Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν πλέον ιστορία και είναι ευκαιρία να σχολιάσουμε και κάποια κακώς κείμενα που μας έκαναν εντύπωση πριν και κατά την διάρκειά τους, αλλά δεν θελήσαμε να αναδείξουμε σε μια περίοδο που κυριαρχούσε η αγωνιστική δραστηριότητα.
Στην διοργάνωση αυτή το γεωγραφικό διαμέρισμα της Θράκης μας εκπροσωπήθηκε από δύο όλους κι όλους αθλητές που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτό, τρεις αν προσθέσουμε και τον Εβρίτη Σιδέρη Τασιάδη που ωστόσο αγωνίζεται με τα χρώματα της Γερμανίας ως παιδί μεταναστών που αναγκάστηκαν να φύγουν όταν αυτός ήταν δέκα χρονών αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στο Άουγκσμπουργκ.
Τι θα περίμενε λοιπόν να κάνουν τουλάχιστον οι Δήμοι Ξάνθης και Κομοτηνής πριν αγωνιστούν οι Χρήστος Κατραντζής και Κώστας Μπανιώτης, που αποτελούν δικά τους παιδιά. Να βγει έστω για τα μάτια του κόσμου μια ανακοίνωση που να τους συγχαίρει για την παρουσία και την συμμετοχή στην μεγάλη αυτή γιορτή και να τους εύχεται καλή επιτυχία. Μια ανακοίνωση. Αλλά κάτι τέτοιο δεν το έκανε ούτε ο Μπάμπηςς Δημαρχόπουλος ούτε ο Γιώργος Πετρίδης.
Ο τελευταίος έχει την δικαιολογία ότι τουλάχιστον έλαβε μια απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο να υποστηρίξει με πέντε χιλιάρικα την ολυμπιακή προετοιμασία του αθλητή, αλλά και αυτή η απόφαση ελήφθη υπό αίρεση και είναι αμφίβολο αν εκταμιεύθηκαν αυτά τα χρήματα την κατάλληλη ώρα. Αλλά μια ανακοίνωση όταν πλέον οι δύο αθλητές ήταν στο Ρίο και σήκωναν στους ώμους τους όλον τον αθλητικό κόσμο της Θράκης μας, έτσι για να τους τονώσουν το ηθικό, δεν θα έβλαπτε.
Δεν το έκαναν ποτέ. Σε αντίθεση για παράδειγμα με τον συνάδελφό τους στην Δράμα, που έχουμε μάθει πλέον ότι ελάχιστα βοήθησε την Άννα Κορακάκη στην προσπάθειά της πριν, γκρέμισε και την παράγκα-προπονητήριό της μετά την επιτυχία για να φτιάξει δήθεν νέο, αλλά τουλάχιστον είχε την ευθιξία (ή τους κατάλληλους συνεργάτες να το σκεφτούν ώστε) να στείλει ΠΡΙΝ τους αγώνες ένα ευχετήριο τηλεγράφημα. Όχι μόνο στην Άννα Κορακάκη, αλλά και στον Κώστα Δουβαλίδη.
«Με αφορμή την επίσημη έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στην πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στους αθλητές της ελληνικής αποστολής. Τόσο ως δημότης, όσο και ως Δήμαρχος Δράμας θέλω να ευχηθώ ιδιαίτερα στους 2 δραμινούς αθλητές, στην Άννα Κορακάκη και στον Κώστα Δουβαλίδη, να εκπληρώσουν τους στόχους τους και να κατακτήσουν τα υψηλότερα βάθρα.
Όλοι μας νοιώθουμε μεγάλη υπερηφάνεια για τη συμμετοχή σας στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός. Είναι το αποτέλεσμα της σκληρής σας δουλειάς. Είμαι σίγουρος πως θα αφήσετε το στίγμα του ελληνικού πολιτισμού, που γέννησε τους ολυμπιακούς αγώνες. Οι ευχές μας θα σας συνοδεύουν σε κάθε σας στιγμή. Εκφράζοντας όλους τους δραμινούς, καλή επιτυχία στα παιδιά μας», είχε δηλώσει ο δήμαρχος Δράμας Χριστόδουλος Μαμσάκος στις 6 Αυγούστου, την ημέρα που ξεκίνησαν οι Αγώνες, θέλοντας να ευχηθεί ΠΡΙΝ. Είτε επειδή πραγματικά το πίστευε είτε επειδή έτσι αισθάνθηκε ότι έπρεπε, σημασία έχει ότι το έκανε. Έστω και για τα μάτια του κόσμου, όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια με την περίπτωση της Άννας Κορακάκη.
Αντίθετα, στην Ξάνθη και την Κομοτηνή ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τις δύο δημοτικές αρχές. Σα να μην κατάφεραν να προκριθούν ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους ενδιαφερόμενους στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι Θρακιώτες αθλητές μας. Θαρρείς και δεν είναι επιτυχία από μόνη της η συμμετοχή σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Θαρρείς και το γεωγραφικό μας διαμέρισμα έχει την πολυτέλεια να βγάζει πολλούς αθλητές σε αυτό το επίπεδο, να εκπροσωπούν την Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πάτε στοίχημα ότι αν – λέμε αν – γινόταν κάποιο θαύμα και είτε ο Χρήστος Κατραντζής με την σκυτάλη 4×100 ελεύθερο είτε ο Κώστας Μοανιώτης στο ύψος επέστρεφαν με μετάλλιο, θα έσπευδαν αμέσως και συγχαρητήρια τηλεγραφήματα να στείλουν και τα «τείχη» της πόλης να «σπάσουν» και φυσικά πρώτοι-πρώτοι να φωτογραφηθούν με τους συμπατριώτες τους Ολυμπιονίκες, ξεχνώντας μεμιάς την ανυπαρξία τους, έστω και με μια ηθική ευχετήρια ανακοίνωση στήριξης, όλο το προηγούμενο διάστημα;
Άλλωστε τα είδαμε και με την Κορακάκη και την περίφημη αντίδραση της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που έσπευσε λέει να φωταγωγήσει τα κτήριά της, έτερον εκάτερον αν επρόκειτο για φωταγώγηση για… κλάματα, προς τιμήν της χρυσής νικήτριας, με απίστευτη χρονοκαθυστέρηση. Μέχρι να πάρει το χρυσό, ακόμα και μετά το πρώτο της μετάλλιο, ξεχασμένη την είχαν άπαντες – ακόμα και στην Περιφέρεια ΑΜ-Θ. Όταν διαπίστωσαν ότι την συζητά όλη η Ελλάδα, τότε έτρεξαν και αυτοί. Για αυτό και εκείνη απαγόρευσε οποιαδήποτε πολιτική παρουσία κατά την επιστροφή της, ώστε να μην μπορεί κανείς να εκμεταλλευθεί αυτήν την επιτυχία, για να φτάσει στην οποία ακολούθησε μια μοναχική πορεία η ίδια και η οικογένειά της….
