Πολλές φορές, αγνοούμε ότι είναι πολλά τα “δικά μας παιδιά” που έχουν χαράξει μια λαμπρή πορεία σε διάφορους τομείς σε Ελλάδα και εξωτερικό. Όταν μαθαίνουμε κάτι τέτοιο, όμως, τα στήθη μας “φουσκώνουν” από περηφάνια. Για να πετύχουμε αυτό, λοιπόν, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε ένα “δικό μας παιδί”, που αναδύεται τώρα στα αθηναϊκά θέατρα.
Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ορεστιάδα, την οποία εγκατέλειψε για να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, όπου και ήρθε σε επαφή με τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Η θεατρική του πορεία είναι αξιόλογη αφενός στην Αθήνα αφετέρου στη Θεσσαλονίκη, με αποκορύφωμα την παράσταση στην οποία συμμετέχει την παρούσα χρονική στιγμή “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” στο θέατρο Επί Κολωνώ, στο πλευρό πολλών αναγνωρισμένων ηθοποιών. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, το “δικό μας” υποκριτικό “σαΐνι”, που εδρεύει στο αθηναϊκό θεατρικό σανίδι.
Πότε ορίζεις χρονικά τα πρώτα σου βήματα στην υποκριτική;Τα χρόνια που έζησες στην Ορεστιάδα το θέατρο σου κέντρισε το ενδιαφέρον;
Ξεκίνησα το θέατρο σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Όταν βρισκόμουν στο 3ο έτος της σχολής μου, το 2006, στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς άργησα να ανακαλύψω την επιθυμία μου να ασχοληθώ με το θέατρο. Έτσι δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το θέατρο από κοντά στην Ορεστιάδα παρ’ όλη την προσπάθεια που γινόταν εκεί από τα εργαστήρια του “Διόνυσου”. Μεγαλώνεις, φτάνεις Γυμνάσιο-Λύκειο και το μόνο που σε νοιάζει είναι να καταφέρεις μέσα από αυτές τις καταραμένες Πανελλήνιες να περάσεις σε μια Πανεπιστημιακή σχολή. Δεν σε νοιάζει τι, δεν έχει σημασία αν σ’ αρέσει, ποιος νοιάστηκε, αρκεί να το καταφέρεις.Έχεις μάθει ή έτσι σου έχουν πει πως αυτό πρέπει να κάνει κάποιος για να προκόψει στη ζωή του. Γίνεσαι έρμαιο του εκπαιδευτικού συστήματος και της ρομποτικής μάθησης και αφήνεις στην άκρη τα όποια χαρίσματα σου έχει χαρίσει η ζωή. Βλέπεις γονείς να ντρέπονται να πουν ότι ο γιος ή η κόρη τους δεν τα κατάφερε να περάσει σε κάποια σχολή, το θεωρούν αποτυχία. Ξεχνάν και να αναφέρουν όμως το πόσο ωραίο βιολί παίζει ή πόσο ωραία ζωγραφίζει ή τι ωραία αντικείμενα φτιάχνει το παιδί τους, και στο τέλος το ξεχνάει και το ίδιο το παιδί.
Ανοίγεις τα φτερά σου για τη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, και επιλέγεις να σπουδάσεις κάτι εντελώς διαφορετικό με την υποκριτική. Πώς συνδύασες το θέατρο με τις σπουδές στο Φυσικό του Αριστοτελείου;
Σαν όλα τα “καλά” παιδιά έτσι και εγώ πέρασα σε μια σχολή. Όπως προείπα, ξεκίνησα αργά στο θέατρο, στην φοιτητική ομάδα του Πολυτεχνείου. Στην αρχή, ως χόμπι αλλά στην πορεία, έγινε η ζωή μου. Με αποτέλεσμα, να θέλω να τελειώσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα τη σχολή του φυσικού για να μπορώ ελεύθερα να ασχοληθώ με αυτό που θέλω.
Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία σου στον θεατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης για αρκετά χρόνια, ενώ αποτέλεσες και ιδρυτικό μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Έχεις παρατηρήσει αλλαγές στον χαρακτήρα και στον τρόπο σκέψης σου από την ενασχόληση σου με το θέατρο;
Το θέατρο αντλεί από τη ζωή ,το θέατρο μιλάει για τη ζωή, το θέατρο αφορά τη φύση του ανθρώπου και είναι πανανθρώπινο. Ο ηθοποιός αυτό που δεν σταματάει ποτέ να κάνει είναι να κοιτάει βαθιά μέσα του, να ανακαλύπτει καλύτερα τον εαυτό του, να ανακαλύπτει καλά κρυμμένα μυστικά της προσωπικής του ύπαρξης. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να μιλήσεις για τη ζωή. Αναπόφευκτα λοιπόν επηρεάζονται οι σκέψεις σου και ο χαρακτήρας σου. Γίνεσαι περισσότερο “Εσύ”.
Τώρα σε βρίσκουμε στο θέατρο Επί Κολωνώ, σε μια πολύ επιτυχημένη παράσταση, όπου συμμετέχεις στο θίασο. Μίλησέ μας συνοπτικά για την πλοκή της παράστασης.
Τίτλος της “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί”. Είναι δύο τριταγωνιστές του “Άμλετ” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που στο συγκεκριμένο έργο γίνονται πρωταγωνιστές. Βλέπουμε από τα δικά τους μάτια, από τη δική τους σκοπιά την εξέλιξη του Σαιξπηρικού δράματος. Οι δύο καλύτεροι φίλοι του Άμλετ φτάνουν στο βασίλειο της Δανίας για να εξακριβώσουν τα αίτια της τρέλας του Πρίγκιπα Άμλετ και καλύτερου τους φίλου. Παράλληλα στην πορεία αυτού του “ταξιδιού” μπαίνουν στην διαδικασία να ανακαλύψουν πράγματα και για τον ίδιο τον εαυτό τους. Ένα ταξίδι ενηλικίωσης που οδηγεί στη γνώση. “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί”. Είναι δύο τριταγωνιστές του “Άμλετ” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που στο συγκεκριμένο έργο γίνονται πρωταγωνιστές.
Γιατί θα προέτρεπες κάποιον να παρακολούθησει την παράσταση “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί”; Τι αποκομίζει ο θεατής από την υπαρξιακή κωμωδία του Τομ Στόπαρντ;
Είναι μια ευφυέστατη υπαρξιακή κωμωδία γραμμένη με καταπληκτικό τρόπο από τον Τομ Στόπαρντ. Ένα ταξίδι προς τη γνώση, ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση.Δυο απλοί και καθημερινή άνθρωποι με τη βοήθεια του θιάσου αναρωτιούνται για τα βασικά ζητήματα της ζωής. Δύο άλλοτε απλά πιόνια της σκακιέρας παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν κουβαλούν κάτι από όλους μας. Επίσης, ένας λόγος παραπάνω να παρακολουθήσεις την παράσταση είναι ο εξαιρετικός θίασος που την απαρτίζει και αποτελείται από τον Γεράσιμο Γεναττά, τον Γιώργο Παπαπαύλου, τον Θοδωρή Σκυφτούλη, την Άννα Ελεφάντη και είναι σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά.
Πώς αισθάνεσαι που συνεργάζεσαι με καταξιωμένους ηθοποιούς, όπως είναι ο Γεράσιμος Γενατάς;
Μόνο χαρά! Άνθρωποι σαν τον Γεράσιμο με την ενεργητικότητα και την εμπειρία τους είναι πηγή έμπνευσης για τους νεώτερους. Ο ηθοποιός αυτό που δεν σταματάει ποτέ να κάνει είναι να κοιτάει βαθιά μέσα του, να ανακαλύπτει καλύτερα τον εαυτό του, να ανακαλύπτει καλά κρυμμένα μυστικά της προσωπικής του ύπαρξης.
Ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στα θεατρικά έργα που έχεις συμμετάσχει, ποιο θεωρείς εσύ την πιο αξιόλογη δουλειά σου;
Δύσκολο να επιλέξω μιας και όλα τα έργα έχουν ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σε όλα δίνεις κάτι και από όλα παίρνεις πολλά.
Θα σε ενδιέφερε να υποδυθείς κάποιο ρόλο στην τηλεόραση; Η τηλεόραση δεν είναι κάτι που με εμπνέει, ειδικά στην Ελλάδα. Ωστόσο, ποτέ μη λες ποτέ.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2015; Είναι πολλοί αυτοί που προτιμούν να ψυχαγωγηθούν με μια θεατρική παράσταση;
Είναι ο κλάδος με την μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα, 95%. Οπότε αυτό τα λέει όλα από μόνο του. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ο κόσμος επιλέγει να ψυχαγωγηθεί με θεατρικές παραστάσεις, όμως συχνά προτιμάει να δώσει 10 ευρω για ένα ποτό παρά για μία παράσταση. Είναι μάλλον πιο εύκολο εν μέσω κρίσης να “ξεχάσεις” τα βάσανά σου με το αλκοόλ παρά με μία καλή παράσταση που σε αφορά. Τη θεωρεί ακριβή διασκέδαση. Το θέατρο πρέπει να κοινωνείται και οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτό για να μπορέσουν να συνεχίσουν να το κοινωνούν πρέπει να πληρώνονται. Οι συντελεστές μιας παράστασης για να παρουσιάσουν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα εργάζονται και κοπιάζουν για αυτό όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Τέλος, ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του Σπύρου; Έχεις σκεφτεί ποτέ να γυρίσεις στη γενέτειρα σου;
Εδώ και ένα χρόνο, μετά από 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, κατοικώ και εργάζομαι στην Αθήνα. Δυστυχώς είναι η μόνη διέξοδος για επαγγέλματα όπως το δικό μου. Μακάρι η Ορεστιάδα να είχε τη δυνατότητα απορρόφησης τέτοιων καλλιτεχνικών επαγγελμάτων. Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, για την ώρα είναι “άγνωσται αι βουλαί του κομπέρ της ζωής”.
Πηγή: http://www.radioevros.gr
