Δέκα χρόνια συμπληρώνονται απόψε από μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης, η οποία μάλιστα είχε συντελεστεί στην περιοχή μας. Ήταν 25 Μαΐου του 2005 στην Κωνσταντινούπολη όταν η Λίβερπουλ ανέτρεπε το εις βάρος της 3-0 στο ημίχρονο από τη Μίλαν και στέφονταν στα πέναλτι πρωταθλήτρια Ευρώπης για πέμπτη φορα στην ιστορία της.
Στο πρώτο ημίχρονο ο τελικός είχε μετατραπεί σε παράσταση για ένα ρόλο με τους «Ροσονέρι» να κάνουν περίπατο. Μόλις από το πρώτο λεπτό ο Μαλντίνι είχε βάλει τη Μίλαν μπροστά στο σκορ και πριν την ανάπαυλα, στο 39′ και στο 44′, ο Κρέσπο θα έβαζε την ιταλική ομάδα με τρία γκολ μπροστά. Όλα έδειχναν πως η ομάδα του Μπερλουσκόνι θα έπαιρνε εύκολα το τρόπαιο, αλλά…
Αλλά το συνεχόμενο τραγούδι “you’ll never walk alone” των φιλάθλων της Λίβερπουλ, που δεν σταμάτησε να αντηχεί από την εξέδρα ακόμα και στο ημίχρονο, θα ενθάρρυνε τους παίκτες να πετύχουν την μεγαλύτερη ίσως ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τουλάχιστον σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Ο αρχηγός Στίβεν Τζέραρντ, που αποχώρησε από την ενεργό δράση την περασμένη Κυριακή, μείωσε στο 54′ μείωσε σε 3-1 και έδωσε το σύνθημα για αντεπίθεση. Μέσα σε έξι λεπτά αυτό το ανέλπιστο come back είχε γίνει πραγματικότητα. Αρχικά ο Σμίτσερ στο 56′ και εν συνεχεία ο Τσάμπι Αλόνσο στο 60′ έφεραν τον τελικό στα ίσια (3-3) και έστειλαν τους οπαδούς της Λίβερπουλ στα ουράνια.
Οι δυο ομάδες έμειναν ισόπαλες στο ενενηντάλεπτο, οδηγήθηκαν στην παράταση και τελικά στα πέναλτι, όπου ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Ζέρζι Ντούντεκ, του οποίου η παρουσία ήταν κομβική σε ορισμένες περιπτώσεις μέσα στο ματς, με δύο αποκρούσεις πέναλτι χάρισε στη Λίβερπουλ το τρόπαιο.
Στην αποστολή εκείνης της θρυλικής ομάδας της Λίβερπουλ είχε βρεθεί και ο (μετέπειτα παίκτης της Ξάνθης) Χοσέμι ή αλλιώς… Χοσέ Μιγκέλ Γκονζάλεθ Ρέι, όπως βαφτίστηκε. 25 χρονών τότε, 35 σήμερα, είχε αγωνιστεί εκείνη την σεζόν σε επτά παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, στα πέντε από τα οποία ξεκίνησε ως βασικός.
Δεν έπαιξε στην Πόλη αλλά κρέμασε το μετάλλιο στο στήθος. Συνολικά με την Λίβερπουλ είχε 21 συμμετοχές, ενώ το αμέσως επόμενο καλοκαίρι στέφθηκε με τους κόκκινους και… υπερπρωταθλητής Ευρώπης, αφού η Λίβερπουλ κατέκτησε και το Σούπερ Καπ.
Το ThrakiSportS είχε αναζητήσει τέτοια μέρα πέρυσι τον Χοσέμι, ο οποίος ήρθε και πολύ πρόσφατο στο προσκήνιο της ξανθιώτικης επικαιρότητας, καθώς ήταν ανάμεσα στους παλιούς παίκτες της ομάδας που έστειλαν με τον τρόπο τους μήνυμα συμπαράστασης στην Skoda για τον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.
Είχαμε ζητήσει από τον Χοσέμι τις εκτιμήσεις του για τον τότε μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στην Ρεάλ και την Ατλέτικο Μαδρίτης, στη Λισαβόνα, αλλά με την ευκαιρία του ζητήσαμε να μας εξηγήσει πώς προετοιμάζεται ένας ποδοσφαιριστής για να συμμετάσχει στην μεγάλη γιορτή και φυσικά ποια η ψυχολογία του, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις του από αυτήν την γιορτή.
«Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, μια “ευλογία” για κάθε ποδοσφαιριστή να παίζει σε τέτοια παιχνίδια. Η συμμετοχή σε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ είναι κάτι το μοναδικό, δε νομίζω ότι είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια. Με αυτήν την συμμετοχή επιβραβεύεται όλη η δουλειά και οι κόποι όλης της χρονιάς. Δε νομίζω ότι μπορώ με λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα της συμμετοχής σε αυτόν…», είχε απαντήσει για να προσθέσει: «Ειδικά όταν κερδίζεις και γίνεσαι ο μεγάλος πρωταθλητής και ξέρεις πως το όνομα σου γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Και σε τέτοιες σημαντικούς αγώνες δεν χρειάζεσαι μόνο ποιότητα αλλά και πάθος και ψυχή».
Σε σχέση με την προετοιμασία ενός παίκτη για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, ο Χοσέμι είχε απαντήσει: «Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Βέβαια, όλη η εβδομάδα έχει ένταση στις προπονήσεις, γιατί αποτελεί το αποκορύφωμα όλης της σεζόν. Όσο και να θες να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις, δεν είναι εύκολο. Σε πολιορκούν οι δημοσιογράφοι, οι πάντες παρακολουθούν εκείνες τις ημέρες κάθε κίνηση, κάθε βήμα, κάθε σκέψη, σε υπέρτατο βαθμό. Το μυαλό περιστρέφεται γύρω από αυτό το ματς. Αλλά όλα αυτά τερματίζονται όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο. Οφείλεις να τα αφήσεις πίσω, να τα ξεχάσεις, αν και φυσικά το πάθος ξεχειλίζει σε έναν τέτοιο αγώνα».
