. Ας τελειώνουμε με τους νεόπλουτους “τσορμπατζήδες” του τοπικού αθλητισμού, της πολιτικής, της τοπικής παρασιτικής οικονομίας. Ίσως, η επιστροφή στο πνεύμα του ερασιτεχνισμού των πρώτων προσφυγικών σωματείων, το υπογραμμίζω “Σωματείων” (ΑΕΚ, Ορφέας, Ροδόπη), που κάποτε μας ένωσαν, μπορεί να μας δώσει τη χαρά και τη δύναμη του αθλήματος, της άμιλλας και της φιλαθλητικής ιδέας».
