Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– «Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς Ολυμπιακούς Αγώνες;». Ήταν το ερώτημα που είχε αρχίσει να πλανάται σε όλους μας, τέτοια ώρα, δέκα χρόνια πριν. Λίγο μετά μεσάνυχτα εκείνης της Κυριακής 29ης Αυγούστου – προς ξημερώματα 30ης του μήνα.
Όταν τα φώτα άρχιζαν να χαμηλώνουν κάτω από το σκέπαστρο Καλατράβα του Ολυμπιακού Σταδίου, αυτό που δέκα χρόνια μετά μάθαμε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι είναι… αυθαίρετο και για τον λόγο αυτό δεν έχει συντηρηθεί από την ελληνική γραφειοκρατεία. Η 28η διοργάνωση πέρναγε στην Ιστορία (από τότε ζήσαμε άλλες δύο σε Πεκίνο και Λονδίνο). Και πέρναγε στην ιστορία με μια τελετή λήξης που είχε εξελισσόταν σε ένα greek gledi, με το στοιχείο της Θράκης να κυριαρχεί απόλυτα, από από το ξεκίνημα της βραδιάς μέχρι και την ώρα που έσβηνε η ολυμπιακή φλόγα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι η Πηγή Δεβετζή και οι άλλοι θρακιώτες αθλητές μετείχαν στην βραδιά αυτή. Υπήρχε παρουσία και στο καλλιτεχνικό κομμάτι!
Ο πρώτος καλλιτέχνης που μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν ο «δικός μας» Χρόνης Αηδονίδης. Τραγούδησε το «Φίλοι μ’ καλωσορίσατε». Η επιλογή ξάφνιασε αρκετούς, αλλά έδειξε και τη διάθεση του καλλιτεχνικού διευθυντή Δημήτρη Παπαϊωάννου να προβάλλει στοιχεία πολιτισμού απ’ όλες τις περιοχές της πατρίδας μας, χωρίς να ξεχάσει και την πιο ακριτική γωνιά της, τη Θράκη μας. Στο Media Guide της τελετής λήξης, που είχε μοιραστεί σε εμάς τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους τέσσερις ώρες πριν αρχίσει, υπήρχαν αναλυτικές πληροφορίες και για τον Αηδονίδη και για το τραγούδι του, προκειμένου να διευκολυνθούν οι σχολιαστές όλου του κόσμου που μετέδιδαν στις χώρες τους την τελετή. Αναφέρονταν χαρακτηριστικά (επί λέξει) για τον μεγάλο θρακιώτη δημιουργό και δάσκαλο: «Born in 1928 in Karoti, near Didymoteichon, Thrace. He has an angelic voice. The life’s purpose is the preservation and sharing of the music of Thrace. Even today, as a teacher he teaches young children the secrets of his art». Όσο για το τραγούδι του, στο Media Guide αναφερόταν ότι «the singer welcomes friends to dine and drink together» και συνέχιζε μεταφράζοντας μερικούς στίχους: «Welcome my friends, my dear friends please join as at our table for a big fist…».
Μετά το τραγούδι από το “αηδόνι της Θράκης”, ακολούθησαν οι… «κουδουνάτοι». Αναφερόταν χαρακτηριστικά προς ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων: «This ancient Dionysian custom is still alive today. The loud noise of the bells is intended to wake nature and to frighten away evil spirits that may harm crops. These men, from the village of Sohos, and the area of Drama (northern Greece) wear sheep and goat skins and carry very heavy bells (koudounia) around their waists. Some of these bells weigh 40kgs each, meaning that in total some 1.5 tonnes of bells feature this sequence». Και αμέσως μετά, είχαμε τον θρακιώτικο παραδοσιακό χορό «tsestos», που περιγραφόταν ως εξής στο Media Guide: «The men strongly stamp their feet, affirming their presence and forcing the seed deep into the earth. Tsestos is a dance from Thrace (East Northern Greece) performed by men holding onto each other’s belts in order to keep their shoulders free and to sty close to each other».
Όμως, η συγκλονιστικότερη (και μελαγχολικότερη) στιγμή της τελετής ήταν όταν έσβησε η φλόγα από τον ολυμπιακό βωμό. Η μουσική που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή ήταν του Μάνου Χατζηδάκι, «an iconic greek composer of modern Greece, borned in Xanthi, Thrace. He died 10 years ago in Athens. He is internationally known as the Oscar winning composer of the soundtrack for the film “Never on Sunday”».
Και κάπως έτσι έπεσε η αυλαία. Με την Ελλάδα να κατακτά 16 μετάλλια και να αναδεικνύεται 14η αθλητική δύναμη στον κόσμο. Τα φώτα αμέσως μετά χαμήλωσαν. Το πάρτι τελείωσε. Μια ακριβώς δεκαετία μετά, νοσταλγούμε τις όμορφες στιγμές. Για τις οποίες όμως φαίνεται ότι θα πληρώνουμε πολλά χρόνια ακόμα…
