Ένας τελευταίος (αθλητικός) αποχαιρετισμός στον Νικόλα Βαβατσικλή…

Γράφει το “Φλιτζάνι”

–  «Akomi thimamai ta statistika pou kratouses apo tous scorers tis Pemptis dimotikou apo ta paixnidia sto oikopedaki tou ektou». Το σχόλιο αυτό το έκανε δέκα μέρες πριν ένας συμμαθητής του Νίκου Βαβατσικλή, σε μια από τις τελευταίες αναρτήσεις του στο facebook.

Από νωρίς λοιπόν, με την έφεση στην δημοσιογραφία και την αγάπη στα σπορ. Αυτός ήταν ο Νίκος Βαβατσικλής, ο Νικόλας (όπως υπέγραφε ο ίδιος). Ο Νικόλας που αποχαιρέτισε όλη η Κομοτηνή, όλη η Θράκη, το απόγευμα της Τετάρτης. Συμπληρώθηκαν δύο εικοσιτετράωρα από το πρωινό που πήραν φωτιά τα κινητά για το θλιβερό μαντάτο – και ακόμα να συνέλθουμε.

Κανείς δεν τον ήξερε για αθλητάνθρωπο. Όλοι όμως γνώριζαν την αγάπη του για τον αθλητισμό. Και για την ομάδα του. Την ομαδάρα του, που του πρόσφερε ορισμένες χαρές που έσπευδε να ζήσει από κοντά, αλλά κυρίως αρκετές πίκρες.

Ο Νικόλας δεν ήταν Ολυμπιακός, αν και πανηγύρισε περισσότερο και από… γαύρος με τα μέλη της «Θύρας 7» της Κομοτηνής την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στο φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης, όπου είχε παραβρεθεί πριν δυο χρόνια. Και φυσικά δεν είχε κανένα πρόβλημα να φωτογραφηθεί μαζί τους – και εκείνοι μαζί του. Ήταν άλλωστε πάνω από όλα φίλαθλος. Οπαδός των γαλανόλευκων εμφανίσεων. Της Ελλάδας και του Ηρακλή.

Δεν ήταν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρης. Πανηγύριζε τις ευρωπαϊκές επιτυχίες τους, ως Έλληνας φίλαθλος, αλλά εντός των συνόρων επέλεξε να γίνει… γηραιός. Ή καλύτερα, το επέλεξε για αυτόν ο πατέρας του – ο Τάσος, ο πρώην δήμαρχος Κομοτηνής. Αυτός τον μύησε και στο αθλητικό οπαδιλίκι και στην μαχητική δημοσιογραφία και στα πολιτικά και γενικότερα ιδεολογικά φρονήματα.

Είναι ασπρόμαυρη η φωτογραφία, που πρέπει να ψάξει κανείς στο αρχείο κάπου πίσω στο 2001 για να βρει πατέρα και γιο με κασκόλ του Ηρακλή, να παρακολουθούν από κοντά στο ολόφρεσκο τότε Αμοιρίδειο τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας στο βόλεϊ ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Ηρακλή, που φιλοξενήθηκε στην Ξάνθη και κατέληξε σε ερυθρόλευκα χέρια. Δυστυχώς, όσο και αν ψάξαμε, δεν την βρήκαμε (αν και ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τους καυγάδες στον «Παρατηρητή» επειδή ποτέ εκείνη η φωτογραφία δεν σώθηκε έγχρωμη). Αλλα την θυμόμαστε σα να ήταν χθες – και ας πέρασαν κοντά στα 13 χρόνια από τότε.

Έκτοτε ο Νικόλας ήταν ο πιο γνωστός και ο πιο φανατικός οπαδός του Ηρακλή στην Θράκη. Χρειάστηκε να ψάξουμε αρκετά πίσω, στα emailsπου ο ίδιος μας είχε στείλει, για να βρούμε μια φωτογραφία που τον είχαμε θερμοπαρακαλέσει να βγάλει από το φάιναλ φορ του βολεϊκού Τσάμπιονς Λιγκ στη Ρώμη το 2005, το πρώτο στο οποίο βρέθηκε, πριν ξαναπάει ο Ηρακλής ξανά τέσσερα χρόνια αργότερα στην Πράγα.

Ο Νικόλας ήταν εκεί, μαζί με εκατοντάδες άλλους ηρακληδείς, εκπροσοπώντας την Θράκη. Για αυτό και οι οπαδοί του Ηρακλή δεν τον ξέχασαν και έβγαλαν την Πέμπτη αυτήν την συλλυπητήρια ανακοίνωση – δήλωση. Ήταν δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη, αλλά παρών σε όλα τα σημαντικά και κρίσιμα ραντεβού της ομάδας. Στο βόλεϊ, στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο. Στις νίκες και τις χαρές, αλλά κυρίως στις ήττες και τους υποβιβασμούς.

Ποτέ δεν έλεγε όχι ο Νίκος, όταν του ζήταγες να σου στείλει φωτογραφίες από τους αγώνες που πήγαινε. Ένα πρόβλημα υπήρχε μόνο. Ποτέ – μα ποτέ – δεν ήταν μέσα σε αυτές. Ήταν μόνιμος «καυγάς» μας, όταν του ζήταγα τέτοιες χάρες. «Τι να τις κάνω τις εικόνες που μου έστειλες με τον κόσμο, αν δεν είσαι εσύ μέσα», του έλεγα. «Μα, εγώ τις τράβηξα! Δες κόσμο, δες λαό. Δεν σου αρκεί αυτό;», απαντούσε. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρκούσε. Για το «Φλιτζάνι», την στήλη στον «Παρατηρητή», είδηση δεν ήταν η δυναμική παρουσία των Ηρακληδέων ανά την Ευρώπη. Είδηση ήταν η παρουσία των θρακιωτών – και ο πιο εύκολος τρόπος τεκμηρίωσης ήταν μια φωτογραφία του «πασίγνωστου» Νικόλα.

Με τα πολλά και με τα χίλια δυο ζόρια, μου είχε στείλει μία, αλλά… τουριστική. Δεν είχε τραβήξει δικιά του μέσα από το γήπεδο (ή δεν ήθελε να δώσει). Έτσι, μου έστειλε πέντε-έξι από τους αγώνες και μία όλη και όλη, με τον εαυτό του στην Ρώμη, να επιδεικνύει ένα κασκόλ λίγα μέτρα μακριά από την… Piazza Del Popolo. Σε μια εποχή που, τώρα που το συνειδητοποιώ, κάθε άλλο παρά σίγουρος είμαι αν είχε βγει στον αέρα του διαδικτύου το ομώνυμο blog, με το οποίο συνδέθηκε το όνομά του.

Στον λογαριασμό του συγκεκριμένου blog στο youtube υπάρχουν ορισμένα από τα πιο σπάνια ντοκουμέντα από τους αγώνες που έδινε ο Πανθρακικός στην Γ’ και την Β’ Εθνική, πριν την θρυλική άνοδο στην Super League. Αν και δεδηλωμένος οπαδός της ομάδας της πατρίδας του, ωστόσο, σπάνιζαν οι παρουσίες του Βαβατσικλή στο ΔΑΚ Κομοτηνής. Σε αντίθεση με εκείνες στο Καυταντζόγλειο και το Ιβανώβειο. Επίσης, αν και ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη εξειδίκευση στα αθλητικά δρώμενα, το συγκεκριμένο blog είχε κάνει κατά καιρούς ορισμένες μεγάλες αποκαλύψεις. Με τον Πανθρακικό, την περίοδο των «ύποπτων» αγώνων, αλλά πιο πρόσφατα, μόλις πέρυσι, και με τον Εθνικό, βγάζοντας το δικαστικό αίτημα των «Χρυσωρυχείων Θράκης» να σταματήσουν την χρυσοφόρα χορηγία στον Εθνικό.

Αλλά κυρίως, αυτό που άρεσε περισσότερο στον Νικόλα δεν ήταν να γράφει αλλά να φωτογραφίζει. Στο istangramκαι στο facebookσυνήθιζε να ανεβάζει εικόνες από στιγμές της ζωής του αλλά και της πόλης του. Και από αυτό το ξεχωριστό σπορ της φωτογράφισης, δεν ξέφευγαν και τα ίδια τα σπορ.

Για αυτό το «αντίο» λοιπόν, από μια αθλητική ιστοσελίδα όπως το ThrakiSportS, μερικές δικές του εικόνες.

Οι πρώτες τέσσερις είναι από το finalfourτου Τσάμπιονς Λιγκ Βόλεϊ στη Ρώμη to 2005, με την συμμετοχή του Ηρακλή, τις οποίες ο ίδιος μας είχε στείλει…

Ακολούθως, τρεις από το φάιναλ φορ της μπασκετικής Ευρωλίγκας στην Κωνσταντινούπολη το 2012, όπου κατέκτησε το τρόπαιο ο Ολυμπιακός…

Και μετά ορισμένες δικές του εικόνες από παλιές, καλές και αθλητικές στιγμές…

Κωπηλατώντας μαζί με καλή παρέα στο περσινό Riverwalkτου Νέστου…

Παρακολουθώντας τους τελικούς του μπιτς βόλεϊ στο «Κοχυλάκι» του Φαναρίου…

Συνομιλώντας στον… δρόμο με τον κομοτηναίο παραολυμπιονίκη Άλεξ Ταξιλδάρη…

Απεικονίζοντας λιλιπούτειους αθλητές των ακαδημιών μπάσκετ της ΑΕ Κομοτηνής…

Ο Νικόλας Βαβατσικλής λοιπόν, μπορεί να μην έγινε αθλητικογράφος, όπως ίσως θα πίστευε κανείς βλέποντάς τον πιτσιρικά στο Δημοτικό να κρατά τα στατιστικά των αγώνων του σχολείου, αλλά αγαπούσε όσο λίγοι τον αθλητισμό. Και με τον τρόπο του, άφησε και στον χώρο των σπορ το δικό του αποτύπωμα. Του άρεσε να είναι οπαδός του «μη καθεστωτικού» Ηρακλή. Μα πάνω από όλα,, ποτέ δεν έπαψε να είναι ένας αγνός φίλαθλος. Που ευχαριστιόταν να παρακολουθεί καλή μπάλα, να την σχολιάζει. Να παθιάζεται με την ομάδα του, όπως με οτιδήποτε καταπιανόταν στην ζωή του.

Αντίο Νικόλα… Να ‘σαι καλά, εκεί, στους ουρανούς σου…