Συνέντευξη στον Νεκτάριο Αμποβιανίδη
– Με την αφορμή της παρουσίας του στην Ξάνθη και του αγώνα της Εθνικής Ελπίδων με την Πορτογαλία, το ThrakiSportS είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου την τελευταία 20ετία, τον Αντώνη Νικοπολίδη, που ανέλαβε τις τύχες της δεύτερης τη τάξει Εθνικής Ομάδας.
Μπορεί να ξεκίνησε με το αριστερό την παρουσία του, αλλά παρά και την απογοητευτική παρουσία των ανδρών, εκφράζει την πίστη ότι θα έρθουν ξανά επιτυχίες, καθώς υπάρχει το ταλέντο και οι παραστάσεις. Ακόμα εκφράζει την προτίμηση για Έλληνα τεχνικό στον πάγκο της Εθνικής Ανδρών, όχι όμως άμεσα αλλά στα επόμενα χρόνια, εξηγεί γιατί είναι πιο εύκολο να γίνει τεχνικός ένας τερματοφύλακας σε σχέση με έναν επιθετικό, ενώ σχολιάζει και όσα έχουμε μέχρι στιγμής δει στο πρωτάθλημα. Όπως όμως ήταν φυσιολογικό, η κουβέντα ξεκίνησε από την ήττα με 4-0 της Εθνικής Ελπίδων από την Πορτογαλία.
Αντώνη, μια ήττα που μάλλον αφήνει πικρή γεύση στο ντεμπούτο σου στην Εθνική Ελπίδων, κυρίως για το βαρύ αυτό σκορ, που ίσως δεν άξιζε να είναι σε τέτοια έκταση…
Γνωρίζαμε από την αρχή ότι το παιχνίδι έχει δυσκολίες. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν αρκετά καλό αντίπαλο, μια χώρα που δίνει μεγάλη έμφαση στις υποδομές της και το ταλέντο των παικτών της είναι αδιαμφισβήτητο. Τα καταφέραμε καλά θα έλεγα στο πρώτο μέρος, αλλά μια αδράνεια στο τέλος του ημιχρόνου μας στοίχισε και δεχτήκαμε το πρώτο γκολ. Μετά έπεσε η ψυχολογία των παιδιών, που παίζει μεγαλύτερη σημασία σε αυτές τις ηλικίες. Θέλαμε να αντιδράσουμε στο δεύτερο μέρος αλλά πολύ γρήγορα έγινε το 2-0 και εκεί κάπου κρίθηκε το παιχνίδι. Πιστεύω ωστόσο ότι έχουμε αρκετά καλούς ποδοσφαιριστές και στο διάστημα που απομένει θα πρέπει να γίνουμε και καλή ομάδα.
Σε προσωπικό επίπεδο, η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής Ελπίδων άργησε μερικά χρόνια. Υπήρχε και παλιά πρόταση, τι άλλαξε και αποφάσισες να επιστρέψεις στις Εθνικές Ομάδες;
Πάντα με ενδιέφερε να ξεκινήσω την καριέρα μου την προπονητική μέσα από την οικογένεια και τα κλιμάκια της Εθνικής Ομάδας. Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για να δουλέψεις και το κατάλληλο υλικό, όπως ανέφερα, γιατί έχουμε καλούς παίκτες και επιμένω σε αυτό. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι ταλαντούχοι και έχουν μεγάλο κίνητρο. Είναι μια καλή ευκαιρία πλέον και για εμένα. Την πρώτη φορά ατύχησε και δεν έγινε, την δεύτερη προτίμησα εγώ να μείνω στο πλευρό του κ. Μίτσελ σαν βοηθός, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Τώρα ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία, το κατάλληλο τάιμινγκ να ξεκινήσω σαν προπονητής.
Συνήθως η Εθνική Ομάδα, είτε σε παίκτες είναι σε προπονητές, είναι ένα πάτημα για το επόμενο μεγάλο βήμα. Ποιο μπορεί να είναι αυτό για τον Αντώνη Νικοπολίδη;
Κάθε πράγμα στον καιρό του. Τι θα γίνει κανείς δεν μπορεί να μαντέψει. Προσωπικά πάντως εγώ, πέρα από τις σχολές προπονητών της ΕΠΟ που έβγαλα, έμεινα και δυο χρόνια σαν βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό. Πήρα πολλές εμπειρίες με μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό ήταν σχολείο.
Σαν παίκτης, ήσουν στην φουρνιά που ανέβασε την Εθνική σε άλλο επίπεδο. Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο που ανέβασε την Εθνική τόσο ψηλά, να βλέπει αυτήν την κατάντια; Και η αναφορά αφορά τους Άνδρες βεβαίως, την μεγάλη Εθνική…
Από το 2004 και μετά το μεγάλο κέρδος και η κληρονομιά αυτής της ομάδας είναι ότι η φανέλα, οι υποχρεώσεις, το να είσαι στην Εθνική θεωρήθηκε από τους πάντες ύψιστη τιμή. Όμως στην ζωή πάντα υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Είναι εύκολο να μιλάει κανείς για καταστροφές και να κάνει κριτική, αλλά μπορεί να το θεωρήσει κανείς αυτό που έγινε και μια φυσική συνέπεια. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει κάποια στιγμή. Επί δέκα χρόνια αυτή η Εθνική ήταν σε όλες τις διοργανώσεις. Μην ξεχνάμε τι έχει πετύχει αυτή η Εθνική Ομάδα. Φτάσαμε σε ένα σημείο ωστόσο, που πρέπει να κάνουμε ένα restart. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα και όχι να αναφερθούμε στο τι έφταιξε και να αναλωθούμε στο παρελθόν. Ο καθένας έχει μια γνώμη, την λέει και κάνει όμως έτσι πιο περίπλοκα τα πράγματα. Πρέπει να έρθει ένας προπονητής, να δουλέψει, να κάνει τις επιλογές του, να σταθούμε δίπλα του και να τον βοηθήσουμε και με την βοήθεια των παιδιών που έχουν δεχτεί τόση κριτική, αλλά διαθέτουν τις παραστάσεις και την ποιότητα, να δημιουργήσουμε έναν βασικό πυρήνα ποδοσφαιριστών που θα μας οδηγήσει σε προκρίσεις και επιτυχίες.
Ενα βασικό στοιχείο τα προηγούμενα χρόνια ήταν το κομμάτι της οικογένειας και η θέληση να παίξουν για την Εθνική Ομάδα. Και πλέον οι ομάδες πιέζουν τους παίκτες τους να μην ρισκάρουν και πολύ με τις Εθνικές…
Διαφωνώ, δεν συνέβαινε ποτέ αυτό το πράγμα. Και όταν ήμουν εγώ και σήμερα. Δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Κάποιοι ψάχνουν να βρούν οτιδήποτε για να κάνουν κριτική. Πάντα για κάθε ποδοσφαιριστή αποτελεί τιμή η κλήση στην Εθνική και πρώτοι οι παίκτες το αντιλαμβάνονται. Πάντα υπάρχουν προβλήματα και προστριβές και κακές στιγμές, αλλά όταν τα πράγματα πάνε καλά, δεν βγαίνουν αυτά προς τα έξω. Τώρα τα αρνητικά αποτελέσματα δημιουργούν κριτική και τα παιδιά είναι πιο εκνευρισμένα. Σήμερα τα παιδιά όμως είναι φίλοι μεταξύ τους και νομίζω ότι το κλίμα είναι καλό, παρά τα όσα γράφονται. Και από το παιχνίδι που είδα την Κυριακή, είδαμε μια ομάδα παθιασμένη, ο ένας βοηθούσε τον άλλον, το κλίμα είναι καλό. Αυτό που χρειάζεται είναι να έρθουν τα θετικά αποτελέσματα που θα εμψυχώσουν τους παίκτες ώστε να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε.
Ποιος προπονητής θα πρέπει να έρθει; Καταρχήν, κάποιος Έλληνας ή ξένος, στη λογική Ρεχάγκελ και Σάντος που κατάφεραν να βγάλουν στον Έλληνα ποδοσφαιριστή τα καλά του στοιχεία;
Υπάρχει ένα πανεθνικό σχέδιο, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που έχει ο έλληνας ποδοσφαιριστής, ποιο είναι το μοντέλο που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Αυτό είναι όμως μεγάλη κουβέντα. Όσον αφορά το ζήτημα ξένος – Έλληνας, εγώ εκτιμώ ότι υπάρχουν σήμερα Έλληνες προπονητές που μπορούν να προσφέρουν στην Εθνική Ομάδα. Έχουμε και την ποιότητα και τις εικόνες και τις εμπειρίες και σαν ποδοσφαιριστές αλλά και πλέον σαν προπονητές. Αυτή τη στιγμή όμως θα ήταν πολύ άδικο… Ένας ξένος προπονητής θα έχει μεγαλύτερη άνεση και λιγότερη κριτική και πίεση, σε σχέση με έναν Έλληνα που με το πρώτο άτυχο αποτέλεσμα θα αρχίσει η κουβέντα για έναν ξένο προπονητή και πάλι. Οπότε αυτή τη στιγμή ίσως θα ήταν καλύτερα ένας ξένος προπονητής, αλλά τα επόμενα χρόνια δεν θα ήταν ρίσκο να δοθούν οι τύχες της Εθνικής Ομάδας σε έναν Έλληνα που να ξέρει την φιλοσοφία, να έχει αγωνιστεί σε αυτήν. Είναι πλέον οι Έλληνες καταρτισμένοι και νομίζω ότι στα επόμενα χρόνια η Ομοσπονδία πρέπει να κινηθεί και προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η φετινή πορεία της Εθνικής Ανδρών ήταν ο πραγματικός καθρέπτης του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Μην ξεχνάμε ότι από την εποχή Ρανιέρι γίνεται μια μεγάλη αλλαγή, μια μεγάλη ανανέωση σε πρόσωπα. Ήδη πριν έξι – επτά χρόνια, από τα χρόνια του Ρεχάγκελ, κατηγορούσαν τον Ρεχάγκελ στα πρώτα δύσκολα αποτελέσματα ότι έχουμε μεγαλώσει. Υπήρχε αίτημα για ανανέωση, ανανέωση, ανανέωση. Τότε έλεγε ότι αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά, και τότε μας κατηγορούσαν για κλειστό κλαμπ. Πιστεύω ότι αυτό που έγινε είναι ένα καλό παράδειγμα., Είδαμε τρομακτική ανανέωση, ίσως ήταν επιτακτική ανάγκη να γίνει αλλά εφόσον ήταν επιτακτικό να γίνει, θα πρέπει να δώσουμε και τον χρόνο στα παιδιά να σηκώσουν το βάρος αυτής της φανέλας. Βλέπουμε και πανευρωπαϊκά μεγάλες ομάδες, ακόμα και εθνικές, να έχουν για κάποια χρόνια μια κάμψη, απλά σε εμάς ήταν ή του ύψους ή του βάθους, ήταν πολύ μεγάλη, δεν είχαμε ενδιάμεσο σταθμό. Είμαστε λοιπόν στο στάδιο της ανανέωσης και της αναζήτησης νέου προπονητή. Τα τελευταία χρόνια αν μιλήσουμε για επιτυχίες εθνικών ομάδων, αν μιλήσουμε για επιτυχίες των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, έχουμε μια γεμάτη 15ετία με επιτυχίες Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και γενικά μια ανάπτυξη με επιτυχίες και της Εθνικής και συλλόγων. Αυτό είναι μια κληρονομιά που έχουμε. Σίγουρα η οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα, δεν επιτρέπει επενδύσεις και να έρθουν μεγάλοι παίκτες και να μπορέσουν να βοηθήσουν τους υπάρχοντες να κάνουν κάτι παραπάνω. Έτσι πρέπει να σταθούμε στους έλληνες ποδοσφαιριστές, στην εκπαίδευση, την προπόνηση και πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα νέα παιδιά και να κάνουμε την κρίση ευκαιρία για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου μας.
Ναι αλλά μέχρι σήμερα συχνά ομάδες δεν δίνουν χρόνο συμμετοχής στα νέα παιδιά με αποτέλεσμα να υπάρχουν ακόμα και παίκτες που ήθελαν να έρθουν στην Εθνική για να πάρουν με αυτήν παιχνίδια στα πόδια τους. Πλέον λόγω κρίσης αλλάζει λίγο αυτό, αλλά ο χρόνος συμμετοχής είναι συνειφασμένος με την αξιοποίηση αυτών των παιδιών ή απλά χρησιμοποιούνται για να χρησιμοποιούνται;
Είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουν οι ομάδες αυτό. Ειδικά οι ομάδες από τη μέση και κάτω, βάσει των οικονομικών δυσκολιών ψάχνουν νέους ποδοσφαιριστές επιτακτικά, είτε δανεικούς είτε δικούς τους, να γεμίσουν το ρόστερ. Εγώ νομίζω όμως ότι το λάθος δεν είναι αυτό. Τα χρόνια της ευημερίας και των πολλών χρημάτων, έπρεπε τότε να επενδύσουμε στους Έλληνες ποδοσφαιριστές και όχι σε οτιδήποτε, επειδή το επιτρέπει η οικονομική μου κατάσταση. Σίγουρα οι ομάδες που παίζουν Ευρώπη έπρεπε να φέρουν και ξένους για το κάτι παραπάνω, αλλά οι μεσαίες ομάδες και κάτω έπρεπε να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα και περισσότερες ευκαιρίες στους έλληνες ποδοσφαιριστές.
Πολλοί λένε ότι οι καλύτεροι προπονητές είναι τερματοφύλακες, γιατί έχουν έναν τέτοιο ρόλο και μέσα στο γήπεδο. Βλέπουμε ότι οι δύο ομάδες της Θράκης εμπιστεύονται παλιούς τερματοφύλακες στον πάγκο τους, η Ξάνθη τον Ραζβάν Λουτσέσκου και ο Πανθρακικός τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, που διαδέχθηκε μάλιστα έναν άλλο γκολκίπερ, τον Χοσέ Μανουέλ Ρόκα. Τελικά είναι πιο εύκολο ένας τερματοφύλακας να γίνει προπονητής, σε σχέση με τους άλλους παίκτες του γηπέδου;
Θα έλεγα ότι ο τερματοφύλακας γενικά και πνευματικά τα τελευταία δέκα χρόνια είναι τελείως διαφορετικό πράγμα σε σχέση με αυτό που ξέραμε την δεκαετία του ’70 και του ’80. Συμμετέχουν και μελετούν καλά το παιχνίδι, είναι αυτοί που παρατηρούν το τι συμβαίνει μεσα στο γήπεδο. Η μόδα των τερματοφυλάκων προπονητών είναι τα τελευταία 5-6 χρόνια αλλά θα έλεγα ότι κατά κανόνα παίκτες του χώρου, κυρίως αμυντικά χαφ και στόπερ, είναι αυτοί που κάνουν μετά καριέρα σαν προπονητές, γιατί αναλώνονται και αυτοί στο τακτικό κομμάτι. Οι σταρ που κινούνται γύρω από τον εαυτό τους, οι φορ που παίρνουν την μπάλα μπροστά, δυσκολεύονται λίγο στο οργανωτικό κομμάτι, χωρίς να είναι απαγορευτικό όμως κάποιος να κάνει καριέρα και σαν προπονητής.
Για το τέλος, ένα σχόλιο για το πρωτάθλημα. Υπάρχει κάποια ομάδα πλην Ολυμπιακού που να έχεις ξεχωρίσει είτε θετικά είτε αρνητικά;
Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει πολύ δυνατά, είναι φαβορί αναμφισβήτητα, αλλά και ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ δείχνουν ότι μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του. Φυσικά όλα θα φανούν στο γήπεδο και μέσα στον χρόνο. Όποιος έχει το καλύτερο ρόστερ, στο τέλος επικρατεί γιατί αντέχει στην φθορά. Ο Παναθηναϊκός δείχνει ανταγωνιστικός. Η ΑΕΚ είναι μια καινούρια ομάδα, αλλά βάσει του ονόματός της, που είναι βαρύ, δείχνη αποφασισμένη. Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που φέτος φαίνεται πολύ καλά οργανωμένη με στόχο επίσης το πρωτάθλημα. Υπάρχουν επίσης ομάδες όπως η Ξάνθη, που μας φιλοξένησε στις εγκαταστάσεις της και την ευχαριστούμε για αυτό, η Τρίπολη, ο Ατρόμητος, που είναι καλά οργανωμένες και είναι πάντα επικίνδυνες, ειδικά στην έδρα τους. Φυσικά υπάρχουν και ομάδες που θα παλέψουν για τη σωτηρία αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα το πρωτάθλημα πηγαίνει σε καλό δρόμο, υπάρχουν βέβαια όπως πάντα κάποιες γκρίνιες, αλλά σε γενικές γραμμές εκτιμώ ότι θα δούμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
