Αφιέρωμα: Οι Θρακιώτες που έφερε στο λιμάνι ο Σταύρος Νταϊφάς

Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης

–  Με καταγωγή από την Μεσσηνία,  ο ιστορικός πρόεδρος του Ολυμπιακού Σταύρος Νταϊφάς που έφυγε από την ζωή το μεσημέρι της Δευτέρας, είναι αμφίβολο αν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Θράκη. Τα χρόνια που ηγήθηκε του ιστορικού πειραιώτικου σωματείου, η περιοχή μας δεν εκπροσωπούνταν καλά – καλά στα μεγάλα εθνικά πρωταθλήματα για να έρθει στην περιοχή.

 

Ακόμα και στην τρίτη θητεία του, όταν πλέον είχε ανέβει η Ξάνθη στην Α’ Εθνική, απέφευγε τα ταξίδια στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ωστόσο μια από τις τελευταίες μεταγραφικές κινήσεις που έκανε ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, αφορούσε την απόκτηση ενός θρακιώτη. Του καταγόμενου από το Θρυλόριο Ροδόπης Βασίλη Ιωαννίδη, στην μεταγραφή του οποίου στον Ολυμπιακό από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς έβαλε το λιθαράκι του, λίγο πριν παραδώσει τα διοικητικά ηνία της ομάδας στον Σωκράτη Κόκκαλη.

 

Με την τύχη ενός άλλου σπουδαίου θρακιώτη ποδοσφαιριστή συνέδεσε το όνομά του ο Νταϊφάς, όταν πρωτοανέλαβε τον Ολυμπιακό, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ο λόγος για τον Αντώνη Αντωνιάδη, το θρυλικό στέλεχος της ομάδας του Παναθηναϊκού που έφτασε μέχρι το Γουέμπλεϊ. Ελάχιστοι θυμούνται ότι ο ξανθιώτης στην καταγωγή ποδοσφαιριστής πέρασε και από το λιμάνι, την σεζόν 1978-1979. Όταν ανέλαβε ο Νταϊφάς, τον βρήκε στο ρόστερ, αλλά δεν καίγονταν να κρατήσει ένα άτομο που είχε συνδέσει την καριέρα του με τον αιώνιο αντίπαλο. Έτσι ο Αντωνιάδης πήγε στον Ατρόμητο για δύο σεζόν, πριν γυρίσει για να κλείσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό.

Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Σταύρος Νταϊφάς, μαζί με τον κουμπάρο του Γιώργο Βαρδινογιάννη, έπαιξαν Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό σε μια παρτίδα τάβλι. Οι δυο εφοπλιστές, καπετάνιοι καλύτερα, στο μακρινό 1979 είχαν αποφασίσει να ασχοληθούν με το νεοσύστατο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όποιος κέρδιζε, λέει ο “μύθος”, θα έπαιρνε τον Ολυμπιακό, όποιος έχανε τον ΠΑΟ. Ο Νταϊφάς αναδείχθηκε νικητής και κατηφόρισε στο λιμάνι. Ο Βαρδινογιάννης έπεισε την οικογένειά του να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό, ενώ σχεδόν είχαν πάρει την “πράσινη” ΠΑΕ οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι! Βέβαια, το πιο πιθανό είναι απλά ο Νταϊφάς να ανέλαβε να πάρει τον Ολυμπιακό και να έπεισε τον Βαρδινογιάννη να εμπλακεί στον Παναθηναϊκό και όχι να κρίθηκαν όλα αυτά σε μια πατρίδα τάβλι, από αυτές που συχνά έπαιζαν οι δύο κουμπάροι.

Πάντως, στα μάτια του Νταϊφά ο Ολυμπιακός ήταν και παρέμενε πάντα ο αιώνιος αντίπαλος. Κανείς δεν ξεχνά το πάθος με το οποίθο χειρίστηκε την υπόθεση Μπουμπλή, της περίφημης ελληνοποίησης δηλαδή του Χουάν ραμόν Ρότσα.  Το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό ο Νταϊφάς το κατέκτηξσε στο μπαράζ με τον Άρη το 1980 στον Βόλο. Κέρδισε αρκετά ακόμα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το ένα από αυτά επίσης σε μπαράζ με τον Παναθηναϊκό. Μετά απείχε από τα διοικητικά για δύο σεζόν, επέστρεψε το ’87 για να πάρει το τελευταίο πρωτάθλημα και έπειτα ξεκίνησα τα πέτρινα χρόνια.

Έφερε στον Ολυμπιακό παίκτες όπως ο Νίκος Αναστόπουλος, ο Νίκος Σαργκάνης, ο Τάσος Μητρόπουλος και ο “δικός μας” Γιάννης Γούναρης, που πρωταγωνίστησαν στους επόμενους θριάμβους της «ερυθρόλευκης» ομάδας. Μάλιστα, στα τέλη της δεύτερης θητείας του στην προεδρία του Ολυμπιακού, ήταν από τους ένθερμους υποστηρικτές να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας ο Γιάννης Γούναρης, που δεν στέφθηκε είναι αλήθεια από μεγάλη επιτυχία, αλλά αποτέλεσε την αρχή μιας προπονητικής καριέρας που στην συνέχεια των χρόνων έκανε στάσεις τόσο από τον πάγκο της Ξάνθης (και μάλιστα δύο φορές) όσο και του Πανθρακικού (στα χρόνια της Β’ Εθνικής το 2006).

Αν υπάρχει ένα μελανό σημείο στην πορεία του, για το οποίο φυσικά δεν ευθύνεται ο ίδιος, ήταν το γεγονός ότι η θητεία του Σταύρου Νταϊφά, σημαδεύτηκε από την τραγωδία της «Θύρας 7», εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη του 1981 μετά το 6-0 επί της ΑΕΚ. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στιγμή, με τον Νταϊφά στο τιμόνι, ήταν χωρίς αμφιβολία η πρόκριση επί του Άγιαξ την σεζόν 1983-84. Το 1988 υπό την πίεση της κυβέρνησης παραχώρησε την ΠΑΕ Ολυμπιακό στον τότε «ανερχόμενο επιχειρηματία» Γιώργο Κοσκωτά. Επανήλθε το 1992 στο προσκήνιο για να βγάλει την ομάδα, μαζί με τον Σωκράτη Κόκκαλη και άλλους εφοπλιστές, από το μεγαλύτερο αδιέξοδο της ιστορίας του.

Έχει πει ότι είναι δυσκολότερο να διοικείς τον Ολυμπιακό από το να ηγείσαι στόλου 100 καραβιών, ενώ έχει επίσης σχολιάσει ότι ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ οφείλουν να έχουν ισχυρούς επιχειρηματίες ως ιδιοκτήτες για να μπορούν να ορθοποδήσουν. Είχε επίσης πει ότι η παρουσία των άλλων μεγάλων ομάδων και μάλιστα ισχυρών ομάδων είναι απαραίτητη για να έχει νόημα η όποια επιτυχία του Ολυμπιακού. Ωστόσο, από το 1993 που έδωσε τα ηνία της ομάδας, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις από τους διαδόχους του, δεν πήγε ποτέ στο γήπεδο να δει την ομάδα που υπηρέτησε και τόσο αγάπησε, αν και λέγεται ότι δεν έχανε αγώνα της από την τηλεόραση…