Ανταπόκριση από την Αθήνα: Δημήτρης Αρβανιτίδης
– Δέκα χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας, ο Ότο Ρεχάγκελ, από το Έσσεν μίλησε στη Nova για όλες εκείνες τις μαγικές στιγμές του 2004 και όχι μόνο. Ο Γερμανός διηγείται ανέκδοτες ιστορίες, αποκαλύπτει το πώς άλλαξε τα κακώς κείμενα που ταλάνιζαν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και εξηγεί το μυστικό που οδήγησε την Εθνική Ελλάδος στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Ρεχάγκελ έκανε αναδρομή στο παρελθόν του και για πρώτη φορά μιλά για τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε ώστε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Η βόλτα στο γήπεδο της Τους Ελένε, όπου για πρώτη φορά έπαιξε ποδόσφαιρο του ξυπνά όμορφες αναμνήσεις και μιλά για τα παιδικά του όνειρα στον Αποστόλη Λάμπο, που είχε την μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία να αποσπάσει αυτή την συνέντευξη και να παρουσιάσει τον Ότο Ρεχάγκελ ως… Legend.
O Ότο Ρεχάγκελ αναφέρεται στο πώς προέκυψε η συνεργασία με την ΕΠΟ: «Έκανα διακοπές στην Αμερική όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ο Οικονομίδης, ο γενικός γραμματέας της ΕΠΟ. Η μεγάλη τύχη ήταν ότι είχα δει μία φορά την εθνική ομάδα της Ελλάδας, επειδή στους προκριματικούς του Μουντιάλ του 2002 ήταν αντίπαλος της Γερμανίας. Δεν τους είχα παρακολουθήσει για πολύ καιρό, αλλά είχα δει ότι υπήρχαν καλοί παίκτες. Αυτό ήταν το ερέθισμα για να κανονίσω ένα ραντεβού στην Αθήνα. Είναι ξεκάθαρο ότι στην αρχή έπρεπε να γνωριστούν οι δύο πλευρές. Ο μεγαλύτερος απολογισμός της ζωής μας είναι η συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους. Γνωρίζεις και ο ίδιος ότι στην αρχή προσπάθησα να κερδίσω τους άλλους με τις ιδέες μου. Εσένα, το διοικητικό συμβούλιο και την ομάδα. Όμως στο ποδόσφαιρο τα πάντα υποτάσσονται στην επιτυχία».
Για τις πρώτες κινήσεις του στην ομάδα όταν την ανέλαβε, διηγείται: «Βάλαμε στο περιθώριο κάποια πράγματα που βγήκαν στην επιφάνεια. Προσωπικές αποφάσεις όπως το να φέρουμε στην Εθνική τον Δέλλα που είχε παίξει στη Ρόμα. Πήραμε κάποιες προσωπικές αποφάσεις και μετά άρχισαν οι άλλοι να τις πιστεύουν. Φέραμε πίσω και τον Νικολαΐδη. Ο Ντέμης ήταν εξαιρετικός παίκτης. Στο τέλος τα πήγαμε πολύ καλά. Είχαμε ως προπονητές την τύχη να έχουμε μια καλή γενιά. Αν και υπήρχαν τριβές με το διοικητικό συμβούλιο. Κάποιοι είχαν αντιρρήσεις, αλλά στο τέλος συμφωνήσαμε. Μετά πρέπει κανείς να νικήσει. Όταν νικά κανείς όλα γίνονται σωστά. Για να νικήσεις όμως πρώτα πρέπει να ληφθούν κάποιες αποφάσεις. Είχα πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις απ’ ό,τι στο παρελθόν».
Για τα κακώς κείμενα του παρελθόντος που τα έβαλε στο περιθώριο: «Πριν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Τώρα κάνουμε το αντίθετο. Προσπαθήσαμε αμέσως ώστε όλοι να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι προσωπικότητες των παικτών μας μπαίνουν στην ομάδα. Πρέπει να λειτουργούμε ομαδικά.»
Για τα κακώς κείμενα του παρελθόντος με παραδείγματα, αποκάλυψε: «Την πρώτη φορά που παίξαμε στη Ρωσία είχαν έρθει και οι παράγοντες με τις συζύγους τους, μαζί με τους παίκτες. Βάλαμε τέλος σε αυτό. Οι παίκτες πρέπει να μένουν ήσυχοι. Εμείς μένουμε σε ένα ξενοδοχείο και οι παράγοντες με τις συζύγους μένουν αλλού. Αυτά τα πράγματα βρήκαν απήχηση και στην ομάδα. Λέγαμε ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Όταν πηγαίναμε στο εξωτερικό δεν κάναμε οικογενειακή εκδρομή. Θα παίζαμε ποδόσφαιρο. Το καλύτερο παράδειγμα ήταν στην Πορτογαλία. Ο Γκαγκάτσης, ο πρόεδρος της ΕΠΟ, μου είπε “οι παράγοντες έχουν δυσαρεστηθεί”. “Για ποιο λόγο;” του είπα. “Θέλουν να είναι κοντά στην ομάδα. Μένουν χωριστά”. Οι γυναίκες τους ήθελαν να πάνε στην πόλη για ψώνια και εκείνοι να στριμωχτούν μαζί μας. Ο πρόεδρος επέμενε, επειδή κάναμε συνεχόμενες επιτυχίες. Δεν το αφήσαμε να περάσει αυτό. Έπρεπε να επιβληθούμε».
Για την σχέση του με τους δημοσιογράφους και τον ρόλο του Τοπαλίδη και μια κουβέντα με τον Τοροσίδη: «Οι δημοσιογράφοι πάντα ασκούν κριτική. Είναι λογικό. Δεν πρέπει όμως να σε επηρεάσουν. Όταν κάποιοι είναι πολύ καιρό μαζί λειτουργούν αυτόματα στο ποδόσφαιρο. Δεν ήμασταν τόσο συχνά μαζί. Όχι όπως μια ομάδα που προπονείται καθημερινά. Είχαμε συγκεντρωθεί μόνο τέσσερις εβδομάδες. Δεν είναι εύκολο να λειτουργήσεις αυτόματα σε δύο μέρες. Όταν όλη η ομάδα ήταν πάντα μαζί ξέραμε τι έκανε ο καθένας. Οι δημοσιογράφοι το έβλεπαν από έξω, αλλά δεν μπορούσαν να γνωρίζουν όταν ήμασταν με τους παίκτες στο ξενοδοχείο πόσες ώρες μιλούσαμε. Μια φορά ήμασταν στη Μάλτα με τον Τοροσίδη που παίζει ως σήμερα στην εθνική ομάδα. Ήμασταν μόνο οι τρεις μας μαζί με τον Τοπαλίδη. Αυτό δεν αφορά τους δημοσιογράφους Στην ουσία πρέπει να είσαι ελεύθερος. Οι δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους αλλά να ξέρουν ότι και εμείς χρειαζόμαστε το στενό κύκλο μας. (…) Ο Τοπαλίδης ήταν επίσης το αντιτορπιλικό μου. Έπρεπε να πει αυτά τα πράγματα στους δημοσιογράφους. Του είχα όμως αφήσει μεγάλη ελευθερία. Μπορούσε να πει και μόνος του συγκεκριμένα πράγματα.Ήξερε ακριβώς τι γινόταν εδώ, τι μπορεί να πει κανείς και τι όχι».
