Γράφει ο Γιάννης Γιαγκίνης
– Πρώτη των πρώτων πέρασε στον τομέα Ψυχολογίας της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) η πρωταθλήτρια του Εθνικού Ευθυμία Γαβριηλίδου. Η κορυφαία άλτρια του ύψους έκανε… άλμα και στις πανελλαδικές εξετάσεις και με 19.300 μόρια πέτυχε τον μεγαλύτερο βαθμό στην Αλεξανδρούπολη, μια από τις υψηλότερες βαθμολογίες στην Θράκη και εισήχθη με την κορυφαία βαθμολογία από όλη την χώρα στην περιζήτητη σχολή της.
Όπως και η ίδια έχει παραδεχθεί, η σχέση της με τον αθλητισμό ήταν αυτή που την οδήγησε στην επιτυχία. Η πειθαρχία από μικρή ηλικία είναι αυτή που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο, τόνισε, και σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο προπονητής της,Μανώλης Μητηλέτσης, καθώς ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με τον στίβο όντας μία από τις κορυφαίες αθλήτριες του άλματος σε ύψος στην ηλικία της, με ατομικό ρεκόρ 1.55μ.
“Έμαθα να αγωνίζομαι γι’ αυτά που θέλω”, λέει η Ευθυμία (την οποία βλέπετε στο κολάζ από παλιότερους αγώνες της αλλά και πιο πρόσφατα, από το καμπ του Εθνικού, ανάμεσα στον πρόεδρο του ΜΓΣ Μανόλη Βουκουρεσλή και τον αντιπρόεδρό του και έφορο στίβου Κώστα Πατερόπουλο). Ωστόσο η ίδια τονίζει ότι δεν έκανε υπερβολές, είχε όμως καλό προγραμματισμό. Περίμενε ότι έχει γράψει καλά στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, αλλά δεν περίμενε τόσο καλούς βαθμούς και αυτήν την πρωτιά. Στα πέντε από τα έξι μαθήματα που έδωσε, έγραψε πάνω από 19!!! Για αυτό και δεν είχε ιδιαίτερη αγωνία για την ανακοίνωση των βάσεων, αφού με 19.300 μόρια ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα περάσει στην σχολή της πρώτης της προτίμησης.
“Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη το 1996. Είμαι εγγονή του Θωμά Γαβριηλίδη, παλαιού ακοντιστή του Εθνικού και ανεψιά του Απόστολου και του Κώστα Ναλμπάντη, διεθνών πετοσφαιριστών, που ξεκίνησαν την αθλητική τους καριέρα από την Αλεξανδρούπολη. Συνεπώς, τόσο ο αθλητισμός όσο και ο Εθνικός είναι εγγεγραμμένα στο DNA μου”, σχολίαζε η ίδια, συστήνοντας τον εαυτό της, σε παλιότερη συνέντευξη.
“Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό έγινε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου. Η συνάντησή μου με τον μέχρι σήμερα προπονητή μου ήταν καταλυτική και τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μου ενέπνευσε την αγάπη για το στίβο και μαζί καταλήξαμε ότι το αγώνισμα που μου ταιριάζει είναι το άλμα σε ύψος. Με την συνεχή υποστήριξη, την ενθάρρυνση και την υπομονή του πορευόμαστε τόσα χρόνια και καταφέρνουμε κάθε χρόνο να έχουμε παρουσία στους Πανελλήνιους αγώνες και στους τελικούς του αγωνίσματος, καθώς και χρυσά και αργυρά μετάλλια στους περιφερειακούς αγώνες. Την περυσινή χρονιά, με συστηματική προπόνηση και τις συμβουλές του, είχα την καλύτερη θέση στους Πανελλήνιους σχολικούς αγώνες στίβου από όλους του μαθητές της Θράκης που συμμετείχαν σε αυτούς”, θυμάται η ίδια.
Στο μυαλό κάποιων ανθρώπων υπάρχει ότι με τις μεγάλες επιδόσεις ασχολούνται κακοί μαθητές. Ωστόσο η Έφη αναδείχθηκε πρώτη των πρώτων, εκτός από τον στίβο του ύψους και στον στίβο των πανελληνίων. Ποιο το μυστικό; “Στη ζωή μου θέτω συνεχώς νέους στόχους. Στο σχολείο, στον αθλητισμό και στο χορό, την άλλη μεγάλη μου αγάπη, που με βοηθάει να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Ασχολούμαι από τεσσάρων ετών (κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο χορό). Έχω λάβει μέρος σε τρεις Πανελλήνιους διαγωνισμούς χορού «Τερψιχόρης Έργα» με κριτές χορευτές παγκοσμίου φήμης και έχω αποσπάσει έναν έπαινο και δύο τρίτα βραβεία. Στο σχολείο αγωνιζόμουν καθημερινά με συνέπεια, αυστηρό προγραμματισμό, αλλά και αγάπη για τη γνώση. Ασφαλώς κουραζόμουν πολύ, αλλά η άριστη επίδοση είναι η επιβράβευση των κόπων. Αισθάνθηκα την ύψιστη τιμή και υπερηφάνεια όταν παρέλασα ως σημαιοφόρος του σχολείου μου. Σε ότι καταπιάνομαι βάζω πολλή αγάπη και πείσμα. Αλάνθαστα συστατικά. Ασφαλώς χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά, προγραμματισμός και συνέπεια στο στόχο”.
Πλέον, πέρα από τον πήχη στο ύψος πέρασε και αυτόν των Πανελληνίων! “Δύναμη, ταχύτητα, εκρηκτικότητα, αλτικότητα, αντοχή, είναι μερικές από τις αρετές που πρέπει να διαθέτει ο αθλητής του ύψους. Απαιτείται, όμως, και μεγάλη ψυχική δύναμη, έλεγχος της σκέψης, επιμονή και υπομονή για να μπορείς μετά από κάθε αποτυχία να σηκώνεσαι και να αγωνίζεσαι πάλι. Γιατί το άλμα σε ύψος είναι ένα από τα αγωνίσματα εκείνα που ακόμη και ο νικητής τελειώνει τον αγώνα του με αποτυχία. Υπάρχουν στιγμές μέσα στον αγώνα που το ύψος του πήχη φαίνεται τρομακτικό. Τότε πρέπει να νικήσω το φόβο, να επιβληθώ στον εαυτό μου, να συγκεντρώσω τη δύναμη και τη σκέψη μου για να δώσω στο σώμα μου φτερά. Όταν βρίσκομαι ψηλά, νιώθω να πετάω, να ελευθερώνομαι από κάθε βάσανο που με κρατά δεμένη χαμηλά. Το συναίσθημα είναι λυτρωτικό. Αναπνέω, είμαι ευτυχισμένη”.
Και συμπληρώνει: “Γενικά, βέβαια, οι αποτυχίες είναι περισσότερες από τις επιτυχίες. Εξαρτάται πώς θα τις χειριστείς για να καταφέρεις να συνεχίσεις και να πας πιο ψηλά. Όταν βλέπεις την αποτυχία ως ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, χάνεις το στόχο. Όταν, όμως, την αντιμετωπίζεις ως πρόκληση, τότε μπορείς να πετύχεις. Όπως και στη ζωή μας. Κι αυτός είναι ένας λόγος που αγαπώ το άλμα σε ύψος. Γιατί μιμείται την πραγματική ζωή. Ο πήχης είναι ο στόχος που πρέπει να φτάσω. Πρέπει να τον βλέπω καθαρά και σταθερά και να επιστρατεύω όλες μου τις δυνάμεις. Όταν αφήνω την αμφιβολία και το φόβο να με νικήσουν, τα πόδια μου γίνονται βαριά και με τραβούν κάτω. Και τότε το όνειρο απομακρύνεται. Όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τα παρατήσει. Σηκώνομαι και συνεχίζω…”.
