Γράφει ο Στέφανος Λεμονίδης
– Το “Παλέ” για τους μυημένους, το “Αλεξάνδρειο Μέλαθρο” για τους μη , ήταν η φωλιά του μπάσκετ, αφού σε αυτό έπαιζε ο Άρης, ο Ηρακλής, ο ΠΑΟΚ, ο Δημόκριτος, ο Έσπερος, ο Νέστωρ, η ΜΕΝΤ και άλλες δυνάμεις του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης.
Από εκεί περνούσαν και οι υπόλοιπες ομάδες του αθλήματος, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναικός, Ιωνικός Νικαίας, Μαρούσι, Σπόρτινγκ, Πανιώνιος και όποιος ήθελε να μάθει μπάσκετ μπορούσε να το κάνει εύκολα και οικονομικά, αφού κάθε Σαββατοκύριακο έβλεπες 4 ματς, αφού “ανέβαιναν” 2 ομάδες της Αθήνας και έπαιζαν με ισάριθμες της Θεσσαλονίκης.
Όλα αυτά ως τις 2 Δεκεμβρίου του 1979… Μετά άλλαξαν όλα. Άλλαξε το μπάσκετ, άλλαξαν οι φίλαθλοι, άλλαξε ο τρόπος που βλέπαμε το άθλημα , γιατί ο Νίκος Γκάλης ήταν τo turning point της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού …
Ήμασταν ανάμεσα στους 4.000 θεατές που είδαν την πρεμιέρα του Νικ, στον αγώνα Άρης-Ηρακλής, όπου κέρδισε ο Άρης με ένα πόντο διαφορά . Σε εκείνο το παιχνίδι λοιπόν, το γήπεδο ήταν κατάμεστο με οπαδούς του Άρη και του Ηρακλή (τότε δεν υπήρχε πρόβλημα) και όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον κοντό μελαψό παίκτη με την αφάνα.
Το internet δεν υπήρχε, διαβάζαμε μόνο τη “Θεσσαλονίκη”, κι αυτή περιστασιακά και γι αυτό δεν μας προϊδέασαν κανείς γι αυτό που θα βλέπαμε. Είδαμε λοιπόν ένα τύπο με απίστευτη αλτικότητα (παρακολουθούσαμε με ανοιχτό στόμα πόση ώρα έμενε στον αέρα) να κάνει κάτι ζογκλερικά που τα περισσότερα δεν του έβγαιναν λόγω άγχους.
Ήθελε να αποδείξει από την πρώτη μέρα πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Τρύπωνε μέσα τις άμυνα, έσπαγε μέση, έδινε απίστευτες ασίστ και τελείωσε με 30 πόντους, με κακά όμως ποσοστά (τότε δεν υπήρχε αναλυτική στατιστική). ‘Ήταν ένα είδος εξωγήινου, που προσγειώθηκε στο “Παλέ” και όλοι περίμεναν τον επόμενο αγώνα για να διαπιστώσουν ότι αυτό που είδαν δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Και το διαπίστωσαν για τα καλά.
Πριν από τον Γκάλη πηγαίναμε με ένα σημειωματάριο και μετρούσαμε τους πόντους του Χάρη Παπαγεωργίου, γιατί δεν υπήρχε αναλυτικός φωτεινός πίνακας. Μετά πέταξαν όλοι τα τεφτέρια και μετρούσαν τους τίτλους του Άρη, όλη η Ελλάδα έγινε Άρης, οι γιαγιάδες ήταν οπαδοί του Γκάλη, τα θέατρα αργούσαν την Πέμπτη που έπαιζε ο Άρης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και με λίγα λόγια άλλαξε η ζωή μας.
Κι όλα αυτά από έναν τύπο που δεν ήταν δημοσιογραφικός, μιλούσε μόνο στον Πάρη Καλημερίδη (μετά ούτε και σε αυτόν), δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν σήκωνε το τηλέφωνο, ήταν μοιραίο πρόσωπο στον χαμό της αγαπημένης του Τζένης, ήταν γενικά ένας αντιστάρ. Προπόνηση, αγώνας, ήταν ο καθρέπτης του και τίποτα όλα.
‘Όλα αυτά αρκούσαν για να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, του ελληνικού αθλητισμού, να αποκτήσουν σπουδαίο μισθό όλοι οι έλληνες μπασκετμπολίστες, να πάρει η Ελλάδα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, να δημιουργηθεί ρεπορτάζ μπάσκετ στις εφημερίδες, που ως τότε ήταν ένα μονόστηλο, να γίνουν φίρμες οι δημοσιογράφοι του μπάσκετ, να γίνουν μάγκες οι παράγοντες, οι προπονητές, οι παρατρεχάμενοι…
Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο…
