Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Τα λόγια δεν έβγαιναν εύκολα από το στόμα του την στιγμή της βράβευσης. Με δυσκολία (και εμφανή αμηχανία) κατάφερε να πει δυο λόγια, να ευχαριστήσει την διοίκηση του Πανθρακικού για την ευκαιρία που του έδωσε, τους συμπαίκτες του, τους δύο προπονητές. Και να αφιερώσει αυτό το τρόπαιο στην οικογένειά του, που τον είχε στερηθεί τον έναν χρόνο που είχε βρεθεί στην Κομοτηνή.
Αμέσως μετά, όταν τα φώτα έκλεισαν και οι προβολείς έσβησαν, ήταν σαφώς πιο λυμένος. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος που γνωρίσαμε στην Κομοτηνή. Να δέχεται να πειράγματα από τον Αντώνη Νικοπολίδη και τον Άγγελοι Μπασινά, τους δυο συμπαίκτες του στην Εθνική, με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2004. Συμπαίκτες που είχε και στον Παναθηναϊκό την σεζόν 2003-2004, πριν το θρυλικό Euro της Πορτογαλίας δηλαδή, όταν ο ΠΣΑΠ πάλι τον είχε βραβεύσει ως κορυφαίο της χρονιάς.
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος είναι γνωστό πλέον ότι ήρθε με λίγα χρήματα για το δεδομένο του βεληνεκούς του ονόματός του στον Πανθρακικό. Αυτό το βραβείο ήταν η τέλεια επιστροφή. Και η απόλυτη δικαίωση.Αν και ο ίδιος δεν το έβλεπε έτσι, ή τουλάχιστον δεν το δήλωνε ανοιχτά στην πεντάλεπτη περίπου συζήτηση που είχαμε μαζί του (περισσότερο φιλική κουβέντα παρά συνέντευξή), αμέσως μετά την βράβευσή του.
ΘS: Δημήτρη, μεγάλη διάκριση. Ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής για την σεζόν 2012-2013 και μάλιστα ως παίκτης όχι μιας μεγάλης ομάδας του κέντρου, όπως συνηθίζεται να παίρνουν τα βραβεία, αλλά ως ο ηγέτης του μικρού Πανθρακικού…
Δ. Παπαδόπουλος: Καταρχήν, κακώς τον λες μικρό. Είναι ένα απόλυτα υγιές σωματείο και ήταν και για εμένα τιμή που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία, με ενέταξε στην οικογένειά του, γιατί μια οικογένεια, μια παρέα ήμασταν. Κάθε βραβείο είναι μεγάλη τιμή για κάθε ποδοσφαιριστή, ιδιαίτερη η τιμή όμως όταν ένα βραβείο προέρχεται από τους συναδέλφους σου. Όπως είπα και όταν το έλαβα, είναι αφιερωμένο στην οικογένειά μου αλλά και τον μεγαλομέτοχο τον κύριο Τάσο, τον πρόεδρο, τους διοικούντες, τους συμπαίκτες μου, τους δύο προπονητές που είχαμε στην σεζόν. Όλους. Είναι αφιερωμένο στην οικογένειά μου και σε αυτήν την άλλη οικογένεια που γνώρισα επάνω στην Κομοτηνή, ….
ΘS: Αλήθεια, την Κομοτηνή, την Θράκη γενικότερα, την είχες επισκεφθεί ως περιοχή πριν κλείσεις στον Πανθρακικό;
Δ. Παπαδόπουλος: Εντάξει, είχα έρθει σε αποστολές με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα, όταν παίζαμε στην Ξάνθη. Αλλά όχι, την περιοχή δεν την ήξερα, ούτε τους ανθρώπους της. Και η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολύ ζεστασιά στα μέρη σας, βρήκα ανθρώπους με καρδιά και με ψυχή. Ανθρώπους που αγαπούσαν πολύ την ομάδα αυτή που λέγεται Πανθρακικός, που αγαπούν πολύ τον τόπο τους. Που ξέρουν να ζουν. Και νομίζω ότι έκανα καλούς φίλους στον έναν χρόνο που έμεινα.
ΘS: Κρατάς επαφές;
Δ. Παπαδόπουλος: Φυσικά και κρατάω. Λογικό είναι. Η ζωή μου στην Κομοτηνή αυτόν τον έναν χρόνο ήταν σαν παραμύθι. Οφείλω να πω ότι πέρασα πολύ καλά, και δεν εννοώ μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο με την ομάδα. Εννοώ και σαν ποιότητα ζωής. Ουσιαστικά ήμασταν μια παρέα. Η αλήθεια είναι ότι έλειπα στην οικογένειά μου και μου έλειπε και αυτή. Αλλά περνάγαμε θα έλεγα… φοιτητικά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Ήταν πολύ ωραία. Μόνο ευχάριστες στιγμές έχω να θυμηθώ…
ΘS: Καμία δυσάρεστη;
Δ. Παπαδόπουλος: Όχι…
ΘS: Τότε, η πιο ευχάριστη στιγμή σου στον Πανθρακικό; Κάποιο από τα δώδεκα γκολ που πέτυχες με την ομάδα;
Δ. Παπαδόπουλος: Όχι. Νομίζω η τελευταία αγωνιστική, όταν κερδίζουμε στην Κομοτηνή την Κέρκυρα και μένουμε και μαθηματικά στην κατηγορία. Αυτός ήταν ο στόχος, οπότε ξεχωριστή είναι η στιγμή που αυτός ο στόχος επιτυγχάνεται.
ΘS: Είχες πολλές κορυφαίες προσωπικές στιγμές. Αυτές άλλωστε είναι που σε οδήγησαν σε αυτό το βραβείο…
Δ. Παπαδόπουλος: Κανένα βραβείο δεν θα είχε αξία αν δεν είχε πάει καλά η ομάδα. Και ευτυχώς πήγε. Δεν ήταν κάτι εύκολο αυτό. Παίζαμε την σωτηρία μας με μεγάλες και ιστορικές ομάδας, όπως η ΑΕΚ ή ο Άρης. Λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος όλοι μας είχαν πρώτο φαβορί για υποβιβασμό. Οπότε σημασία έχει ότι επετεύχθη ο στόχος. Τίποτα παραπάνω.
ΘS: Ήταν όμως και μια μεγάλη προσωπική επιστροφή…
Δ. Παπαδόπουλος: Πάντα πίστευα στον εαυτό μου. Ξέρω τι μπορώ να κάνω. Μου δόθηκε η ευκαιρία στον Πανθρακικό να το δείξω. Και για αυτό, όπως τόνισα και στην βράβευση, ευχαριστώ τους ανθρώπους του Πανθρακικού που με εμπιστεύθηκαν. Και χαίρομαι ιδιαίτερα αν νιώθουν και αυτοί ότι δικαιώθηκαν από την επιλογή τους.
ΘS: Την φετινή πορεία της ομάδας την παρακολουθείς;
Δ. Παπαδόπουλος: Φυσικά και την παρακολουθώ. Στο ίδιο πρωτάθλημα παίζουμε. Εχει ένα πολύ δυνατό σύνολο. Από πέρυσι υπήρχε ο κορμός, υπήρχε ο χαρακτήρας στην ομάδα. Κάποιοι φύγαμε, κάποιοι ήρθαν στην θέση μας, αλλά ο κορμός υπήρχε. Έχει έρθει και νέος προπονητής που πραγματικά κάνει καλή δουλειά και πηγαίνει πολύ καλά.
ΘS: Σε μερικές εβδομάδες θα έρθεις ως αντίπαλος στην Κομοτηνή! Λες να ανέβεις όχι μία αλλά δύο φορές;
Δ. Παπαδόπουλος: Μακάρι. Αν εννοείς να προλάβει ο Πανθρακικός να μπει στην πεντάδα και να παίξει πλέι οφ, πραγματικά θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Βέβαια, το βλέπω δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Μακάρι να τα καταφέρει και να παίξουμε αντίπαλοι και στα πλέι οφ, πέρα από το ματς του β’ γύρου.
ΘS: Οι εμφανίσεις σου με τον Πανθρακικό αποτέλεσαν το διαβατήριο για την μεταγραφή στον Ατρόμητο, κυρίως όμως για την επιστροφή σου στην Εθνική! Λες αυτό το βραβείο να αποτελέσει διαβατήριο για να σε δούμε και στην Βραζιλία;
Δ. Παπαδόπουλος: Αααα, αυτό μόνο ο προπονητής το ξέρει. Όνειρό μου θα ήταν βέβαια να βρεθώ στην Βραζιλία. Ποιανού δεν είναι άλλωστε; Εγώ όμως πρώτα θέλω να είμαι καλά στην υγεία μου, να βοηθάω όσο μπορώ την ομάδα μου και τους συμπαίκτες μου. Θα τα δώσω όλα στους αγώνες, πάντα αυτό κάνω. Και ελπίζω να είμαι στην κατάλληλη κατάσταση εκείνη την περίοδο, αν φυσικά κρίνει ο προπονητής ότι μπορώ να βοηθήσω. Εκείνον θα πρέπει να ρωτήσετε. Είναι τιμή να φοράς την φανέλα με το εθνόσημο, είτε πρόκειται για φιλικό παιχνίδι, αγώνα επίδειξης ή Μουντιάλ. Είναι τιμή. Εγώ έχω ζήσει όμορφα πράγματα με την Εθνική. Το 2004 ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για εμένα. Αλλά είπα. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχει ο προπονητής. Και πάνω από όλα, να είμαστε καλά. Να έχουμε υγεία…
