Συνέντευξη στην Έλενα Καρατζίδου
– Με ένα μολύβι κι ένα χαρτί στο χέρι απο το Καλοκαίρι του 1979 σε ηλικία 16 μέχρι σήμερα, 37 χρόνια μετά, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο καταξιωμένους δημοσιογράφους που έχει βγάλει ο χώρος. Λίγοι ξέρουν ότι ήταν κάποτε φοιτητής στη Νομική της Κομοτηνής, επιστήμη με την οποία δεν ασχολήθηκε ποτέ. Ωστόσο 35 χρόνια μετά, γυρίζει στη πόλη όπου σπούδασε και μιλάει στο ThrakiSports για τα φοιτητικά χρόνια στη Κομοτηνή, το πως είδε τη πόλη μετά απο τόσα χρόνια αλλά σχολιάζει και την αθλητική επικαιρότητα μιας και η παρουσίαση του βιβλίου συνέπεσε με τον αγώνα του Παναθηναϊκού -που ακολουθούσε 30 χρόνια- με τον Άγιαξ.
Αναφέρεται ακόμα για τις δύο μεγάλες ομάδες της Θράκης τη Ξάνθη και το Πανθρακικό ενώ σχολιάζει και τα τεκταινόμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θ.S: Πίσω στη πόλη λοιπόν που περάσατε τα φοιτητικά σας χρόνια. Πως είναι το συναίσθημα του να επιστρέφετε πίσω μετά από τόσα χρόνια;
Μ.Σ: Νιώθω τρομερή έκπληξη καθώς η πόλη είναι αγνώριστη. Δε μοιάζει σε τίποτα με εκείνη που ήρθα εγώ στα 18 μου ως φοιτητής. Τότε δεν υπήρχε τίποτα, περπατούσαμε πάνω κάτω σα τους τρελούς γιατί δεν είχαμε τι να κάνουμε. Τις πρώτες μέρες που ήρθα είχα σοκαριστεί μιας και μεγάλωσε στην Αθήνα και προφανώς οι δυο πόλεις δε συγκρίνονται. Πέρασα στη πόλη καταλάθος μιας και δεν είχα γράψει στις Πανελλήνιες επειδή το μυαλό μου ήταν σε μια Κρητικιά και όχι στο διάβασμα. Καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που έκανα αυτό το λάθος και πέρασα στη Κομοτηνή. Οι τρεις πρώτες μέρες που έζησα εδω ήταν βασανιστικές. Θυμάμαι έπρεπε να μείνω μια ακόμη μέρα και με φιλοξένησε μια μητέρα με τη κόρη της που είχαν έρθει κι αυτοι για εγγραφή. Στις 6 το πρωι ακούω τη φωνή του Ιμάμη,σηκώνομαι από το κρεβάτι, βγαίνω έξω να περπατήσω και βάζω τα κλάματα, δε μπορούσα να δεχτώ αυτό που συνέβει. Στους δρόμους λοιπόν που πήρα δεν ήξερα που πήγαινα και με σταματάνε κάποια στιγμή δυο στρατιώτες και μου λένε «Που πας εσυ;» και με τραβάνε πίσω. Τους απαντάω <<Η αλήθεια είναι οτι δε ξέρω που πάω, τι είναι εδω;>> κι αυτοι μου απάντησα κοφτά «Τα τούρκικα». Παρ ολα αυτά τη νοσταλγώ τη πόλη και έκλαψα και όταν έφυγα, είναι αυτό το ρητό που λένε οτι στη Κομοτηνή δυο φορές κλαίς, όταν έρχεσαι και όταν φεύγεις.
Θ.S Πως πέρασε η μέρα σας εδω; Πως σας φάνηκε η ”νέα” πόλη;
Μ.Σ Έχουν αλλάξει όπως προείπα πολλά. Η πόλη δεν έχει καμία σχέση. Όταν ήρθα εδώ ήταν όλα άδεια, δρόμοι και τσιμέντα μόνο. Το μόνο που είχαμε για να συχνάζουμε ήταν ένα μαγαζί στη πλατεία. Τώρα όλα αυτά έχουν αλλάξει, παντού καφε, εστιατόρια, μαγαζιά , κόσμος πάει κι έρχεται. Όταν ερχόμουν απο την Αλεξανδρούπολη με το αμάξι εδώ είπα ότι δε θα συγκινηθώ και θα είμαι άνετος. Δε το κατάφερα γιατί με πήραν τα ζουμιά όταν πήγα να βρω τη τάξη μου στη Παλιά Νομική το μεσημέρι. Όλα ήταν ίδια όπως πριν 35 χρόνια και ήρθαν τόσες εικόνες στο μυαλό μου, μ’ έπιασε η νοσταλγία και άρχισα να κλαίω. Μ’ έβλεπαν οι φοιτητές 18,19 χρονών και σκουντούσαν ο ένας τον άλλον με ύφος “Τι κάνει ο θείος τώρα”. Στη συνέχεια πήγα να δω και το ξενοδοχείο που πρωτοέμεινα και προς έκπληξη μου το βρήκα εκεί στην οδό Ορφέως. Πήγα να φάω απέναντι ”Στα αδέρφια” που στην εποχή μου ήταν ”Τα πέντε αδέρφια” και έτρωγα πολύ συχνά εκεί. Έχω πολλές αναμνήσεις απ’αυτή τη πόλη.
Θ.S Στη πόλη των αναμνήσεων λοιπόν για τη παρουσίαση του 13ου βιβλίου σας, ”Τα 13 κεριά στο σκοτάδι”, την ίδια ώρα όμως που παίζει η ομάδα των αναμνήσεων σας, ο Παναθηναϊκός με τον Άγιαξ, δύο ομάδες που έχετε παρακολουθήσει να αγωνίζονται και από κοντά. Γιατί επιλέξατε να γίνει την ίδια μέρα και ώρα και να μην δείτε το παιχνίδι είτε απο τη τηλεόραση είτε απο κοντά;
Μ.Σ: Είχα τη μεγάλη ευλογία-ευτυχία να ζήσω τον μεγάλο Παναθηναϊκό της Ευρώπης. Ημιτελικό Champions League το ’96, πολλές προκρίσεις προημιτελικά Κυπέλλου UEFA, τρομερές νίκες έναντι σε πάρα πολύ μεγάλες ομάδες της Ευρώπης όπως η Γιουβέντους, η Μπαρτσελόνα, συνεπώς έζησα τις πολύ μεγάλες στιγμές του Παναθηναϊκού. Δεν αντέχω να βλέπω αυτή την απαξίωση μ’ έναν Παναθηναϊκό που έχει να κερδίσει στην Ευρώπη 12 ολόκληρα παιχνίδια, για τη τότε εποχή ήταν ανέκδοτο. Αυτό το πράγμα με πληγώνει, δε μπορώ να το ακολουθήσω. Η γνώμη μου για το τωρινό Παναθηναϊκό είναι η χειρότερη. Περνάει τα χειρότερα του χρόνια και συνεχίζει να δέχεται βροχή απο σφαλιάρες και να έχει μετατραπεί σε μια ομάδα μισθοφόρων που έρχονται και φεύγουν. Δεν υπάρχει καμιά ”οικογενειακή” στέγη και όλο αυτό οδηγεί σε μια απαξίωση λυπηρή που διηγώντας τη να κλαις.
Θ.S Η εικόνα του Παναθηναϊκού είναι θα λέγαμε και ο αντικατοπτρισμος του Ελληνικού Ποδοσφαίρου γενικότερα; Ποια είναι η γνώμη σας για τη κατάσταση που επικρατεί τώρα;
Μ.Σ: Το ελληνικό ποδόσφαιρο παρουσιάζει μια εικόνα με πολλά προβλήματα. Ένα μεγάλο ζήτημα είναι η παγκοσμιοποίηση του. Όταν βλέπεις ότι κάθε ομάδα έχει 10 ξένους minimum, αντιλαμβάνεσαι οτι είναι δύσκολο να δέσεις μ’αυτούς τους ανθρώπους. Η παγκοσμιοποίηση αυτή έχει φέρει στην Ελλάδα παίκτες δεύτερης διαλογής και το πρωτάθλημα εδώ και χρόνια είναι μη ανταγωνιστικό, δεν έχει ενδιαφέρον. Υπάρχουν κι άλλα προβλήματα που η Πολιτεία δεν επέλεξε να τα λύσει. Πολύ βία, πολύ κακά πράγματα, μια διαιτησία σε πολύ κακό ύψος εδώ και πάρα πολλά χρόνια κι αν δεν υπάρχει θέληση απο το κράτος να τα λύσει δε θα λυθεί. Γενικότερα οι μεγάλες ομάδες Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ πρέπει να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι όλοι μαζί να λύσουν τα προβλήματα τους, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα προϊόν ωραίο που πρέπει να προωθηθεί ωραία και να εξαπλωθεί, αν δε κάτσουν εκείνοι όλοι μαζί δε πρόκειται να δούμε ούτε καλύτερες μέρες ούτε τίποτα. Θα παρατηρήσετε οτι καμία απο τις μεγάλες ομάδες δεν είναι στις μεγάλες της δόξες. Σε μια εποχή τεράστιας κρίσης πως θα επενδύσει ο άλλος, είναι μια κατάσταση <<Όπου φτωχός και η μοίρα του>>. Πλέον δεν έχει απόδοση η επένδυση, δεν υπάρχουν έσοδα, αναγκαστικά καταφεύγουν σε παίκτες απο τρίτο ή το τέταρτο ράφι άρα τι να δει ο κόσμος; Παλαιότερα είχαμε ομάδες πόλης, τη Λάρισα, τον Πανσερραϊκό, τον Απόλλών Καλαμαριάς, τη Δόξα Δράμας οι οποίες δεν ήταν υπερδυνάμεις αλλά για να περάσουν οι λεγόμενοι μεγάλοι απο κει έπρεπε να φτύνουν αίμα ενώ πλέον δεν είναι έτσι τα πράγμα.
Θ.S Μιλώντας για ομάδες πόλεις και μιας και είστε στη Θράκη ποια είναι γνώμη σας για τις δυο μεγάλες ομάδες της; Την Ξάνθη και τον Πανθρακικό, που αγωνίζονται στις επαγγελματικές εθνικές κατηγορίες;
Μ.Σ: Η Ξάνθη έχει το ευτύχημα να βρίσκεται για πολλά χρόνια στο πρώτο ράφι και αυτό το χρωστάει εν μέρει και στις διοικήσεις της. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να καταλάβουν εκεί ότι όλα δεν είναι δεδομένα και ίσως η Ξάνθη αν δεν έχει τη στήριξη που πρέπει, να βρεθεί σε κατάσταση σε χειρότερη κι από αυτή του Πανθρακικού σε κάποια χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο ο κόσμος της πρέπει να είναι εκεί για να τη βοηθήσει να μείνει ψηλά.
Ο Πανθρακικός είχε μια χρυσή ευκαιρία να προσπαθήσει να μείνει στη πρώτη κατηγορία, αλλά τον πλάκωσαν τα προβλήματα. Πρέπει οι άνθρωποι της ομάδας να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι και να σκεφτούν ότι υπήρξαν μεγάλες ομάδες που αφανίστηκαν από το χρόνο, ομάδες που έκαναν σοβαρή πορεία στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο. Αν λοιπόν θελήσουν να μη διαλυθεί αυτή η ομάδα που με κόπο έφτασε εκεί που έφτασε, να μαζευτούν όλοι μαζί να συνδράμουν για την ίδια ομάδα με ίδιους στόχους. Να βρουν Ελληνόπουλα που θα ματώσουν για τη φανέλα και όχι μισθοφόρους. Όποια ομάδα επιχείρησε να έχει 5 παίκτες φέτος, του χρόνου άλλους 5 παίκτες ξένους και να τους αλλάζει, δε μπορεί να μαζευτεί. Εκτός από τη διοίκηση όμως, πρέπει και ο κόσμος της Κομοτηνής να καταλάβει οτι η ομάδα αυτή είναι της πόλης. Δεν είναι δυνατόν να παίζεις με άδειο γήπεδο και να φαίνεται μόνο η εκκλησία γύρω γύρω. Να βγουν οι κρατούντες στους δρόμους, ακόμη και πόρτα πόρτα και να λένε «ελάτε γιατί είναι η ομάδα μας». Ο καθένας μπορεί να είναι ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός ή ό,τι άλλο αλλά εδώ είναι η πόλη σου και είναι χαρά να έρχονται εδώ οι μεγάλες ομάδες και να βρίσκεται ο Πανθρακικός στα πάνω ράφια.
