Η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ, οι δημοσιογραφικές ενώσεις απεργούν με εξαίρεση τα θέματα που έχουν να κάνουν με την ΕΡΤ, το ThrakiSportS σέβεται τις αποφάσεις τους και ΔΕΝ κάνει αναρτήσεις πλην θεμάτων για την ΕΡΤ. Στο πλαίσιο αυτών όμως, οι συντάκτες και συνεργάτες τουαποφάσισαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να θυμηθούν την μετάδοση, τηλεοπτική ή ραδιοφωνική, που τους έχει μείνει περισσότερο χαραγμένη στην μνήμη….
Νεκτάριος Αμποβιανίδης, από την Ξάνθη: Βασικά, η μετάδοση είναι ραδιοφωνική. Ήταν το ματς ΑΕΚ – Ξάνθη στη Νέα Φιλαδέλφεια, πριν περίπου δέκα χρόνια. Δεν θυμάμαι ποιος έκανε την μετάδοση, αλλά ήμουν κρυφά με το ραδιοφωνάκι στο φροντιστήριο. Η ΑΕΚ πέρασε στον τελικό, έπαιξε με Ολυμπιακό και το πήρε με Ντέμη, Ίβιτς, Κωστένογλου. Αυτός ήταν ο ημιτελικός, όπου η ΑΕΚ κέρδισε στην παράταση την Ξάνθη. Δεν θα ξεχάσω όταν βάζει το γκολ ο Λαμπριάκος, έχω σηκωθεί και πανηγυρίζω μέσα στο φροντιστήριο την ώρα του μαθήματος και μόλις ακυρώθηκε, άρχισα τα μπινελίκια μέσα στην τάξη. Ήταν η πρώτη απόπειρα της Ξάνθης για τελικό, πιτσιρικάς τότε και τρελαμένος με την ομάδα. Στην παράταση ο σπίκερ είχε πει κάποια στιγμή πόσο αδικήθηκε η Ξάνθη, με ακυρωθέν γκολ, πέναλτι που δεν έδωσε στον Ζωγραφάκη. Εκείνη την ημέρα είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ…
Δημήτρης Αρβανιτίδης, από την Αθήνα: Η πιο χαρακτηριστική μετάδοση, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το 1987 στο Ευρωμπάσκετ με τον Συρίγο και την ίδια χρονιά, το χάλκινο της Εθνικής Ανδρών του Βόλεϊ στην Γάνδη σε περιγραφή του Χάρη του Αλευρόπουλου. Από εκεί και πέρα, τις μεταδόσεις στην κρατική τηλεόραση τις έχω ταυτίσει με τον Μανώλη Μαυρομάτη στο ποδόσφαιρο, στα Μουντιάλ κυρίως του Μεξικό το 1986 και της Ιταλίας το 1990. Πολύ έντονα θυμάμαι όμως και που περιμέναμε κάθε απόγευμα για να δούμε από την ΕΡΤ2 αγγλικό ποδόσφαιρο με τον Γιάννη Αργυρίου, πριν γίνει τόσο πολύ της μόδας.
Γιάννης Βαβαλικούδης, από την Ορεστιάδα: Οφείλω να πώ ότι επειδή δεν ασχολούμουν πάντοτε με τα αθλητικά με τόσο ενδιαφέρον όσο σήμερα, κυρίως μου έχουν μείνει η μεταδόσεις του Euro2004 σε συνδυασμό με ολόκληρη την πορεία της Εθνικής Ομάδας για την κατάκτησή του. Παλιότερα όμως, δεν θα ξεχάσω, αν και μαθητής και με δικό μας σταθμό, περίμενα πώς και πώς να ακούσω από το κρατικό ραδιόφωνο της Ορεστιάδας τις περιγραφές του Βασίλη Πρεμίδη, που ακολουθούσε και στο εξωτερικό τον ΑΟΟ στις μεγάλες του ευρωπαϊκές πορείες και τις μετέφερε μέσω της ΕΡΑ Σπορ σε όλη την Ελλάδα.
Γιάννης Γιαγκίνης, από την Αθήνα: Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη εικόνα που έχω είναι από το Μουντιάλ του ’86 στο Μεξικό. Θυμάμαι Μανόλο Μαυρομάτη να μεταδίδει για το «χέρι του Θεού» στο θρυλικό ματς της Αργεντινής με την Αγγλία και λόγο μετά στον ίδιο αγώνα, το περίφημο γκολ του αιώνα, όπως χαρακτηρίστηκε, όταν ξεκίνησε από τη μία άμυνα και έφτασε στην άλλη: «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Μαραντόνα, Μαραντόνα πάντα, Μαραντόνα, Αρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα, Μαραντόνα, Μαραντόνα και γκοοοολ!». Από εκεί και πέρα, θυμάμαι έντονα τις ραδιοφωνικές κυρίως περιγραφές του Μιλιτιάδη Παναγιωτόπουλου στα Ευρωμπάσκετ του ’87 και του ’89 αλλά και της “δικής μας”, συντοπίτισσας ουσιαστικά Βάσως Μώραλη, της πτώτης γυναίκας που έκανε ποτέ ραδιοφωνική αθλητική μετάδοση στην Ελλάδα. Πάντα είχα μια παραπάνω αγάπη για το ραδιόφωνο και δύσκολα θα ξεχάσω την προσπάθεια να ακούσω από την Αθήνα από τα μεσαία τους Γιώργο Μαυρίδη και Μανώλη Παπαδόπουλο να μεταδίδουν από το Κλειστό της Κομοτηνής του αγώνες της θρυλικής ομάδας του ΓΑΣ στην Α2. Επίσης, δύσκολα θα ξεχάσω σε μια καφετέρια στο… Άστρος Κυνουρίας την μετάδοση του τελικού των 100 μέτρων με εμπόδια στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Νίκησε η Βούλα Πατουλίδου και τρελαθήκαμε όλοι, φίλαγε ο ένας τον άλλον, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Τέσσερα χρόνια μετά, ένα χρόνο πριν τις Πανελλήνιες, πάλι χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα, δεν θα ξεχάσω την απίθανη κόντρα του Βαλέριου Λεωνίδη με τον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Ήμουν Κομοτηνή και θυμάμαι την μια να ακούγονται πανηγυρισμοί από την μία πλευρά και την άλλη από την άλλη, καθώς υπήρχαν αρκετοί μουσουλμάνοι που υποστήριζαν τον κοινής καταγωγής με αυτούς αρσιβαρίστα, που γεννήθηκε στην Βουλγαρία και έγινε στην συνέχεια τούρκος υπήκοος. Είχα στεναχωρηθεί πολύ τότε από την επικράτηση του «Ηρακλή τσέπης», αλλά λίγες μέρες μετά ξύπναγα όλη την γειτονιά από τους πανηγυρισμούς για το 2.03 και το ασημένιο μετάλλιο της Νίκης Μπακογιάννη. Από τότε, έβαλα στόχο να παραβρίσκομαι από κοντά σε τέτοιες στιγμές και δόξα τω Θεώ, είτε είναι Ολυμπιακοί Αγώνες, είτε Μουντιάλ είτε Euro, είμαι έκτοτε στην καρδιά των μεγάλων γεγονότων. Και κάπως έτσι χάνονται οι μνήμες των περιγραφών…
Νίκος Γκούντλης, από το Σουφλί: Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Βασίλης Σκουντής, Ευρωμπάσκετ του 2005, «Βάλτο αγόρι μου!». Το έβαλε, κερδίσαμε τους Γάλλους, προκριθήκαμε στον τελικό, κάναμε πάρτι και πήραμε το τρόπαιο. Και για πρώτη φορά η ίδια χώρα έφτασε να είναι την ίδια περίοδο πρωταθλήτρια Ευρώπης σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ταυτόχρονα!!!
Χάρης Ευφραιμίδης, από την Ξάνθη: Οι περιγραφές του Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλου, που θεωρώ τον κορυφαίο έλληνα σπορτκάστερ που έχει βγει ποτέ. Κρατικό ραδιόφωνο, ημιτελικός κυπέλλου του 2002, ΑΕΚ – Ξάνθη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ομάδα της θράκης διεκδικούσε πρώτη φορά πρόκριση σε τελικό. Παύλος Παπίλιας ο διαιτητής, σκοράρει ο Λαμπριάκος, κάνει το 0-1 αλλά αυτός σφυρίζει και ακυρώνει το γκολ. Προς μεγάλη μαγκιά του Παναγιωτόπουλου, αν και νομίζω ότι είναι αεκτζής, παραδέχεται από τον αέρα του κρατικού ραδιοφώνου ότι διαιτητής κάνει λάθος και με τις αποφάσεις του άλλαξε το αποτέλεσμα και ότι η Ξάνθη όφειλε να είναι η νικήτρια ομάδα. Πλέον νομίζω ότι έχει συνταξιοδοτηθεί και οι μεταδόσεις που μαθαίνω ότι κάνει στον Real FM στην Αθήνα μας λείπουν, όπως θα μας λείψουν γενικά του κρατικού ραδιοφώνου, αν και εφόσον ισχύσει η απόφαση αυτή.
Λεωνίδας Κάλφας, από την Αλεξανδρούπολη: Παρότι τα τελευταία χρόνια η Νοva της έκλεψε λίγο τη δόξα, αλλά για μένα η ΕΡΤ συνδέεται με τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού. Και τώρα με την αναστολή της λειτουργίας της, αισθάνομαι σα να του έχουν ένα κομμάτι. Δε μπορώ ούτε και θέλω να εστιάσω σε μια συγκεκριμένη μετάδοση, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω ή θα αδικήσω άλλες. Θα σταθώ, όμως, στα μεσημέρια της Κυριακής, όπου στο ραδιόφωνο (κλασικός ρομαντικός) περίμενα να ακούσω την ΕΡΑ ΣΠΟΡ να μεταδίδει τον πάλμο από όλα τα γήπεδα, από τη μια γωνιά της Ελλάδας μέχρι την άλλη. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται θα σταθώ στα μονόλεπτα-δίλεπτα, που ο Σάκης Βασίλαρος μετέδιδε από το τους αγώνες της ΠΑΕ Θράκη από το στάδιο για τη Γ’ Εθνική και συγκεκριμένα στο δραματικό αγώνα με τον Πανθρακικό, όπου εκείνη τη χρονιά η ομάδα της Κομοτηνής ανέβηκε στη Β’ Εθνική σε ένα κατάμεστο (για μια και μοναδική φορά) γήπεδο. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που όλα αυτά τα χρόνια μια ομάδα της πόλης μου είχε την ευκαιρία να ακουστεί σε πανελλαδικό επίπεδο, έστω και για λίγο. Και φυσικά τα βράδια της Κυριακής στις 22:00 με την . Μια άκρως κλασική ποδοσφαιρική Κυριακή. Ας ελπίσουμε ότι θα ξαναζήσουμε άμεσα πολλές ακόμα τέτοιες Κυριακές!
Κώστας Καραγιάννης, από την Θεσσαλονίκη: Δεν υπάρχει άλλη. Στις 14 Ιουνίου του ’87, η περίφημη περιγραφή του Συρίγου με τον «Αγαθό Γίγαντα». Δεν θα ξεχάσω όμως και την περιγραφή του Βασίλη Σκουντή στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο με την Έφες Πίλσεν, ήταν η πρώτη κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου του μεγάλου Άρη. Και μια χρονιά πιο πριν, επίσης Κύπελλο Κυπελλούχων στην Σαραγόσα, αλλά με τον ΠΑΟΚ νικητή και τον Θοδωρή Κοτσώνη στην περιγραφή.
Γιάννης Κεσόπουλος, από την Κομοτηνή: Εντονότερα θυμάμαι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1984. Νομίζω με Γιάννη Διακογιάννη στην περιγραφή από την Ρώμη. Ρόμα – Λίβερπουλ ο τελικός, το πήρε η Λίβερπουλ στα πέναλτι αν και έπαιζε ουσιαστικά εκτός έδρας, μέσα στο Ολύμπικο. Ήμουν τότε μόλις 8 χρονών και εξαιτίας αυτού του ματς έγινα Λίβερπουλ. Αν θυμάμαι καλά, ήταν η χρονιά που είχε φτάσει στα ημιτελικά ο Παναθηναϊκός, που αποκλείστηκε από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ.
Μπάμπης Κυπριανίδης, από την Κομοτηνή: Ήταν 14 Ιουνίου 1987, Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τις 10 όλη η Ελλάδα ζει για πρώτη φορά τη χαρά μιας μεγάλης αθλητικής επιτυχίας σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η παρέα του μεγάλου Νίκου Γκάλη έχει μόλις ταπεινώσει τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση και κατακτά το χρυσό μετάλλιο μέσα στο στάδιο ειρήνης και φιλίας. Όλη η μπασκετική Ευρώπη παραμιλάει για τους Έλληνες που μέσα σε 12 μέρες κέρδισαν 2 φορές τους Γιουγκοσλάβους του Πέτροβιτς και την Σοβιετική Αρκούδα στον τελικό. Ο Καμπούρης βάζει τις 2 βολές και διαμόρφωσε το τελικό 103-101 στην παράταση. Το “Final Countdown” παίζει σε όλους τους δέκτες της κρατικής τηλεόρασης και του ραδιοφώνου και στέλνει όλη την Ελλάδα στους δρόμους να γιορτάσει αυτή την πρωτόγνωρη επιτυχία.
Στέφανος Λεμονίδης, από την Αθήνα: Εντάξει, ίσως η πιο έντονη στιγμή είναι το Ευρωμπάσκετ του ’87 με την Συρίγο αλλά και αμέσως μετά το χάλκινο της Εθνικής Ανδρών στην Γάνδη, αν και τότε δεν ασχολούμουν τόσο έντονα και επαγγελματικά με το Βόλεϊ. Από εκεί και πέρα όμως, οι πρώτες μου αναμνήσεις πάνε πολύ πιο πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 αλλά και στον τελικό του Μουντιάλ του Μεξικού το ’70, όταν η Βραζιλία νίκησε 4-1 την Ιταλία. Θυμάμαι, ένας μόνο είχε τηλεόραση στην γειτονιά και είχαμε σπεύσει όλοι, εγώ πιτσιρικάς, να δούμε τον αγώνα. Εκείνο το ματς ήταν και η κηδεία του Ντε Γκολ που αποτέλεσαν τα πρώτα τηλεοπτικά γεγονότα που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί. Αλλά δεν θα ξεχάσω ακόμα το Μουντιάλ του ’86, που ήταν η πρώτη φορά που μεταδίδονταν σε έγχρωμη τηλεόραση στην Κομοτηνή. Όλοι μαζευόμασταν στον Βασιλικό και τον Ραχήμ, στην Πλατεία, να δούμε τα παιχνίδια και μάλιστα σε άγριες ώρες…
Βαγγέλης Μαγκώνης, από Κομοτηνή: Για μένα η ΕΡΤ ήταν η ψυχαγωγία μου σε μικρότερη ηλικία. Ποιος ξεχνάει τον Ταρζάν Κυριακή μεσημέρι με (τον ολυμπιονίκη, για να μην ξεχνιόμαστε) Τζόνι Βαϊσμίλερ, τον Μαγκάιβερ, την Φρουτοπία, τα Στρουμφ και πολλά άλλα. Με βοήθησε να μεγαλώσω με σωστά τηλεοπτικά προγράμματα, και όχι όπως τα τωρινά. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Από εκεί και πέρα, τα Μουντιάλ του ’82 και του ’86 ήταν τα πρώτα που είδα, φυσικά το Ευρωμπάσκετ του ’87 και πιο πρόσφατα, αξέχαστοι όλοι οι αγώνες της Εθνικής μέχρι την κατάκτηση του Euro2004!!!
Μελίνα Ντισλιάν, από την Αθήνα: Τι να απαντήσω; Η Γιουροβίζιον με τη νίκη της Παπαρίζου πιάνει; Το 2005, μια χρονιά μετά τον θρίαμβο του Euro; Γιατί οφείλω να πω, πιο έντονα δεν θυμάμαι τόσο πολύ μεταδόσεις αλλά την «Αθλητική Κυριακή» με Πανούτσο και Καρπετόπουλο, κορυφαίο για εμένα δίδυμο όχι μόνο για τις αναλύσεις τους αλλά και για το χιούμορ και τον χαβαλέ που έκαναν. Από εκεί και πέρα, δεν θα ξεχάσω το γκολ του Τόρο στο τελευταίο Μουντιάλ με τον Παύλο Παπαδημητρίου να πανηγυρίζει πιο έντονα και από τον Βασίλη την πρώτη νίκη της Εθνικής Ομάδας σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου…
Γιώργος Πανταζίδης, από την Αλεξανδρούπολη: Η ΕΡΤ είναι αναμφίβολα συνυφασμένη με τις καλύτερες αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Τα μεσημέρια της Κυριακής ήταν πάντα ξεχωριστά με την παρέα των μοναδικών φωνών των ανθρώπων της ΕΡΑ Σπορ που μας έδιναν ήχο και φαντασία από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Τότε που στερούμασταν εικόνα. Η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση είναι συνυφασμένη – και λέω είναι γιατί δεν πιστεύω ότι θα σβήσει επειδή κάποιοι είπαν «κατεβάζω διακόπτες με το ΕΡΤσι θέλω» – με τις κορυφαίες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού. Και ως βολεϊκός, δεν μπορώ να ξεχάσω την κορυφαία στιγμή, τότε κάπου στο 1994 στο Μουντοβόλει της Αθήνας, η φωνή του Δημήτρη Χατζηγεωργίου να δίνει το σύνθημα «Ελλάς, Ελλάς και Νίκος Σαμαράς» στον μεγάλο αετό του Έβρου. Τον Νικόλα Σαμαρά να εκτοξεύεται και να πανηγυρίζει με άσο από τη θέση του σερβίς, τον τελευταίο πόντο της Εθνικής κόντρα στη μεγάλη Ρωσία και μαζί το εισιτήριο για την κορυφαία εξάδα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Μαζί βέβαια, και τις ιστορικές στιγμές της κατάκτησης του χάλκινου μεταλλίου το 1987 κόντρα στη Σουηδία με πρωταγωνιστές του Εβρίτες Σάκη Μουστακίδη, Μάκη Δημητριάδη.
Γιάννης Παπαδόπουλος, από την Κομοτηνή: Καταρχάς όλες οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις έχουν την τηλεοπτική υπογραφή. Είτε μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες είτε για παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα όλων των αθλημάτων, η ΕΡΤ ήταν πάντα παρούσα σε όλες τις μεγάλες αθλητικές στιγμές. Σαν άνθρωπος που αγαπάει το μπάσκετ, έρχονται στο μυαλό μου δεκάδες τέτοιες στιγμές από μεταδόσεις τις ΕΡΤ. Φυσικά το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Το τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου στον ημιτελικό του Ζάγκρεμπ δύο χρόνια αργότερα, με τον Γκάλη να πανηγυρίζει πριν μπει η μπάλα στο καλάθι. Τα ξενύχτια στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής το 1990, αλλά και σε αυτό του Τορόντο τέσσερα χρόνια αργότερα. Το πρώτο ευρωπαϊκό που πήρε η ομάδα μου, ο Άρης το 1993. Φυσικά και το δεύτερο, το κύπελλο Κόρατς το 1997, με το Πάρη Καλημερίδη να μεταδίδει τον επαναληπτικό της Προύσας σαν πολεμικός ανταποκριτής, να προσπερνάει αστυνομικούς και να κάνει ρεπορτάζ μέσα σε κόλαση. Την μεγάλη νίκη της Εθνικής επί των Ηνωμένων Πολιτειών στο παγκόσμιο της Ιαπωνίας το 2006 και ένα χρόνο αργότερα την επική ανατροπή στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ επί της Σλοβενίας. Αλλά είναι στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 που ο Βασίλης Σκουντής γράφει ιστορία. Η Εθνικής αγωνίζεται με την Γαλλία στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι. Το παιχνίδι ήταν ντέρμπι. Το ξέραμε και το περιμέναμε. 72 δευτερόλεπτα πριν το τέλος η Εθνική χάνει με 51-58. Αυτά τα 72 τελευταία δευτερόλεπτα διήρκησαν σε κανονικό χρόνο 15 λεπτά. Στα 63 δευτερόλεπτα η διαφορά παραμένει στους 7, 53-60. Με τα συνεχόμενα φάουλ, την αστοχία των γάλλων στις βολές και τη δικιά μας ευστοχία η διαφορά ροκανίζεται. Έβλεπα το παιχνίδι στο σπίτι με τον κολλητό μου. Του λέω “θα το πάρουμε”. Με κοίταξε περίεργα χωρίς να με πιστεύει. Στα 11 δευτερόλεπτα γίνεται φάουλ στο Ριγκοντό. Ο γάλλος έβαλε τη μία και έκανε το 64-66. Ο Ζήσης κατεβαίνει μέχρι μέσα στη ρακέτα και κλείνεται. Γυρίζει και βλέπει τον Διαμαντίδη στο τρίποντο. «Βάλ’ το αγόρι μου» φωνάζει ο Βασίλης Σκουντής. Και μετά χαμός. Θυμάμαι τον εαυτό μου με το μπήκε το καλάθι να είμαι όρθιος πάνω στο τραπέζι του σαλονιού να πανηγυρίζω και ο κολλητός μου να μην πιστεύει στο τι έγινε. Και μετά «τρία, δύο, ένα, κανένα, Γιοβάϊσα, όπως τότε». Η Εθνική ήταν στον τελικό και μετά από δύο ώρες οι Γερμανοί μας έκαναν το δώρο, κέρδισαν στον άλλο ημιτελικό την Ισπανία και η Εθνική την επόμενη μέρα στεφόταν για δεύτερη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Κώστας Πιτιακούδης, από την Αθήνα: Δεν ξεχνιέται εύκολα. Είναι το 1987, εγώ φαντάρος και στα πρώτα μου βήματα στην δημοσιογραφία. Η περιγραφή του και η επιτυχία μας είχε συνεπάρει, μας είχε ξεσηκώσει. Μάλιστα τότε είχα πει μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να ζήσω αντίστοιχες στιγμές και να δουλέψω, και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν ταυτόχρονα άρχισα να κάνω εκπομπή για τα αθλητικά στην ΕΡΑ Ορεστιάδος.
Χρήστος Ραγκάτσης, από την Θεσσαλονίκη: Δεν θα το ξεχάσω με τίποτα, γιατί είναι ίσως το ματς που θα ήθελα όσο τίποτα να είμαι μέσα στο γήπεδο. Αλλά ήμουν φαντάρος και το έβλεπα από την τηλεόραση, με τον μεγάλο Γιάννη Διακογιάννη να βρίσκεται στην Τούμπα και να κάνει λόγο για την «πιο καυτή έδρα της Ευρώπης», στο μεγάλο παιχνίδι του ΠΑΟΚ με την Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα…
Το θέμα ανανεώνεται με τις αναμνήσεις και των άλλων συνεργατών του ThrakiSportS από παλιές μεταδόσεις της ΕΡΤ που τους έχουν σημαδέψει. Και από κάτω δείτε ένα συγκινητικό βίντεο με ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά αθλητικά γεγονότα που έχει καλύψει η ΕΡΤ στο πέρασμα των δεκαετιών…
