Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Ηταν 23 Αυγούστου του 2004 όταν η Πηγή Δεβετζή κατακτούσε το πρώτο μετάλλιο της Θράκης σε Ολυμπιακούς Αγώνες! Πέρασαν ακριβώς δέκα χρόνια και στην επέτειο αυτής της ιστορικής επιτυχίας, την συναντήσαμε και θυμηθήκαμε τις αξέχαστες αυτές στιγμές.
Έτυχε να είμαστε από τους πρώτους που της μιλήσαμε, πριν ακόμα βρεθεί με την οικογένειά της, εκείνο το βράδυ Δευτέρας 23ης Αυγούστου του 2004. Και έτυχε να βρίσκεται πάλι στην Αθήνα, στην επέτειο της δεκαετίας. Το ραντεβού δόθηκε σε ένα καφέ της Καλλιθέας και το κόνσεπτ αυτής της συνέντευξης ήταν ξεκάθαρο.
Δέκα χρόνια μετά τον θρίαμβο του 2004 θέλαμε δέκα προσωπικές ξεχωριστές στιγμές, δέκα άγνωστες ιστορίες, σχετικά με το μετάλλιο αυτό, που αποτελεί ίσως την κορυφαία στιγμή του θρακιώτικου αθλητισμού και μια από τις κορυφαίες του ελληνικού στίβου. Δέκα πράγματα που θα ήταν καλό να μάθει ο κόσμος, έστω και δέκα χρόνια μετά.
Το ξεκινήσαμε σαν συνέντευξη, αλλά η Πηγή είναι… “χείμαρρος” από μόνη της. Την αφήσαμε να μιλήσει, να αποκαλύψει όσα δεν έχει πει δέκα χρόνια τώρα, προσθέσαμε και κάποια άλλα στοιχεία που μας είχε πει παλιότερα, εκείνο το βράδυ αλλά και αρκετά άλλα, στα δέκα αυτά χρόνια τις γνωριμίας – φιλίας μας και κάπως έτσι προκύπτει ο ακόλουθος “δεκάλογος”, με τις άγνωστες αποκαλύψεις της Πηγής Δεβετζή για το ασημένιο μετάλλιο της Αθήνας, δέκα χρόνια πριν:
1. Την παραμονή του προκριματικού αγώνα έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου από έναν άγνωστο, που μου έδωσε θετική ενέργεια και με γέμισε αισιοδοξία. Μου έγραφε ότι σίγουρα θα κερδίσω μετάλλιο, γιατί το νούμερο που μου είχε δοθεί ήταν αυτό που φόραγε ο Κεντέρης στο Σίδνεϊ. Πράγματι, το 1969 το είχε ο Κώστας στην ακριβώς προηγούμενη διοργάνωση. Το θεώρησα γούρι. Σημάδι ότι κάτι καλό θα έρθει στον αγώνα. Ακόμα και σήμερα όμως, δεν γνωρίζω ποιος μου έστειλε εκείνο το μήνυμα.
2. Στον προκριματικό, αν και απαγορευόταν κανονικά, είχα καταφέρει να πάρω κινητό τηλέφωνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου. Μετά το πρώτο άλμα στα 15μ32 που έδινε την πρόκριση στον τελικό, ήταν το μέσο για να μπορέσω να μιλήσω με την οικογένειά μου, για την οποία είχα καταφέρει τελευταία στιγμή να εξασφαλίσω κάποια εισιτήρια και ήρθαν να με δούνε. Μιλήσαμε με τον μπαμπά μου και δώσαμε ραντεβού έξω από το στάδιο. Αποδείχθηκε μέγα λάθος! Για να μπορέσω να διασχίσω μια απόσταση 20 μέτρων για να τον αγκαλιάσω, πέρασαν ίσως και 20 λεπτά. Η αγάπη του κόσμου ήταν τέτοια που ερχόταν, σε περικύκλωνε, ζητούσε αυτόγραφα και φωτογραφίες. Και την ίδια ώρα έβλεπα τον μπαμπά μου μερικά μέτρα πιο κει και δεν μπορούσα να τον φτάσω, ούτε αυτός εμένα.
3. Στο δωμάτιο στο Ολυμπιακό Χωριό έμενα μαζί με την Αθανασία Τσουμελέκα. Αυτή είχε το κρεβάτι Α και εγώ το Β. Όλοι έλεγαν από πριν ότι επρόκειτο για το πιο γούρικο και χαρούμενο δωμάτιο. Έτυχε να πάρουμε και οι δύο μετάλλιο και μάλιστα την ίδια μέρα! Η Αθανασία το χρυσό στο βάδην, εγώ το ασημένιο στο τριπλούν! Μάλιστα, κάναμε πλάκα τι θα είχε συμβεί αν ήμουν εγώ στο Α και εκείνη στο Β! Επίσης, η Κατερίνα η Βόγγολη ακόμα και σήμερα το έχει καημό που δεν ήταν σε εκείνο το δωμάτιο και όποτε βρισκόμαστε, μας λέει ότι αν είχε τρυπώσει και εκείνη, ίσως να είχαμε ένα ακόμα μετάλλιο στην δισκοβολία…
4. Την επομένη του προκριματικού και παραμονή του τελικού, θέλησα να χαλαρώσω. Για να το κάνω αυτό έκλεισα τα πάντα και… εξαφανίστηκα. Λίγοι ξέρουν πού πήγα. Πήγα στην πισίνα του Ολυμπιακού Χωριού για να κάνω μερικές βουτιές και να ηρεμήσω. Τελικά έμεινα εκεί, να… μουλιάζω με τις ώρες. Όσοι το άκουσαν αυτό μετά, μου είπαν ότι έκανα έγκλημα, γιατί “με την κολύμβηση θα σφίξεις και θα σε επηρεάσει αρνητικά στον αγώνα”. Δεν άκουγα όμως τίποτα – και καλά έκανα όπως αποδείχθηκε. Επισκέφθηκα τον χώρο ξανά φέτος και από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να πάω να δω αυτήν την πισίνα. Με έπιασε θλίψη… Την έχουν αφήσει σε πλήρη εγκατάλειψη, χωρίς νερό, όπως και πολλές άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
5. Όλο το πρωινό της ημέρας του τελικού το πέρασα σχεδόν μόνη μου, βάφοντας τα… νύχια μου. Στα γνωστά μπλε χρώματα της ελληνικής σημαίας. Αν και υπήρχε κομμωτήριο και οι σχετικές ανέσεις μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό, πάντα επιθυμούσα να περιποιούμαι μόνη μου τον εαυτό μου. Αλλά τα γαλάζια νύχια ήταν κάτι σαν… φετίχ. Η όλη διαδικασία έμοιαζε με ιεροτελεστία και από αυτήν ξεκίνησε η μέρα της κατάκτησης του μεταλλίου.
6. Από τα γούρια μου σε όλους τους αγώνες ήταν οι μασκότ της κάθε διοργάνωσης. Έχω από όλες στις οποίες έχω! Ο Φοίβος και η Αθηνά έχουν περίοπτη θέση στο σπίτι στην Αλεξανδρούπολη. Και φυσικά παρακολούθησαν τους αγώνες μου από… πρώτο τραπέζι πίστα. Τα είχα κρεμάσει έξω από την τσάντα, να μπορούν να βλέπουν και αυτά τον αγώνα, λες και έχουν ζωή…
7. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήμουν αθλήτρια του Παναθηναϊκού. Ωστόσο είχαν ήδη δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την μεταγραφή μου στον Ολυμπιακό, λίγους μήνες μετά. Ευτυχώς στον στίβο δεν υπάρχουν αυτά τα οπαδικά, αλλά θυμάμαι ορισμένες πράσινες αθλητικές εφημερίδες όπως η “Ηχώ” να πανηγυρίζουν ιδιαίτερα το μετάλλιο δίνοντας έμφαση στο ότι είμαι αθλήτριά τους και λίγο καιρό μετά το “Φως” και τον “Πρωταθλητή” να απαντάνε με πρωτοσέλιδα για αυτήν την μεταγραφή. Αν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν εκπροσωπείς και δεν πρέπει να εκπροσωπείς καμια ομάδα, μόνο την Ελλάδα.
8. Μετά το τέλος του αγώνα. τυλιγμένη με την ελληνική σημαία, ξεκίνησα να κάνω τον γύρο του θριάμβου. Με ένα ολόκληρο στάδιο να σε αποθεώνει, το συναίσθημα ήταν συγκλονιστικό. Πρέπει να είχα κάνει περίπου την μισή διαδρομή, κάπου στα διακόσια μέτρα, όταν συνειδητοποίησα ότι είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Είχα εξαντληθεί. Παρακαλούσα μέσα μου να βρεθεί κάποιος για να έχω δικαιολογία να σταματήσω και να πάρω δυο ανάσες. Τελικά βρέθηκε μια εθελόντρια, που ήρθε να με αγκαλιάσει. Ήταν κάτι σαν… απομηχανής θεός. Πήρα τις ανάσες που χρειαζόμουν και συνέχισα για τα υπόλοιπα 200 μέτρα!
9. Στην απονομή των μεταλλίων, μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα το παρελθόν μου στην ενόργανη γυμναστική! Αν είχα χώρο, θα έκανα… σάλτο, αλλά δεν μπορούσα κάτι τέτοιο την δεδομένη στιγμή, οπότε αποφάσισα αυτό το περίφημο κατακόρυφο, βλέποντας τον κόσμο ανάποδα, με τα χέρια κάτω και τα πόδια επάνω, προτού προσγειωθώ στο βάθρο! Από δίπλα η καμερουνέζα Μπανγκό, που πήρε το χρυσό μετάλλιο, πήγε να με μιμηθεί και κόντεψε να… γκρεμοτσακιστεί, αλλά… γλίτωσε την τελευταία στιγμή.
10. Οι πρώτοι φυσικά που με κύκλωσαν για φωτογραφίες και αυτόγραφα μετά το τέλος του αγώνα και την απονομή του μεταλλίου ήταν οι εθελοντές και εσείς οι δημοσιογράφοι. Είστε οι τυχεροί σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί βρίσκεστε πιο κοντά από τους άλλους. Δεν αρνήθηκα σε κανέναν ό,τι μου ζήταγε, μέχρι που θυμάμαι ότι είμαι πλέον στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου, τεντώνομαι για να υπογράψω μία μπλούζα εθελοντή και παθαίνω… κράμπα. Πόνεσα, τέντωσα το πόδι, μου πέρασε και όλα καλά κι όλα ωραία, ξεκίνησε η συνέντευξη χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Αλλά πάλι καλά που δεν αντιμετώπισα παρόμοιο πρόβλημα στη διάρκεια του αγώνα αλλά μια ώρα μετά…
