Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Με την ευκαιρία της παρουσίας του στην Μαδρίτη για να… σχολιάσει τον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας ανάμεσα σε Ρεάλ και Ατλέτο, που βρήκε νικήτρια στην παράταση την δεύτερη που τυγχάνει και πρώην ομάδα του, ο Ντέμης Νικολαΐδης μίλησε στην Ote Tv για τις αναμνήσεις του από την ισπανική πρωτεύουσα.
Τα κυριότερα αποσπάσματα από όσα ο Αλεξανδρουπολίτης δήλωσε στο Ote Sport έχουν ως εξής:
Για τις αναμνήσεις του από τη Μαδρίτη: “Μόνο πολύ καλά πράγματα έχω να θυμάμαι από την Ισπανία, και ποδοσφαιρικά και ως άνθρωπος. Άργησα να φύγω για το εξωτερικό, αλλά ευτυχώς που το έκανα έστω και για ένα χρόνο”.
Για τους Ντιέγκο Σιμεόνε και Αριέλ Ιμπαγάσα: “Δεν μου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι ο Σιμεόνε θα γινόταν προπονητής της Ατλέτικο. Όσο για τον Ιμπαγάσα, ήταν πολύ ήσυχος. Είχε πάντα θετική διάθεση και είχαμε πολύ καλή σχέση, και μέσα στο γήπεδο. Αυτό που τον ενδιέφερε κυρίως ήταν να δίνει έτοιμα γκολ στον επιθετικό. Αυτό επεδίωκε, ήταν η χαρά του παιχνιδιού του. Μου έκαναν εντύπωση τα νεύρα του στην Ελλάδα, διότι ήταν πολύ ήρεμος τότε”.
Για τον Φερνάντο Τόρες: “Ήταν 18 χρονών τότε, ένας παίκτης με πολύ νεύρο και δύναμη. Ήταν πολύ προσγειωμένος, αν και τον είχαν κάνει αρχηγό. Δούλευε πολύ και δεν έδινε δικαιώματα. Από τότε που έφυγε όμως από την Ατλέτικο, σαν να χάθηκε η σπίθα του. Σαν να μη γυαλίζει πλέον το μάτι του. Σαν να μην του βγαίνει ο τσαμπουκάς που έβγαζε τότε μέσα στο γήπεδο”.
Για τον Τοτσέ: “Τον θυμάμαι πολύ καλά γιατί παίζαμε συχνά τότε με τη β’ ομάδα. Ήταν πολλά υποσχόμενος, με καλή αίσθηση του γκολ. Θυμάμαι ότι μου άρεσε περισσότερο από όλους τους μικρούς που έπαιζαν τότε σ’ αυτή”.
Για τα ισπανικά γήπεδα: “Αισθανόμουν περισσότερο… αρένα το γήπεδο της Ρεάλ παρά αυτό της Μπαρτσελόνα. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είναι πιο μακριά οι εξέδρες στη Βαρκελώνη. Στο “Μπερναμπέου”, όμως είναι αλλιώς. Είναι γήπεδο που σου φτιάχνει την ψυχολογία, αλλά αν δεν πατάς γερά, σου κόβει τα πόδια”.
Για τον Ζοζέ Μουρίνιο: “Είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία. Με είδε τότε και παρόλο που δεν με ήξερε, σηκώθηκε και με αγκάλιασε. Ήξερα τα πάντα για όλους, ποιοι παίζουν, τι παίζουν κλπ. Αν κάνεις μια δεύτερη ανάγνωση του Μουρίνιο ως προσωπικότητα, μπορείς να καταλάβεις τι κάνει και γιατί φαίνεται υπερόπτης στους άλλους. Αν εξαιρέσεις το πρότζεκτ της Ρεάλ που δεν πέτυχε, όπου αλλού έχει πάει οι παίκτες τον λατρεύουν. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο για έναν προπονητή”.
Για τη νοοτροπία της Ρεάλ: “Νομίζω ότι στηρίζεται κυρίως σε παίκτες με μεγάλη ταχυδύναμη. Μπερδεύεται όμως λίγο με ποδοσφαιριστές όπως ο Εζίλ και ο Μόντριτς, ίσως θέλει να παίξει σαν την Μπαρτσελόνα. Εκεί δεν είναι κανείς δεν είναι πολύ γρήγορος, κανείς πολύ δυνατός, αλλά όλοι έχουν τεχνική”.
