Μετά από μεγάλη προσπάθεια ο ποδηλάτης Γιάννης Ταμουρίδης αψήφισε το κάταγμα κλείδας που έπαθε ενάμισι μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς του Ρίο, ταξίδεψε στην Βραζιλία και τίμησε με την παρουσία του τα Ελληνικά χρώματα.
Μάλιστα κατάφερε να τερματίσει στην θέση 51 ανάμεσα σε 207 ποδηλάτες, μετά από 6 ώρες δύσκολου αγώνα πριν από μία εβδομάδα. Ήταν ο αθλητής που άνοιξε την αυλαία των συμμετοχών για την ελληνική ομάδα την πρώτη ημέρα του αγωνιστικού προγράμματος.
Ο τιμ μάνατζερ του Θράκα Ιππέα φρόντισε με μια δήλωσή του στην σελίδα του στο Facebook να χαρακτηρίσει άθλο αυτό που πέτυχε:
«Ο αγώνας ήταν από τους σημαντικότερους “άθλους” που έχω καταφέρει στην 20χρονη καριέρα μου. Μπορεί να έχω τερματίσει αγώνες όπως το χιονισμένο “Sanremo”, τα διάσημα “παβε” του “Paris-Roubaix”, το “Giro d’ Italia” κ.α. αλλά η χθεσινή προσπάθεια τις ξεπερνάει όλες έως τώρα! Γνώριζα από την αρχή οτι στην συγκεκριμένη διαδρομή δεν θα τερμάτιζε παραπάνω από το 1/3 των αθλητών και συγκεκριμένα αθλητές που δεν έχουν “ανηφορίστικα” χαρακτηριστικά, όπως εγώ, δεν είχαν καμιά ελπίδα.
Παρόλα αυτά η προετοιμασία που έκανα τους τελευταίους μήνες, τα κιλά που είχα χάσει και η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μου άφηνε κάποιες ελπίδες.
Τις όποιες ελπίδες είχα όμως για μια αξιοπρεπή εμφάνιση, ήρθε να μου τις στερήσει μια άσχημη πτώση δυόμισι βδομάδες πριν τον αγώνα και μια σπασμένη κλείδα που χρειαζόταν χειρουργείο. Σε αυτές τις 18 μέρες πάλεψα με τον χρόνο! Την επόμενη του χειρουργείου ήμουν πάνω σε στατικό ποδήλατο και σε 5 μέρες έξω στον δρόμο παίρνοντας τεράστιο ρίσκο για την σωματική μου ακεραιότητα.
Δεν ήθελα με τίποτα να παρατήσω την προσπάθεια που είχα κάνει έως τώρα κι ας γνώριζα οτι υστερούσα σε αγωνιστικές μέρες κ ένταση κι ας γνώριζα οτι το χέρι μου ακόμα δεν θα ήταν 100% έτοιμο να με υποστηρίξει σε ένα τόσο απαιτητικό αγώνα με κομμάτια πλακόστρωτου και ντούρα που ξεπερνούσαν το 20%.
Γνωρίζοντας τις ελλείψεις μου σε αγώνες, ένταση και διάρκεια μπήκα μέσα στον αγώνα με σκοπό να πάω στο ξεκόλλημα κι όσο αντέξω. Το έχασα για πολύ λίγο και από εκεί και έπειτα στόχος μου έγινε ο τερματισμός. Θα “πέθαινα” πριν τα παρατήσω και η γραμμή του τερματισμού μου έγινε πλέον εμμονή!
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα να σταθώ πάνω στο ποδήλατο με “ενάμιση” χέρι για 6:30 ώρες σε μια τόσο δύσκολη διαδρομή και να τερματίσω ανάμεσα στους πρωτοκλασάτους αθλητές. Ξέρω όμως οτι η προσπάθεια που έκανα να φέρω την γαλανόλευκη στον τερματισμό ξεπερνούσε ακόμα και τα δικά μου όρια κι άξιζε όλες τις θυσίες και την ταλαιπωρία που πέρασα τον τελευταίο μήνα!».
