Ο Χρήστος Καμενίδης από το Κίζαρι Ροδόπης έχει τις περισσότερες λύρες στην Κομοτηνή. Λύρες με παράδοση, έμπνευση και μεράκι που τον συντροφεύουν από μικρό παιδί ακόμη. Ήταν 13 χρονών όταν άφηνε το χωριό του για να βρεθεί στην Κομοτηνή σε συνεργείο μοτοποδηλάτων, δίπλα στο μαγαζί που δούλευε ήταν κι ένα άλλο με δύο ξυλουργούς που τον μύησαν στα πρώτα του βήματα.
«Ήμουν 14 ετών όταν άρχισα να κατασκευάζω λύρες με τις δικές τους οδηγίες. Εκείνο τον καιρό είχα κάνει 56 κομμάτια. Τα σταμάτησα λόγω φόρτου εργασίας και τώρα πάλι, δεκαετίες μετά, συνεχίζω με την παλιά μου αγάπη ».
Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται, έτσι ο κύριος Χρήστος έχε γεμίσει το χώρο όπου εργάζεται, ένα μικρό ψιλικατζίδικο με αμέτρητες λύρες. «Παίρνω ένα τετράγωνο ξύλο, το αδειάζω από μέσα και γίνεται «σκάφος» το λειαίνω, το φέρνω στην κανονική μορφή του, βάζω το «καπάκι», βάζω και τις χορδές, το κουρντίζω και αρχίζει και «κελαηδάει»», δηλώνει απλά αποκαλύπτοντας τα βήματα της δημιουργίας που ακολουθεί πιστά σημειώνοντας ότι απαιτεί η ενασχόληση του υπομονή.
Ο πρώτος που τις δοκιμάζει τις λύρες του είναι πάλι ο ίδιος. «Κάνω καλά παραδοσιακά μουχαμπέτια, δεν είμαι καλός οργανοπαίκτης» παραδέχεται χαμογελώντας και αφού εξυπηρετήσει έναν πελάτη που μπήκε στο ψιλικατζίδικό του σημειώνει «το κάνω για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να διατηρούν την παράδοση.» Δικές τους λύρες έχουν ταξιδέψει στη Γερμανία, στη Βέροια, στη Λάρισα κ.α. «Είναι το χόμπι μου» δηλώνει και σημειώνει ότι αναζητά ξύλο από δαμάσκηνο, καρυδιά, ακακία, κέδρο για να έχουν καλό ήχο και σκληρό οι λύρες του. «Όσο σκληρό ξύλο, τόσο καλό ήχο » εξηγεί σημειώνοντας με νόημα ότι οι δικές του λύρες δεν είναι κάλπικες.
ΠΗΓΗ: ΕΡΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
