Ο Σπύρος Γιαννιώτης έκλεισε με τον πιο ονειρικό τρόπο την καριέρα του. Με ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το άγγιξε στο Λονδίνο, λύγισε μετά και λυγίσαμε και εμείς μαζί του. Το είχε κυνηγήσει και στο Πεκίνο και στην Αθήνα. Είχε ξεκινήσει από το Σίδνεϊ.
Αυτή ήταν λοιπόν η πέμπτη απόπειρα, ξεκάθαρα θα ήταν και η τελευταία. Ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του, ο τελευταίος αγώνας της ζωής του. Η τελευταία κούρσα έμελλε να είναι και η πιο συγκλονιστική στην ιστορία της μαραθώνιας κολύμβησης. Κρίθηκε στο νήμα.
Αρχικά τα χρονόμετρα έδειξαν τον Έλληνα πρωταθλητή πρώτο. Τελικά το φώτο φίνος τον έδειξε δεύτερο στην χεριά, με τον ίδιο ακριβώς χρόνο με τον πρώτο. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο. Μέχρι και στο εκατοστό του δευτερολέπτου ο χρόνος είναι ίδιος.
Πρώτος ή δεύτερος δεν είχε σημασία για εμάς όμως, όσους βρεθήκαμε στην Copacampana και ζήσαμε από κοντά την προσπάθεια αυτού του τεράστιου αθλητή, στο κύκνειο άσμα του. Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι πεθάναμε από την αγωνία και δακρύσαμε από χαρά όταν τερμάτισε νικητής. Γιατί είναι νικητής.
Ανάμεσα στους λίγους Έλληνες που βρέθηκαν στην εγκατάσταση, έζησαν την αγωνία και απέσπασε και αυτόγραφο και φωτογραφίες του Σπύρου Γιαννιώτη και ένας φίλαθλος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Μπορεί να μην είναι γνωστός καθότι δεν είναι Αλεξανδρουπολίτης, αλλά είναι φίλαθλός του.
Ο λόγος για τον Γιάννη Βακόνδιο. Κατάγεται από την Σύρο, όπου και μεγάλωσε. Μένει μόνιμα πλέον στο Βέλγιο. Έχει τρέλα με το βόλεϊ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ως φίλος του βόλεϊ, παρακολουθεί στενά τους αγώνες του Εθνικού Αλεξανδρούπολης.
Μάλιστα, είχε πάει να υποστηρίξει την προσπάθεια των παικτών του Σάκη Μουστακίδη σε δύο εκτός έδρας παιχνίδια τα τελευταία τρία χρόνια, που η ομάδα του Έβρου αγωνιζόταν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο Ρίο ήρθε να εργαστεί ως εθελοντής στην εγκατάσταση της κωπηλασίας.
Αφού ολοκληρώθηκαν οι δικές του υποχρεώσεις, σπεύδει πλέον να παρακολουθήσει αγώνες βόλεϊ στο Μαρακαναζίνιο και μπιτς βόλεϊ στην Κοπακαμπάνα. Όπως είπε ωστόσο, δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από το αντίο ενός τόσο τεράστιου για την Ελλάδα αθλητή.
Ήρθε όμως για το αντίο και πανηγύρισε μετάλλιο. Όταν ήρθε προς την μεικτή ζώνη για της πρώτες του δηλώσεις ο Σπύρος Γιαννιώτης, με χαρά δέχθηκε να υπογράψει την ελληνική σημαία που κουβαλούσε μαζί του ο Γιάννης, στην πλάτη ενός άλλου εθελοντή, του Αλέξανδρου Ιωαννίδη από την Θεσσαλονίκη.
Και φυσικά να βγει φωτογραφίες μαζί του και με το μετάλλιο. Ποιος Έλληνας δεν θα ήθελε να είναι στην θέση του αυτήν την ώρα; Πλάι σε έναν από τους ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ (ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ) ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΓΑΛΕΙ ΑΥΤΗ Η ΡΗΜΑΔΑ Η ΧΩΡΑ EVER???????????
