Κόντρα στην ροή των πανηγυρισμών, ο θρακιώτης αθλητικογράφος Στέφανος Λεμονίδης, που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως “πρύτανης της αθλητικής δημοσιογραφίας του βόλεϊ”, με ένα καυστικό άρθρο του στην εφημερίδα “Φως των σπορ” σχολίασε την πορεία της Εθνικής Ανδρών στο World League την οποία είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά και στο Μεξικό, ως απεσταλμένος του ΠΣΑΤ. Το ThrakiSportS το αναδημοσιεύει, καθώς όλες οι γνώμες πρέπει να μεταφέρονται, ειδικά όταν φέρουν την βαρύτητα της θρακιώτικης υπογραφής του Στέφανου Λεμονίδη…
Τελείωσε η περιπέτεια της Εθνικής στο Παγκόσμιο Λιγκ και μπορούμε πλέον με ασφάλεια να βγάλουμε τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά συμπεράσματα της παρουσίας της και να βάλουμε, τον πήχη ψηλά, σε αντίθεση με τον Σωτήρη Δρίκο.
Η Εθνική λοιπόν έστω και με καθυστέρηση, επέστρεψε στις μεγάλες διοργανώσεις από τη Γ κατηγορία, αφού έτσι γίνεται με όλες τις ομάδες που είναι νεοεισελθείσες στο Παγκόσμιο Λιγκ.
Ξαναμπήκαμε επιτέλους στο παιχνίδι, αλλά θα μας επιτρέψετε να πάμε κόντρα στο γενικό κλίμα και να πούμε ότι ήταν αποτυχία για την Εθνική που δεν προκρίθηκε στο φαιναλ φορ, απέναντι σε ομάδες που δεν ήταν μεγαθήρια, αλλά του χεριού μας.
Το υλικό που έχει η ελληνική ομάδα είναι πλούσιο, γεμάτο ταλέντο και μπορούμε την τωρινή εθνική να τη συγκρίνουμε με αυτή της Γάνδης και την ομάδα του 2004, τις δυο κορυφαίες όλες των εποχών.
Η τωρινή Εθνική έχει ακόμη ένα πλεονέκτημα, αφού σχεδόν όλοι οι παίκτες της αγωνίζονται στο εξωτερικό και διαθέτουν οι περισσότεροι πλούσια φυσικά προσόντα, κι αν εξαιρέσουμε τους Πρωτοψάλτη, Κοκκινάκη, που είναι κι αυτοί απαραίτητοι και χρήσιμοι, δεν έχουν να ζηλέψουν τα μεγέθη του παγκοσμίου βόλει.
Τι μας χάλασε όμως στην Εθνική; Πρώτα απ όλα το … χύμα που υιοθετεί ο Σωτήρης Δρίκος στην ομάδα, με τους αναπληρωματικούς να κάθονται στον πάγκο και να μη κάνουν προθέρμανση, όπως ισχύει σε όλες τις σοβαρές ομάδες.
Η εικόνα ενός αθλητή να κάθεται σταυροπόδι στον πάγκο, λες και είναι σε καφενές, αλλά και ενός άλλου που πάει στο σερβίς και ρωτάει “Σώτο που να σερβίρω;”, δεν ταιριάζει σε εθνική ομάδα.
Απο εκεί και πέρα, αυτή η Εθνική μπορεί να διεκδικήσει μετάλλιο στο μεθεπόμενο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα, όπου φυσικά η πρόκριση είναι μονόδρομος χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Οι κουβέντες του Δρίκου “δεν πρέπει να παίζουμε με το πιστόλι στον κρόταφο” και “στην Ελλάδα ζητούν άμεσα το Όσκαρ, τη Γιουροβίσιον και όποιο άλλο βραβείο” μπορεί γι αυτόν να είναι ευφυολόγημα, για μας υποδηλώνει ανασφάλεια και αποποίηση ευθυνών.
Ναι, από αυτή την Εθνική, που έχει τον κορυφαίο διαγώνιο στον κόσμο και μερικούς από τους καλύτερους νεαρούς παίκτες της Ευρώπης τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα. Όχι άλλες αναβολές, που βολεύουν μόνο τους εκάστοτε ομοσπονδιακούς προπονητές. Έλεος με το “αποκομίσαμε εμπειρίες για το μέλλον” , που θα ακούμε πλέον σε ημερήσια διάταξη στην Εθνική γυναικών.
Η Εθνική όπως προαναφέραμε έχει το καλύτερο υλικό, της τελευταίας δεκαετίας, κι αν δεν πιστεύει σε αυτό ο Δρίκος, ας παραιτηθεί και να πάρει η Ομοσπονδία έναν καλό ξένο προπονητή που θα σαρώσει τα επόμενα χρόνια τα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Οι δηλώσεις του Δρίκου δημιουργούν εκ των προτέρων το … άλλοθι της αποτυχίας, που εμποτίζει ασυνείδητα τους παίκτες και δεν τους επιτρέπει να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, υποβαθμίζοντας τους ίδιους. Το ταλέντο τους είναι πλούσιο. Ας πιστέψουν σε αυτό.
Αγωνιστικά, ο αποκλεισμός της Εθνικής δεν κρίθηκε στο εντός έδρας ματς με την Κίνα, όπου παίζουμε με την πλάτη στον τοίχο, αλλά στα παιχνίδια του Μεξικού, με τη διοργανώτρια ομάδα και την ασιατική.
Στο ματς με το Μεξικό, η Εθνική έπαιξε με καμιά δεκαριά σχήματα, άλλαζαν οι παίκτες σαν τα πουκάμισα και μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται, ποιός παίζει ακραίος και ποιός διαγώνιος χάθηκαν δυο σετ.
Τα φιλικά που έγιναν στη Βουλγαρία και την Τουρκία, δεν βοήθησαν το Δρίκο να ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους ποιοί κάνουν και ποιά είναι η θέση τους, γι αυτό και υπήρξε τα αλαλούμ στην πρεμιέρα.
Με την Κίνα εξάλλου, η Εθνική βρήκε επιτέλους ένα μόνιμο σχήμα, αλλά η μοναδική αλλαγή του αγώνα μας στέρησε δυο βαθμούς. Η είσοδος του ανέτοιμου Κοκκινάκη στη θέση του Κουμεντάκη έκανε διπλό κακό, αφού ο πρώτος έδωσε άσο με το που μπήκε και ο δεύτερος έκανε λάθος υποδοχή με το που ξαναμπήκε.
Δυο πόντοι, ίσον τέσσερις ,κι αντί το ματς να λήξει 3-1 για την Ελλάδα, έληξε 2-3 για την Κίνα και χάθηκαν δυο πολύτιμοι βαθμοί που πήγαν στο… σακούλι του αντιπάλου. Ίσον τέσσερις λοιπόν, κι εκεί κρίθηκε η πρόκριση.
Η Εθνική πρέπει να κοιτάει ψηλά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί τον Δρίκο και πρέπει να έχει στόχο για την εφετινή περίοδο την κατάκτηση του Ευρωπαικού Λιγκ. Τίποτα λιγότερο και δεν χωρούν δικαιολογίες.
Πρέπει βέβαια και η ΕΟΠΕ να στηρίξει περισσότερο στην Εθνική και να της προσφέρει τα πάντα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πληρώνει τίποτα άλλο(πρωταθλήματα, διαιτητές, μετακινήσεις)
Να φροντίσει να έχει φροντιστή η ομάδα και να γεμίσει τα γήπεδα , γιατί κακά τα ψέματα σε κανένα ματς δεν γέμισε το Παλέ ντε Σπορ. Στα δυο πρώτα ήταν μισοάδειο και με την Κίνα μισογεμάτο.
Και φυσικά είναι αστείο να επικαλούμαστε τα μεγάλα ταξίδια. Η Κίνα έφυγε από την Ασία, πήγε στην Κεντρική Αμερική και από την Κεντρική Αμερική ήρθε στην Ευρώπη. Δυο τζετ λαγκ επομένως και μάλιστα συνεχόμενα.
Γνωρίζετε πολύ καλά την αδυναμία που έχουμε στον Μένιο Κοκκινάκη, αλλά στο Παγκόσμιο Λιγκ μας απογοήτευσε. Όποτε κλήθηκε να βοηθήσει δεν τα κατάφερε και πρέπει άμεσα να αλλάξει ρότα, γιατί αδικεί τον εαυτό του.
Και κάτι τελευταίο. Ο Δρίκος ξεκάθαρα δεν εμπιστεύεται τον Νίκο Αγγελόπουλο, αφού δεν τον χρησιμοποίησε σχεδόν καθόλου, ακόμη κι όταν ο Φιλίποφ έπρεπε να αντικατασταθεί για να καθαρίσει το μυαλό του. Δεν μπορεί η ομάδα να αγωνίζεται με έντεκα παίκτες και με ένα πασαδόρο. Οι λύσεις είναι δύο. Να τον εμπιστευθεί ή να τον αντικαταστήσει.
