Με την αφορμή του σημερινού τελικού του Europa League ανάμεσα στην Τσέλσι και την Μπενφίνα, το ThrakiSportS απευθύνθηκε σε μια καλή φίλη του site, η οποία πριν δύο χρόνια έζησε στο Δουβλίνο την εμπειρία του τελευταίου τελικού της διοργάνωσης που φιλοξένησε πορτογαλική ομάδα.
Μπορεί βέβαια σε εκείνον τον αγώνα να μην συμμετείχε η σημερινή φιναλίστ Μπενφίκα, που αποκλείστηκε στα ημιτελικά, κοντραρίστηκαν όμως η Πόρτο με την Μπράγκα με την πρώτη να κατακτά το τρόπαιο σε εκείνον τον πορτογαλικό εμφύλιο.
Ζητήσαμε, λοιπόν, από την Βίλυ Δελή να μας περιγράψει την εμπειρία της, που φυσικά καμία σχέση δεν έχουν με όσα ζει (και ζούμε) κάθε εβδομάδα στα γήπεδα της Θράκης.
Εκείνη μας έδωσε το πλούσιο φωτογραφικό υλικό και εμείς αναλάβαμε να μετατρέψουμε σε γραπτό κείμενο όσα ενδιαφέροντα μας είπε αναφορικά με τις εντυπώσεις της από εκείνον τον τελικό, τις οποίες δέχτηκε να μοιραστεί με τους αναγνώστες του ThrakiSportS.
Αυτό που θυμάμαι ιδιαίτερα είναι η πανηγυρική ατμόσφαιρα, με συνθήματα και αυτοσχέδια events, ωσάν σε απονομή του τροπαίου. Παρά το κοντράστ των χρωμάτων, το κλίμα ήταν φιλικό και ενωτικό, με κοινή διασκέδαση των φιλάθλων στην ξακουστή περιοχή του Temple Bar.
Ήδη με την άφιξη στο αεροδρόμιο και σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το κέντρο του Δουβλίνου, ήταν αισθητή η γιορτινή ατμόσφαιρα λόγω του τελικού. Εμφανής ήταν και η παρουσία των πρώτων Πορτογάλων στους δρόμους της πόλης, από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Δουβλίνο.
Πριν φτάσουμε εκεί όμως, αξίζει να επισημάνω πόσο τυπική ήταν η ΟΥΕΦΑ, με συνεχή ενημέρωση για όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, από την αγορά των εισιτηρίων μέσω του επίσημου site της και τη συνεπή αποστολή τους σε συγκεκριμένες ημερομηνίες μέχρι την άμεση απάντηση με διευκρινίσεις μέσωe-mail σε όσες απορίες είχαμε πριν το ταξίδι μας για τον αγώνα.
Αίσθηση μου προκάλεσε το γεγονός ότι ήταν εφικτή η πρόσβαση στο γήπεδο με τα πόδια από το κέντρο του Δουβλίνου. Οι εγκαταστάσεις του Aviva Stadium είναι πραγματικά φανταστικές, καθότι εγκαινιάστηκε μόλις ένα χρόνο πριν (πρόσφατα μάλιστα είχαν την ευκαιρία να τις γευτούν και οι παίκτες της Εθνικής μας που έπαιξαν φιλικό αγώνα με την Ιρλανδία εκεί).
Οι οπαδοί της Πόρτο εμφανώς περισσότεροι, είχαν καταλάβει το μεγάλο, ύψους τριών διαζωμάτων, πέταλο, ενώ αυτοί της Μπράγκα, το άνω διάζωμα, απέναντι από τα επίσημα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι Έλληνες δε λείπουν από πουθενά (βλ. τη σχετική φωτό με την ελληνική σημαία)!
Βρέθηκα στο γήπεδο σχεδόν τρεις ώρες πριν το παιχνίδι, και πραγματικά απόλαυσα το countdown με τα διάφορα “παιχνίδια” και events εντός αγωνιστικού χώρου, με τη συμμετοχή του κοινού. Οι μασκότ, οι χορευτικές επιδείξεις, η ανάδειξη από το πολυπληθές κοινό του… fan of the match, είναι δυστυχώς πράγματα που η τηλεοπτική κάλυψη δε μεταφέρει ποτέ στο τηλεοπτικό κοινό. Όπως και την αίσθηση που υπάρχει όταν ξεκινά στα μάτριξ του γηπέδου γη αντίστροφη μέτρηση για την σέντρα του τελικού. Αλλά και η μεγαλοπρεπής και καθηλωτική τελετή έναρξης, που δυστυχώς κι αυτή μεταδίδεται αποσπασματικά.
Ως ψεγάδι στην κατά τα άλλα άψογη εικόνα του Aviva, ήταν το κενό που υπήρχε σε περίπου 4.500 θέσεις σε μια γωνιά του γηπέδου. Ως αιτία θεωρήθηκε η συμμετοχή στον τελικό δύο ομάδων από την ίδια (μικρή για τα δεδομένα) χώρα, σε συνδυασμό με τις πολύ υψηλές τιμές των εισιτηρίων, για τις οποίες μάλιστα αναγκάστηκε εκ των υστέρων να απολογηθεί ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί.
Μετά τη λήξη του αγώνα, νικητές και ηττημένοι συνέχισαν τη γιορτή στο κέντρο του Δουβλίνου.
Κάθε φορά που έχει ευρωπαϊκό τελικό, θυμάμαι αυτές τις στιγμές. Και εύχομαι πραγματικά να τις ξαναζήσω. Γιατί όχι στην Ελλάδα, γιατί όχι με συμμετοχή και δικής μας ομάδας. Άντε, λοιπόν, και στα δικά μας!!!
