Ενα ξεχωριστό κείμενο για την ξεχωριστή πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή του «Ντεμοτεχνείου» ανέβασε το απόγευμα της Δευτέρας το Vice. Με τον γνωστό τρόπο του ηλεκτρονικού περιοδικού, ο Αντώνης Ντινιακός περιέγραψε όσα έζησε στην πρεμιέρα του Ντέμη Νικολαΐδη στα ερτζιανά.Ήδη από το ThrakiSportS έχετε διαβάσει τις δικές μας εντυπώσεις μαζί με τις αποκαλύψεις και τα σχόλια του εβρίτη πρώην ποδοσφαιριστή που αφορούσαν την περιοχή μας. Έχει αξια όμως να διαβάσετε και μια δεύτερη γνώμη. Ειδικά όταν αυτή δημοσιεύεται σε ένα δημοφιλές παγκόσμιο μέσο όπως το Vice και διανθίζεται από πολλές και ξεχωριστές φωτογραφίες του Χρήστου Σαρρή:
Αυτοσαρκασμός, «μπηχτές», εφηβικά πειράγματα, ανατρεπτικές αναλύσεις. Για όσους παρακολουθούν πού και πού τα ποδοσφαιρικά σόου στο Νησί, ο σχολιασμός από παλιές δόξες του αθλήματος έπειτα ή πριν από έναν αγώνα, μοιάζει με όαση μπρος στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα του βαρετού στρογγυλέματος και των προκάτ ευχολογίων που ξεκινούν αποκλειστικά με τα ρήματα «εύχομαι και ελπίζω» και τελειώνουν με την κλισεδούρα «να δούμε ένα ωραίο ματς και να κερδίσει ο καλύτερος».
Στην εποχή του Διαδικτύου, οι αποστάσεις έχουν πια μικρύνει -αρκεί μια βολτίτσα στο Youtube ή σε κάποιο ξένο αθλητικό site για να πέσεις πάνω στον γίγαντα Γκάρι Λίνεκερ να τρολάρει το άλλοτε «κανόνι» της Άρσεναλ, Ίαν Ράιτ, για να λάβει πίσω μια πληρωμένη απάντηση, ή να παρουσιάζει με τα σώβρακα την εκπομπή του στο BBC, το συχνά ξεκαρδιστικό «Match of the Day». Αντιστοίχως, τον μέγα Άλαν Σίρερ να μη μασάει τα λόγια του ούτε για μια στιγμή αναφορικά με την απόδοση των Λιονταριών στο πρόσφατο Euro 2016 ή τον Ρίο Φέρντιναντ, τον Πολ Σκόουλς και τον Στιβ ΜακΜάναμαν να αναλύουν τα κακώς κείμενα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με το θάρρος και το βάρος της γνώμης τους, δίχως να λογαριάζουν τι «θα πει ο πρόεδρος και οι οπαδοί» και κυρίως δίχως να προσδοκούν σε καμιά θεσούλα στην ομάδα για να βγάλουν έξτρα «παντεσπάνι».
Στην Ελλάδα πάλι, αν εξαιρέσεις μερικές ψύχραιμες φωνές της ελληνικής δημοσιογραφίας, κατά τα άλλα το κουβεντολόι γύρω από το ποδόσφαιρο -από τους ανθρώπους του ίδιου του αθλήματος- είναι τόσο συναρπαστικό και επιμορφωτικό που συχνά ο τηλεθεατής διχάζεται ανάμεσα στο δίλημμα: να ακούσω την ανάλυση του Πέτρου Μίχου ή μήπως να παρακολουθήσω μια βρύση να στάζει καλύτερα; Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι είναι οι παλαίμαχοι που έκαναν το πέρασμα χορτάρι/τηλεόραση, έχοντας να προσφέρουν ποδοσφαιρική γνώση, ενδιαφέρουσες αναλύσεις και καλές ατάκες. Μια μικρή παρένθεση εδώ. Όταν μιλάμε για καλές ατάκες δεν γίνεται να μην κάνουμε ένα ταπεινό προσκύνημα στον τιτάνα, Γιώργο Μύρτσο, ενθυμούμενοι την υπέροχη στιγμή όπου κατηγόρησε προ ετών, σε εκπομπή, άλλον καλεσμένο πως είναι άσχετος από ποδόσφαιρο και εκείνος προσπάθησε να τον διαψεύσει λέγοντας ότι βλέπει χρόνια μπάλα. Για να του πετάξει ο αγλαός Μύρτσος: «Και εγώ 30 χρόνια πάω στα μπουζούκια, αλλά μπουζούκι δεν έμαθα να παίζω». Κλείνει η παρένθεση. Αυτή μάλιστα, ήταν μια λαμπρή, βαλκανική ατάκα.
Καλός στα σχόλιά του, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, υπήρξε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος όποτε εκλήθη σε ρόλο σχολιαστή. Γνώστης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με εύστοχες συνήθως παρατηρήσεις και πότε-πότε ενδιαφέροντα σχόλια με σωστές δόσεις χιούμορ. Κάποιον άλλον που να ξεχώρισα με τα χρόνια αδυνατώ να θυμηθώ. Ο Ιεροκλής Στολτίδης, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος (εάν εγκατέλειπε την προπονητική) και ο Άκης Ζήκος εκτιμώ επίσης πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε καλούς σχολιαστές, λόγω παραστάσεων και παιδείας, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί. Για αυτόν που ήμουν ανέκαθεν βέβαιος ότι το «είχε» και θα μπορούσε να παίξει μπάλα άνετα στα media ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης. Ο άνθρωπος που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι από τη κερκίδα της ΑΕΚ, που ως πρόεδρος της Ένωσης οραματίστηκε ένα ποδόσφαιρο που θα εξέφραζε τη σιωπηλή πλειοψηφία του κόσμου, ένας αντισυμβατικός τύπος που ξέφευγε τελείως από το μέσο όρο του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν περίμενα ποτέ πως θα τον δω να ασχολείται με τα ΜΜΕ. Έκανα λάθος…
Το απόγευμα της Παρασκευής, λίγο πριν από τις έξι, έφτασε στα γραφεία του ΣΠΟΡ FM 94,6 για την πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης, νέας ραδιοφωνικής εκπομπής του, με τον εξόχως τρολαριστό -για τους μυημένους- τίτλο «Ντεμοτεχνείο», έχοντας ως συμπαραγωγό και συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, έναν από τους κορυφαίους Έλληνες σπορκάστερ, τον πολύπειρο Αλέξη Σπυρόπουλο. Λίγο πριν από την έναρξη επικρατούσε χαμός: κάμερες, κόσμος, φωτογράφοι ενώ προτού Σπυρόπουλος και Νικολαΐδης κλειστούν στο στούντιο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πλησίαζαν τον Ντέμη και του ζητούσαν να βγουν μια φωτογραφία. Εκείνος, παρότι ήταν εμφανής η αμηχανία της στιγμής και το άγχος της πολυσυζητημένης πρεμιέρας, απαντούσε θετικά και στηνόταν μπροστά στα κινητά για μια χαλαρή αναμνηστική photo. Την ίδια ώρα στον υπολογιστή της παραγωγής τα μηνύματα του κόσμου έφταναν το έναν πίσω από το άλλο. Ευχές, εξομολογήσεις, προτροπές, αναμνήσεις -ο καθένας μοιραζόταν και κάτι. Περισσότερα από 600 μηνύματα στάλθηκαν συνολικά μέσα σε δύο ώρες.
Η εκπομπή ξεκίνησε λίγο μετά τις έξι το απόγευμα και σύντομα πήρε τη μορφή συνέντευξης. «Γιατί αποφάσισες να κάνεις ραδιόφωνο;», «Γιατί τώρα, γιατί εδώ;» και άλλες προσωπικές ερωτήσεις του Αλέξη Σπυρόπουλου στον Ντέμη άνοιξαν το χορό του «Ντεμοτεχνείου». Μετά το πρώτο ημίωρο, η γλώσσα λύθηκε και το ποδόσφαιρο, ελληνικό και ξένο, πέρασε σε πρώτο πλάνο. Ιστορίες από την εποχή της προεδρίας Νικολαΐδη στην ΑΕΚ, προσωπικά περιστατικά του Ντέμη με ποδοσφαιριστές όπως ο Μαϊστόροβιτς και ο Τζιμπούρ, «σπόντες» για τον τέως πρόεδρο της ΕΠΟ, Γιώργο Γκιρτζίκη, αναλύσεις για το ντέρμπι του Μάντσεστερ, απ’ όλα είχε ο ραδιοφωνικός μπαχτσές. Κι όσο λυνόταν ο Ντέμης, τόσο πιο ενδιαφέρουσα γινόταν η εκπομπή. Πιθανολογώ πως όταν αρχίσουν να έρχονται σιγά, σιγά και καλεσμένοι, θα μιλάμε για ένα ραδιοφωνικό προϊόν που θα ξεφεύγει τελείως από την εγχώρια μανιέρα. Ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή, όπου κυριαρχεί το πολεμικό κλίμα απ’ όλες τις πλευρές, οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με μια μπάλα στα πόδια είναι χρησιμότεροι από ποτέ. Πόσο μάλλον στα media όπου η αξιοπιστία βάλλεται καθημερινά. Ευελπιστώ πως ο Ντέμης θα αποδειχθεί κοινωνός μιας νέας ποδοσφαιρικής γλώσσας που θα βοηθήσει τις νεότερες γενιές να αποκωδικοποιήσουν τι πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο -με στόχο να το αγαπήσουν όπως του αξίζει.
