Τον απολογισμό όλων των ευχάριστων αλλά και δυσάρεστων στιγμών μιας μεγάλης καριέρας 17 ετών έκανε μιλώντας στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης και την εκπομπή του Νεκτάριου Αμποβιανίδη ο Γρηγόρης Αναστασιάδης, ο παλαιστής που πριν λίγες ημέρες κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών έβγαλε τα παπούτσια του και τα άφησε πάνω στο ταπί, γνωστοποιώντας με τον τρόπο αυτό την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Μάλιστα, προχώρησε σε αποκαλύψεις που θα συζητηθούν.
Ο Γρηγόρης Αναστασιάδης σχολίασε αναφορικά με τις καλύτερες στιγμές που θα του μείνουν αξέχαστες: «Κοίτα αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα πρώτο μου χρυσό μετάλλιο σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων το 2000, ειδικά τότε και μόνο στην ιδέα ότι ήμουν ο πρώτος στην Ελλάδα και σε ηλικία μάλιστα 15 χρονών καταλαβαίνεις πως ήταν άλλη φάση, πετούσα στα ουράνια τότε από την χαρά μου. Η άλλη ήταν το πρώτο μου χρυσό στην κατηγορία των Ανδρών το 2008. Μέχρι τότε είχα βγει και δεύτερος και τρίτος αλλά όταν βγήκα πρώτος ήμουν τρομερά υπερήφανος γιατί ένιωθα ότι ανταμείβονται οι κόποι μου».
Οσο για τις πιο δύσκολες στιγμές, γιατί σε μια πορεία 17 χρόνων σίγουρα θα υπήρχαν και δύσκολες στιγμές; «Σίγουρα, και εκεί υπάρχουν δύο στιγμές, αρχικά το Ευρωπαϊκό στο Βίλνιους της Λιθουανίας το 2009 όπου μπορούσα να κάνω διάκριση αλλά ήμουν άτυχος. Και η δεύτερη ήταν στους Μεσογειακούς αγώνες του 2009 όταν έφτασα στα ημιτελικά αλλά ένας τραυματισμός μου στέρησε την πολύ μεγάλη ευκαιρία να φτάσω στον τελικό. Βέβαια κατάφερα να κατακτήσω το χάλκινο μετάλλιο όμως ο τελικός ήταν στις δυνατότητες μου».
Μάλιστα, ο Γρηγόρης Αναστιασιάδης προχώρησε και σε μία αποκάλυψη στον ραδιοφωνικό αέρα: «Επίσης θα μου επιτρέψεις να πω και κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος, εκείνη την χρονιά είχα δεχθεί πρόταση για μεταγραφή σε σύλλογο της Γερμανίας όμως έπαθα αποκόλληση δικεφάλου, και επίσης το 2011 είχα αρνηθεί να πάω στο Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς δεν είχα κάνει προετοιμασία. Η Εθνική τότε κατέβηκε με 6 αντί για 7 αθλητές και στο τέλος όταν γύρισαν μου έλεγαν ότι πήρα την σωστή απόφαση γιατί κανένας δεν μπόρεσε να κάνει κάποια διάκριση».
Σε ερώτημα πώς βλέπει το επίπεδο της πάλης σήμερα, και αν πιστεύει ότι έχει επηρεαστεί από την οικονομική κρίση, απαντά: «Κάθε χρόνο και χειρότερα, είναι πολύ χαμηλότερο το επίπεδο ειδικά σε σχέση με τα παλιά χρόνια που κατεβαίναμε σε αγώνες με πολύ υψηλού επιπέδου αθλητές και στα Πανελλήνια γίνονταν μεγάλα παιχνίδια, ενώ τώρα ζήτημα σε κάθε κατηγορία να υπάρχουν 3-4 αξιόλογα παιδιά. Τώρα αν έχει επηρεάσει η κρίση για αυτή την κατάσταση σίγουρα έχει παίξει και αυτό το ρόλο του αλλά εγώ θα έλεγα ότι πιο σημαντικό είναι η έλλειψη κινήτρων».
Κλείνοντας την καριέρα του, σκέφτεται το ενδεχόμενο να συνεχίσει στην πάλη αυτή την φορά ως προπονητής; «Βέβαια. Η Πάλη πλέον είναι τρόπος ζωής για μένα. Ήδη βοηθάω στον σύλλογο κάνοντας μαθήματα σε μικρούς παλαιστές του συλλόγου πήρα και το πτυχίο προπονητή ελληνορωμαϊκής – ελευθέρας πάλης, και πλέον το επόμενο βήμα είναι να βοηθήσω όσο μπορώ και εγώ τον σύλλογο και τον δάσκαλο να συνεχίσει η Ολυμπιακή Φλόγα να παράγει νέους και φιλόδοξους αθλητές που θα πρωταγωνιστούν».
Με την μεγάλη του εμπειρία σαν αθλητής αλλά και πλέον ως προπονητής, ποια είναι η αίσθηση του για τους νεαρούς αθλητές του συλλόγου, υπάρχουν κάποια παιδιά που έχει ξεχωρίσει; «Υπάρχουν δύο πολύ μεγάλα ταλεντάκια, μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τα παιδιά γιατί έχουν μεγάλη όρεξη και ειδικά για αυτά τα παιδάκια που βλέπει πως έχουν και το ταλέντο αλλά και την διάθεση θέλω να τους “δίνω και την ψυχή μου”, και μην ξεχνάμε ότι στον σύλλογο έχουμε και τον Άρμεν Μπαμπαχανιάν που είναι και στην δική μου κατηγορία στα κιλά, και δουλεύουμε μαζί εδώ και αρκετό διάστημα και είναι ένα παιδί που αν συνεχίσει να δουλεύει μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα».
Σε ερώτημα, αν κλείνοντας την καριέρα του πλέον, του έχει μείνει πικρία για το γεγονός πως παρά τις επιτυχίες και το μετάλλιο σε Μεσογειακούς δεν είχε την αναγνωρισιμότητα και ίσως και την ανταποδοτικότητα, ο Γρηγόρης Αναστασιάδης απαντά: «Το τελευταίο ειδικά ναι μου έχει μείνει μια πικρία ότι παρά τις επιτυχίες δεν αποκαταστάθηκα επαγγελματικά, σίγουρα η πάλη δεν είναι ποδόσφαιρο η κάποιο άλλο διαδεδομένο άθλημα με αρκετά χρήματα αλλά θα μπορούσα σίγουρα για κάποια από τις διακρίσεις που είχα να υπήρχε μια ανταμοιβή, δεν ζήτησα να μου δώσουν λεφτά αλλά μπορέσω να έχω μια σταθερή δουλειά έστω σε ένα εργοστάσιο αλλά…τζίφος. Μου έδωσαν αρκετές υποσχέσεις αλλά στην πράξη δεν έγινε τίποτα».
Αναφορικά με τους ανθρώπους που τον βοήθησαν για αυτήν την πορεία τα τελευταία 17 χρόνια, ανέφερε: «Ας τους πάρουμε απο την αρχή πρώτο θα έλεγα τον θείο μου που με πήρε πιτσιρικά απο το ποδόσφαιρο και παρότι δεν ήθελα τότε με έγραψε στην πάλη, ως παλιός παλαιστής αυτός με παρότρυνε να ασχοληθώ και εγώ με την πάλη γιατί με την μπάλα χαΐρι δεν θα δω. Και ειδικά όταν άρχισαν να έρχονται οι πρώτες επιτυχίες αλλά κυρίως το γεγονός της πίστης προς το πρόσωπο μου απο τον δάσκαλο με έκαναν να αγαπήσω μέρα με την ημέρα την πάλη. Σίγουρα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή και δάσκαλο μου Θόδωρο Ηλιαδή που πρώτα απ’ όλα με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος και μετά καλός παλαιστής, όπως και οι υπόλοιποι παράγοντες του συλλόγου. Μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε η μάνα μου η οποία με στήριξε και πάντα ήταν δίπλα μου στα δύσκολα όπως και τα φιλαράκια μου».
Τέλος, κλείνοντας την μεγάλη ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης και τον Νεκτάριο Αμποβιανίδη, ζητήθηκε από τον Γρηγόρη Αναστασιάδη το μήνυμα που θα ήθελε να στείλει στα νεαρά παιδιά που κάνουνε τα πρώτα τους βήματα στην πάλη. Η απάντησή του απλή και ειλικρινής: «Δεν θα το περιορίσω στην πάλη θα ήθελα να παροτρύνω όλα τα παιδιά που κάνουν οποιοδήποτε άθλημα να μην τα παρατάνε, έστω και λίγες ώρες την ημέρα να αθλούνται να κάνουν κάποιο σπορ, όχι μόνο για λόγους υγιεινής αλλά και γιατί ο αθλητισμός σε βοηθά σε βελτιώνει ως άνθρωπο, σε βοηθά στην κοινωνικότητα σου, άλλωστε δεν έλεγαν τυχαία οι αρχαίοι “Νους υγιείς εν σώματι υγιεί”.
Ακούστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
