Ο ανταποκριτής του ThrakiSportS στην Αθήνα Γιάννης Γιαγκίνης έχει πάει σε Μουντιάλ, Euro και Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν έχει καταφέρει να δει από κοντά ποτέ τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα και όταν φιλοξενήθηκε στην Αθήνα, την πρώτη φορά (1994) ήταν μικρό μαθητούδι και δεν βρήκε εισιτήριο, ενώ την δεύτερη (2007) έκανε… σκηνάκια κάπου στα βουνά της Ροδόπης, υπηρετώντας την “μαμά πατρίδα”. Ωστόσο, είχε την ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία του Γουέμπλεϊ, του νέου αλλά και του παλιού. Και μας την περιγράφει, με την αφορμή του μεγάλου τελικού του Τσαμπιονς Λιγκ που θα διεξαχθεί εκεί…
Στον «ναό του ποδοσφαίρου», που φιλοξενεί το βράδυ του Σαββάτου τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, είχα την τύχη να βρεθώ δύο φορές ή για την ακρίβεια τρεις. Οι πρώτες δύο ήταν με διαφορά μιας μέρας. Ένα πρωινό μιας Παρασκευής του Αυγούστου, εν έτει 1993, 20 χρόνια πριν. Μαθητούδι του Γυμνασίου 14 ετών τότε, με είχαν στείλει η μαμά και ο μπαμπάς σε ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα (υποτίθεται) εκμάθησης Αγγλικών στο Λονδίνο, για να ενισχύσω τις όποιες γνώσεις μου στην γλώσσα. Αν και πιτσιρικάς, καταφέρνω να ξεγλιστρήσω και φεύγοντας ένα πρωινό από το κολλέγιο στο οποίο μέναμε, έσπευσα με το μετρό στο Γουέμπλεϊ. Ήθελα να δω το μυθικό γήπεδο. Το παλιό γήπεδο, με τους δυο πύργους. Και τα κατάφερα.
Πρέπει να ψάξω πολύ σε παλιά φωτογραφικά άλμπουμ για να βρω εκείνες τις εικόνες, αλλά τις θυμάμαι σαν χθες. Υπήρχε ξενάγηση στο (άδειο) γήπεδο, από τις εξέδρες και τον αγωνιστικό χώρο μέχρι τα… αποδυτήρια. Κάποια στιγμή έβγαινες φωτογραφία και με ένα κύπελλο που σήκωνες ακριβώς στο ίδιο σημείο στο οποίο το είχε σηκώσει ο Μπόμπι Μουρ στο Μουντιάλ του 1966. Τέλος πάντων, αξέχαστη εμπειρία για έναν πιτσιρικά. Αλλά το άκρως παλαβό ήταν αυτό που έγινε αμέσως μετά. Φεύγοντας, με πλησίασε διακριτικά ένας τύπος, που με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι για εισιτήριο. Απόρησα. Γιαποιοναγώνα; «Charity Shield, Mantsester United – Arsenal with the Uinited fans!». Πέταξα από τη χαρά μου! Μιλάγαμε για το αντίστοιχο Σούπερ Καπ, πρωταθλητής εναντίον κυπελλούχου, στο ματς που ανοίγει την χρονιά και αποτελεί γιορτή. Εννοείται ότι το αγόρασα (δεν θυμάμαι πόσες λίρες αλλά δεν ήταν ακριβό, ήταν μάλιστα κάτω του κόστους γιατί είχαν ξεμείνει στον τύπο).
Την άλλη μέρα, δώδεκα το μεσημέρι, γιατί τότε διεξαγόταν ο τελικός, ξαναήμουν στο Γουέμπλεϊ. Στην κερκίδα των οπαδών της Γιουνάιντεντ. Μέχρι τότε έλεγα πώς αν υποστήριζα μια βρετανική ομάδα, αυτά ήταν τα «κανόνια». Η παρουσία μου όμως σε εκείνο το ματς με έκανε φανατικό «κόκκινο διάβολο». Πολλά από τον αγώνα δεν θυμάμαι, πέρα από το ότι ήρθε ισόπαλο το σκορ 1-1 και η Γιουνάιτεντ πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι. Στο τελευταίο ο Πίτεσ Σμάιχελ απέκρουσε την εκτέλεση του αντίπαλου γκολκίπερ Ντέιβιντ Σίμαν. Α, και κάτι άλλο. Αν και 14 ετών πιτσιρίκι τότε, έχοντας ήδη το μικρόβιο, έτρεχα κάθε τρεις και λίγο από την εξέδρα σε ένα καρτοτηλέφωνο πίσω από την θύρα όπου βρισκόμουν, να καλώ στον Sprint FM και να τους ενημερώνω live από το Γουέμπλεϊ για την εξέλιξη του σκορ, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και πολύ περισσότερο ταμπλέτες, ίντερνετ και live streaming ενημερώσεις. Και σε έναν αγώνα που δεν μεταδιδόταν από την ελληνική τηλεόραση. Αυτή ήταν σίγουρα η πρώτη υποτυπώδης μου μετάδοση. Το σαράκι της δημοσιογραφίας και μάλιστα της αθλητικής είχε μπει για τα καλά μέσα μου, μετά και από αυτήν την εμπειρία.
Αυτό που δεν θα φανταζόμουν ποτέ είναι ότι θα περίμενα 19 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπάω στο Γουέμπλεϊ. Όχι, δεν βρέθηκα στον προπέρσινο τελικό Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ, αν και πολύ θα το ήθελα. Αλλά πέρσι το καλοκαίρι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για έναν άλλον σπουδαίο τελικό, αυτόν του ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά ανάμεσα στην Βραζιλία και το Μεξικό. Με την διαφορά ότι τον αγώνα αυτόν δεν τον είδα ποτέ, υποχρεώνοντάς με την επόμενη μέρα να γράφω στο protagon ότι «αν στην τελετή λήξης βγει ο Ζακ Ρογκ και κατά την προσφιλή του συνήθεια πει ότι αυτοί ήταν “οι καλύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες ever”, τότε θα μαζευτούμε δεκάδες διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι εδώ στο Λονδίνο και θα… “πηδηχτούμε από τα παράθυρα” (που έλεγε και μια μορφή της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης). Γιατί πολύ απλά αυτοί οι Αγώνες δεν ήταν οι καλύτεροι ever σε κανέναν τομέα, με πρώτον από όλους τον οργανωτικό. Και όσα συνέβησαν στο Γουέμπλεϊ ήταν μια απόδειξη για αυτό».
Ώρα τρεις μεσημεριανή είχε προγραμματιστεί ο μεγάλος τελικός στο ποδοσφαιρικό τουρνουά ανάμεσα στην Βραζιλία και το Μεξικό. Πρόκειται για σχετικά μακρινό ταξίδι, διάρκειας μιάμισης ώρας από το κέντρο Τύπου, αλλά θεωρήσαμε ότι άξιζε τον κόπο. Αμ δε! Αγώνα δεν είδαμε ούτε εμείς ούτε και εκατό περίπου συνάδελφοι. Όταν πλέον είχαμε φτάσει στο γήπεδο και κατευθυνόμασταν στην είσοδο των δημοσιογραφικών, εμφανίστηκαν άνθρωποι της ασφάλειας του γηπέδου που μας ενημέρωσαν ότι υπήρξε απόφαση να μην επιτραπεί η είσοδος σε άλλους δημοσιογράφους γιατί το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά και υπήρχαν λόγοι ασφαλείας που το επέβαλαν αυτό. Λίγο μετά η ενημέρωση άρχισε να γίνεται και από τα μεγάφωνα για τους απλούς θεατές: ούτε λίγο ούτε πολύ τους ενημέρωναν να μην πλησιάσουν στον χώρο ακόμα και αν διαθέτουν εισιτήριο, γιατί δεν θα τους επιτραπεί η είσοδος.
Πως είναι δυνατόν ένα γήπεδο σαν το Γουέμπλεϊ να γεμίζει ασφυκτικά, την στιγμή που υπάρχουν αριθμημένες θέσεις και έχουν κοπεί εισιτήρια; Πως μπορείς να λες σε άνθρωπο που έχει πληρώσει για να εξασφαλίσει θέση και να δει τον αγώνα ότι δεν πρέπει να πλησιάσει γιατί γέμισε το γήπεδο; Και με εμάς τους δημοσιογράφους; Και καλά, εμείς προσωπικά (και οι άλλοι δύο έλληνες συνάδελφοι που περάσαμε μαζί την περιπέτεια αυτή) πηγαίναμε περισσότερο για την εμπειρία. Πώς να μην τρελαθούν όμως οι βραζιλιάνοι που ήταν μαζί μας; Πώς να μην χτυπιέται ένας μεξικάνος που μάθαινε ότι κερδίζει η ομάδα του, τον έπαιρναν τηλέφωνα από το Μεξικό και εκείνος δεν είχε εικόνα για να τους περιγράψει; Και δεν του επιτρέπονταν ούτε μετά το τέλος του αγώνα να μπει μέσα στην μεικτή ζώνη για να εξασφαλίσει δηλώσεις των πρωταγωνιστών!
Αυτά είναι αστεία πράγματα για μια χώρα που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες και λέγεται Αγγλία. Αλλά ήταν απολύτως αληθινά. Έτσι χάσαμε περίπου έξι ώρες από τον πολύτιμο χρόνο μας για να μάθουμε ότι το Μεξικό κέρδισε με 2-1 τους βραζιλιάνους και να έχουμε να θυμόμαστε μόνο μια εικόνα από την απονομή με το γήπεδο να μισοαδειάζει (αυτή που βλέπετε, τότε μας επετράπη η είσοδος), πολλές από τον περιμετρικό χώρο του σταδίου όπου κόβαμε βόλτες περιμένοντας να τελειώσει το ματς και τις σκηνές της αποχώρησης από το Γουέμπλεϊ για τον σταθμό των τρένων, με τους εκατοντάδες βραζιλιάνους να φεύγουν με σκυμμένα κεφάλια και ορισμένους σαφώς λιγότερους μεξικάνους με τις γνωστές καπελαδούρες τους να τραγουδούν για το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που μόλις είχαν κατακτήσει…
