Στην Ξάνθη βρίσκεται ο παλαίμαχος ξανθιώτης άσος του Παναθηναϊκού (και όχι μόνο) Αντώνης Αντωνιάδης, προκειμένου να τιμηθεί από τον Δήμο Ξάνθης κατά τις εκδηλώσεις για τον εορτασμό της απελευθέρωσης την Τρίτη 4 Οκτωβρίου. «Ο ψηλός» μάλιστα δεν έχασε την ευκαιρία να βρεθεί στα Πηγάδια και να παρακολουθήσει την αναμέτρηση ανάμεσα στην Ξάνθη και τον Ατρόμητο.
Εκεί τον βρήκε το ThrakiSportS και δεν έχασε την ευκαιρία για μια σύντομη αλλά όπως πάντα απολαυστική συνομιλία μαζί του…
Θ.S: Καλωσορίσατε στην πατρίδα σας κύριε Αντωνιάδη! Να ξεκινήσουμε από την βράβευση, τον λόγο που βρίσκεστε και πάλι στην πόλη όπου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε…
Α.Α: Ναι, είναι αλήθεια ότι βρίσκομαι στην Ξάνθη, γιατί με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου που ελήφθη την περασμένη εβδομάδα, ο Δήμος Ξάνθης αποφάσισε να με βραβεύσει. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Με έχουν βραβεύσει και άλλες φορές στην Ξάνθη, είναι όμως η πρώτη φορά που θα γίνει αυτό από τότε που σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Αύριο (σ.σ. σήμερα) είναι μία μέρα γιορτής και χαράς για την Ξάνθη. Και εγώ πάντα έχω την Ξάνθη στην καρδιά μου και πάντα μιλάω για την Ξάνθη με τα καλύτερα λόγια.
Είστε από τους πρεσβευτές της πόλης, άλλωστε, αλλά τελευταία είναι αλήθεια ότι δεν σας βλέπουμε συχνά στην πόλη μας. Φέτος ήρθατε άλλη μια φορά, αλλά σε σχέση με το παρελθόν έχουν αραιώσει οι επισκέψεις σας…
Α.Α: Είναι αλήθεια ότι από τότε που «έφυγε» η μητέρα μου, δεδομένου ότι δεν έχω και πολλούς συγγενείς πλέον στην πόλη, έχουν αραιώσει οι επισκέψεις. Κάθε φορά που έρχομαι όμως συγκινούμαι, μου έρχονται αναμνήσεις από τις παλιές εποχές…
Θ.S: Πως ήταν λοιπόν αυτές οι παλιές εποχές; Δυο λόγια για τα παιδικά χρόνια….
Α.Α: Γεννήθηκα πριν 70 χρόνια στο Πετροχώρι. Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής αλλά δεν πέρναγα ωραία καλοκαίρια γιατί έπρεπε να δουλεύω στα χωράφια. Είχαμε καπνά, άλλωστε παραδοσιακή πόλη με καπνά η Ξάνθη. Κάθε μέρα ξύπνημα από τις 4-5 το πρωί για να μας στα χωράφια. Αυτό με ενοχλούσε. Θυμάμαι μάλιστα μια φορά να λέω εκνευρισμένος στους γονείς μου ότι θα προτιμούσα να γίνω ακόμα και σκουπιδιάρης στον Δήμο Ξάνθης παρά να ασχοληθώ με τα καπνά. Είχα βάλει στόχο να περάσω στις πανελλαδικές…
Θ.S: Αυτή ήταν η ας πούμε «λύτρωση»;
Α.Α: Όχι. Όταν τέλειωσα το γυμνάσιο, το εξατάξιο τότε γυμνάσιο, δήλωσα στρατιωτική ιατρική, αλλά κόπηκα στο τελευταίο μάθημα, την ανθρωπολογία. Ακόμα το φέρνω βαρέως… Ήμασταν τρία αγόρια στην οικογένεια, δεν γινόταν να σπουδάσουμε όλα. Μοιραία πήγα να υπηρετήσω την θητεία μου. Μεγάλη η θητεία τότε, όχι όπως σήμερα. Ήμουν στον Έβρο, στα σύνορα, έπαιζα μάλιστα και σε μια ομάδα εκεί, στον Άρδα στις Καστανιές. Στο μεταξύ είχε μεταπηδήσει από τα τσικό της Ασπίδας στην ομάδα Νέων. Δεν έβλεπα την ώρα να πάω να προπονηθώ. Ενώσω ήμουν στρατό, έγινε το «κονέ» και ήρθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Ήταν περίεργος ο νόμος τότε και είναι αλήθεια ότι πέρασε από χίλια κύματα…
Θ.S: Αλλά σας άλλαξε την ζωή. Αν ζητήσουμε με δυο λόγια να περιγράψετε αυτήν την καριέρα;
Α.Α: Νομίζω ότι συνοψίζεται στα 187 τέρματα που έχω πετύχει στην Α’ Εθνική, κατά βάση με τον Παναθηναϊκό και άλλα 73 στην Β’ Εθνική Κατηγορία με την Ασπίδα. Και φυσικά στα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, το Γουέμπλεϊ, την Εθνική. Αλλά και μετά το τέλος της καριέρας μου, στον ΠΣΑΠ όπου πιστεύω ότι έκανα έργο… Τα περιγράφω όλα αυτά και στο βιβλίο μου…
Θ.S: Ο «Ψηλός», η αυτοβιογραφία σας. Αλήθεια, επειδή είστε από εκείνους που φόρεσαν και την φανέλα του Ολυμπιακού, κάτι που κάποιοι ίσως δεν το ξέρουν. Όπως και ο Μίμης Δομάζος. Πώς ήταν το… συναίσθημα;
Α.Α: Παράξενο και άβολο. Ήταν όμως περίεργες οι συνθήκες Και εμένα και τον Δομάζο μας έδιωξαν ουσιαστικά από τον Παναθηναϊκό, άδικα πιστεύω. Χωρίς να μας δοθεί η δυνατότητα να πούμε την άποψή μας, να απολογηθούμε. Εξαναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε. Τέλος πάντων, πέρασαν αυτά…
Θ.S: Και ερχόμαστε στο σήμερα. Σας πετυχαίνουμε στο Ξάνθη – Ατρόμητος, σε ένα ματς ανάμεσα σε δυο ομάδες που έχετε φορέσει την φανέλα τους, γιατί περάσατε και από τον Ατρόμητο. Αλήθεια, την παρακολουθείτε την ομάδα της Ξάνθης;
Α.Α: Βεβαίως. Την παρακολουθώ την Ξάνθη ανελλιπώς. Πατρίδα είναι άλλωστε, πως θα γινότα αλλιώς; Και στην Αθήνα όταν έρχεται προσπαθώ να πάω και στην τηλεόρασξη όταν παίζει την βλέπω, όπως προσπαθούσα να είμαι κοντά και στον Πανθρακικό. Επιτελούν και εθνικό έργο αυτές οι ομάδες εδώ…
Θ.S: Πως βλέπετε την φετινή ομάδα της Ξάνθης και τη φετινή της προσπάθεια στο πρωτάθλημας
Α.Α: Η ομάδα δεν είναι ακόμα στο στάδιο που μπορεί και που μας έχει συνηθίσει να είναι. Είναι μία ομάδα καινούργια που θα πρέπει να δέσει. Πιστεύω ότι σιγά σιγά θα στρώσει, θα τα πάει καλύτερα και θα πάρει τα αποτελέσματα που πρέπει.
Θ.S: Τι σας έκανε εντύπωση από το παιχνίδι Ξάνθης – Ατρομήτου που παρακολουθήσατε;
Α.Α: Νομίζω ότι η ισοπαλία ήταν δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικά με βάση την εικόνα ως το ’70. Το τελευταίο 20λεπτο η Ξάνθη πίεσε περισσότερο, είχε κατοχή, έκανε κάποιες ευκαιρίες και σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι αλλαγές. Πάντως περίμενα περισσότερα και από τις δυο ομάδες, αλλά δε νομίζω ότι θα κινδυνεύσει οποιαδήποτε από τις δυο.
Θ.S: Τον κόσμο της Ξάνθης πως τον είδατε;
Α.Α: Ήταν λίγοι οι φίλοι της ομάδας που ήρθαν στο γήπεδο. Περίμενα ότι θα έχει πέντε ή έξι χιλιάδες κόσμου, αλλά δεν το είδα. Ο κόσμος πρέπει να στηρίξει την προσπάθεια της Ξάνθης. Μπορεί τώρα να μην προσφέρει μεγάλο θέαμα, αλλά με την βοήθειά του θα βρει τα πατήματά της και θα συμβεί και αυτό. Είναι μια ομάδα με παράδοση.
Θ.S: Να κλείσουμε αυτήν την σύντομη κουβέντα με ένα σχόλιο συνολικά για το πρωτάθλημα, που βρίσκει στην κορυφή τον Παναθηναϊκό αλλά δυστυχώς για άλλη μια φορά κυριαρχούν και τα πολλά παράπονα ομάδων από την διαιτησία;
Α.Α: Μα για να έχουμε καλύτερο πρωτάθλημα, πρέπει οι διαιτητές να μην προκαλούν το κοινό αίσθημα. Υπάρχουν διαιτητές που πρέπει να τους βγάλουν απέξω, το κάνουν, αλλά τσούκου-τσούκου τους επαναφέρουν. Δεν σέβονται την κοινή γνώμη! Με αυτά που κάνουν υποτιμούν βάναυσα τον κόσμο. Και δεν μιλάω για τα ανθρώπινα λάθη, γιατί πάντα θα γίνονται λάθη. Δεν μπορεί όμως κάποιοι να κάνουν πολλά λάθη, να τους τιμωρούν και μετά να τους επαναφέρουν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους διαιτητές αλλά και τους παρατηρητές. Δε μπορεί να περνάει η γραμμή της ΕΠΟ, παρότι ο ένας στην ΚΕΔ είναι εκπρόσωπος της Λίγκας. Δεν μπορεί οι ίδιοι διαιτητές να είναι επί δέκα χρόνια στους πίνακες. Δεν είναι βέβαια η διαιτησία μόνο, υπάρχουν και άλλα πράγματα οργανωτικού χαρακτήρα. Πρέπει να τα μαζέψουμε όλα και να φτιάξουμε το προϊόν που λέγεται ποδόσφαιρο. να σταματήσει αυτή η απαξίωση που έχει στα μάτια του κόσμου. Αν το κάνουμε, όλοι μα όλοι στο τέλος θα βγουν κερδισμένοι από αυτό…
