Τον Βασίλη Κοντοβαζαινίτη εννοώ, ο οποίος κηδεύεται (01/10) στις 17:00 στο Νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου και θαρρώ πως με μεγάλη προθυμία θα αναλάβει νομικός σύμβουλος στην ΠΑΕ του Παραδείσου!
Ε, εάν στα ρεπό των δικαστηρίων, έχει ακόμη την όρεξη να περιγράφει και κανένα ντέρμπι του εσωτερικού πρωταθλήματος της Εδέμ, χαλάλι του!
Τον Κοντοβαζαινίτη τον ήξερα από το ραδιόφωνο και από την τηλεόραση και έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά πριν από τριάντα έξι χρόνια, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα: τότε ήμουν ένας γαβριάς 16 ετών, ετοιμαζόμουν για την τρίτη τάξη του Λυκείου και ήδη είχα αρχίσει να ταλαιπωρώ τη δόλια τη δημοσιογραφία. Εκείνη την εποχή (αλλά, ομολογώ πως ακόμη και τώρα) γούσταρα πολύ τη φιλολογία και όντας μαθητής του κλασικού τμήματος σκόπευα να δηλώσω ως πρώτη προτίμηση στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πανεπιστημίου τη Φιλοσοφική Σχολή…
«Δημοσιογράφος θέλω να γίνω, αλλά πρέπει να πάρω κι ένα πτυχίο» του είπα. Με κοίταξε καλά καλά, χαμογέλασε και μου είπε: «Μικρέ, άσε τη Φιλοσοφική και τα κουραφέξαλα. Να δηλώσεις Νομική για να μπορείς να ασκείς και τα δυο επαγγέλματα. Οι δικηγόροι βγάζουν καλά λεφτά, ενώ οι φιλόλογοι πεθαίνουν στην ψάθα και ζητιανεύουν για κανένα ιδιαίτερο φροντιστήριο»!
Για έναν περίεργο λόγο με έπεισε αμέσως και δεν χρειάστηκε να ζητήσω περαιτέρω διευκρινίσεις. Μερικούς μήνες αργότερα, ακολουθώντας τη συμβουλή του, δήλωσα μονάχα τη Νομική, πέρασα και μάλιστα πέμπτος, τσέπωσα κιόλας τα 123.000 χιλιάρικα της υποτροφίας των αριστευσάντων από το ΙΚΥ και μην τον είδατε τον Παναή!
Από τον πρώτο κιόλας χρόνο χώθηκα μέχρι τα μπούνια με το αθλητικό ρεπορτάζ και όχι πτυχίο δεν πήρα, αλλά δεν πήγα καν να δώσω εξετάσεις στο Εμπράγματο και στο Ενοχικό Δίκαιο του δευτέρου έτους!
Δεν ξέρω εάν η συμβουλή του Κοντιοβαζαινίτη με ωφέλησε ή με έβλαψε, άλλωστε αυτό δεν θα το κρίνει ούτε η Ιστορία, ούτε η όποια υστεροφημία. Τις πρόλαβε και τις δυο η… μάνα μου που ακόμη και τώρα δεν με συγχωρεί επειδή παράτησα τη Νομική και δεν πήρα το πτυχίο…
Όχι τίποτε άλλο, είχε βρει κιόλας σε ποιο σημείο του τοίχου, θα το κορνίζαρε!
Δέκα χρόνια αργότερα, επί της οικουμενικής κυβέρνησης Τζανετάκη κι ενώ υπηρετούσα τη θητεία μου στην Αεροπορία ο Κοντοβαζαινίτης έσκασε μύτη στο θρυλικό Ραδιομέγαρο της λεωφόρου Μεσογείων 432 ως διευθυντής του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ, διαδεχόμενος τον Νίκο Κατσαρό και τον Φίλιππο Συρίγο.
Αναφέρομαι στη στρατιωτική θητεία μου, διότι αυτή έγινε η αφορμή ώστε να συνειδητοποιήσω πόσο δίκαιος και άτεγκτος ήταν: συνέχιζα να δουλεύω τότε στην ΕΡΤ και επειδή θα απολυόμουν τις επόμενες μέρες, του ζήτησα να με συμπεριλάβει στην αποστολή για την κάλυψη του Μουντομπάσκετ του 1990 στο Μπουένος Αϊρες, αλλά έπεσα πάνω σε βράχο!
«Τι λες ρε Βασιλάκη που θα δώσω άδεια σε φαντάρο να ταξιδέψει στο εξωτερικό και μάλιστα να μεταδίδει αγώνες! Κουδούνια θα μου κρεμάσουν στη Μεσογείων! Εγώ δεν σε βάζω στην αποστολή, αλλά για να μη νομίζεις ότι είμαι άδικος θα σε στείλω στον Βόλο για να μεταδώσεις το πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης»!
Πραγματικά και με έστειλε στον Βόλο και με απέκλεισε από το Μουντομπάσκετ για λόγους αρχής, αλλά από τη στιγμή που είχα κρατήσει το διαβατήριο μου και μπορούσα να ταξιδέψω, τον ενημέρωσα ότι θα ακολουθήσω την Εθνική και ας μην μεταδίδω. Έστελνα λοιπόν τις ανταποκρίσεις μου στον «Ελεύθερο Τύπο» και στο «Τρίποντο» κι όταν επέστρεψα στην Αθήνα, έχοντας πλέον το απολυτήριο στην τσέπη, τέθηκα πάλι στην υπηρεσία της ΕΡΤ.
Της ΕΡΤ έγραψα; Λάθος μεγάλο, για το οποίο δεν θα με συγχωρέσει ο Βασίλης: της ΥΕΝΕΔ, ή μάλλον (του σταθμού) των «Ενόπλων», όπως είχε συνηθίσει να την αποκαλεί τόσα χρόνια που δούλευε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, με έδρα το κτίριο της παλιάς ΕΤ-2 χαμηλά στη Μεσογείων!
Όχι σώνει και καλά για να ταιριάζει στο status ενός μεγαλοδικηγόρου και ενός διευθυντή της ΕΡΤ, ο Κοντοβαζαινίτης ήταν ένας πληθωρικός τύπος. Γινόταν μάλιστα πληθωρικότερος όταν φορούσε ένα μακρύ γούνινο παλτό και έβγαζε από την τσέπη τα πούρα, μια συνήθεια που (φαντάζομαι πως) την είχε κληρονομήσει από τον αρχαιότερο στην τηλοψία και συχωρεμένο εδώ και πολλά χρόνια Κώστα Σισμάνη.
Τους θυμάμαι μάλιστα να παρουσιάζουν μαζί ένα από τα πρωτόλεια της ελληνικής τηλεόρασης, το «Αθλητικό απόγευμα» που προβαλλόταν κάθε Σάββατο και στο οποίο εμφανίζονταν ακόμη ως παρουσιαστές ο Μανώλης Βασιλαράς, ο Βασίλης Γεωργίου και λίγο αργότερα ο Γιάννης Αργυρίου.
Μια φορά μάλιστα άργησε ο σκηνοθέτης να τους ειδοποιήσει ότιτελείωσε το διαφημιστικό διάλειμμα και είχαν βγει πάλι στον «αέρα», με αποτέλεσμα ο ένας να κατεβάζει τα ποτήρια με το ουίσκι, ο άλλος να μαζεύει τα τασάκια με τα αναμμένα πούρα και ο τρίτος να προσπαθεί κουνώντας τα χέρια του να διώξει τον καπνό για να μη θολώσει η εικόνα!
Αυτές είναι που λένε, σκηνές απείρου κάλλους!
Τώρα που το σκέπτομαι κι επειδή η οδοντογλυφίδα αποτελούσε ένα αναπόσπαστο αξεσουάρ του, από τον Κοντοβαζαινίτη πρέπει να πήρε την ιδέα της ταινίας (του 1991) «Τζόνι Στεκίνο» ο Ρομπέρτο Μπενίνι και αυτόν επίσης πρέπει να πήρε αυτό το χούι ο (Ισραηλινός προπονητής του μπάσκετ) Σβι Σερφ!
Οι οδοντογλυφίδες δεν έλειπαν ποτέ από τις εσωτερικές τσέπες των σακακιών του Κοντοβαζαινίτη, όπου κι αν βρισκόταν: τις έβαζε στο στόμα του, είτε ραχάτευε στη Βάρκιζα, είτε μετέδιδε αγώνες στην ΕΡΤ, είτε αγόρευε σε δικαστήριο, είτε… αγωνιζόταν παθιασμένος στο καζίνο της Πάρνηθας, η σημαία του οποίου κανονικά-και σε ένδειξη πένθους- θα έπρεπε από χθες το πρωί να κυματίζει μεσίστια!
Ο Βασίλης άφησε τα ίχνη του στην πρώιμη εποχή της ελληνικής τηλεόρασης, όταν η κάλυψη των αγώνων, οι μεταδόσεις και οι εκπομπές ήταν πολύ ζόρικο πράγμα! Τότε δεν υπήρχαν ούτε τοautocue για να διαβάζουν οι παρουσιαστές τις ειδήσεις, ούτε το Internet και τα λοιπά ηλεκτρονικά βοηθήματα για να βρίσκουν και να έχουν στο πιάτο τις πληροφορίες, ούτε καν τα ονόματα των αθλητών και οι συνθέσεις των ομάδων.
Τουθόπερ έκαναν τις μεταδόσεις γυμνοί και κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να εκτεθούν ανεπανόρθωτα…
Εδώ ήρθαμε, όπως λένε και στο σινεμά, διότι μερικές από τις κλασικότερες και πιο διαχρονικές γκάφες στην ιστορία του ραδιοφωνικού και του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, φέρουν τη δική του σφραγίδα!
Πιστεύω ακράδαντα ότι τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή πρέπει να τους θυμάσαι με τις ευχάριστες στιγμές τους, με τις πλάκες τους, ακόμη και με τις γκάφες τους και δεν σκοπεύω να παρεκκλίνω από αυτή την αρχή μου ούτε στην προκειμένη περίπτωση: θα αποτίσω αυτόν τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη μνήμη του ενθυμούμενος μερικά ευτράπελα περιστατικά, τα οποία θεωρώ ότι αποτελούν μέρος της ιστορικής μνήμης μας και τώρα που θα τα διαβάζει εκεί ψηλά, σίγουρα θα ξεκαρδίζεται κι ελόγου του…
Σε έναν αγώνα Ηρακλής-Παναθηναϊκός τον οποίο μετέδιδε στο ραδιόφωνο από το Καυτανζόγλειο, οι πράσινοι σκόραραν μετά από ένα λάθος του αμυντικού των γηπεδούχων Ζαχαρία Χαλιαμπάλια και ο Βασίλης δεν του χαρίστηκε: «Ο Παναθηναϊκός ανοίγει το σκορ μετά από τη… μαλακία του Χαλιαμπάλια»!
Άλλη μια φορά οι ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων δεν είχαν όρεξη να παίξουν μπάλα και έκαναν σκόπιμες καθυστερήσεις, οπότε νευρίασε και τους στόλισε σαν να τους μιλούσε και να τον άκουγαν: «Ντροπής σας βρε παιδιά. Σοβαρευθείτε γιατί αλλιώς θα παρατήσω το μικρόφωνο και θα μείνετε μόνοι σας».
Αυτό που τότε έμεινε στα λόγια, λίγα χρόνια αργότερα σε έναν αγώνα στο ΟΑΚΑ, το έκανε κανονικά και με το νόμο! Ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Δόξα Δράμας δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον και αυτό το καταλάβαιναν οι ακροατές από το… νυσταλέο ύφος του. Κάποια στιγμή που τον έβγαλαν στον αέρα ο Κώστας Μότσης και ο Ηρακλής Κοτζιάς, ο Βασίλης είπε ότι το σκορ ήταν 3-0, ανέφερε τους σκόρερς, έκανε ένα μικρό σχόλιο και ύστερα ούτε φωνή, ούτε ακρόαση! Δεν παρενέβη ποτέ για να ενημερώσει πώς εξελισσόταν το ματς και απλώς όταν μετά από μισή ώρα τον κάλεσαν από το στούντιο για το τελικό σκορ (που θεωρούσαν ότι είχε παραμείνει το 3-0) και τις εντυπώσεις του, ο Κοντοβαζαινίτης δεν άφησε πολλά περιθώρια: «Εδώ στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Δόξα με 5-0. Από τον Βασίλη Κοντοβαζαινίτη που ήταν στο μικρόφωνο κι από τους τεχνικούς Παναγιώτη Ντόλκα και Κώστα Κολιό, καλό σας βράδυ»!
Με το βαριεστημένο στιλ και την αγαπημένη του συγκεκομμένη φράση «κάν’ ια μπαλιά» (που σε πλήρη ανάπτυξη σήμαινε «κάνει μια μπαλιά») χρωμάτισε εκατοντάδες μεταδόσεις στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, αλλά ο αγώνας ο οποίος τον σημάδεψε ήταν εκείνος της προκριματικής φάσης του τότε Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης (νυν Euro) ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στην Ουγγαρία. Το ματς που διεξήχθη στην Τιφλίδα στις 19 Μαίου του 1979, είχε μεγάλο ενδιαφέρον διότι στον ίδιο όμιλο αγωνιζόταν και η Ελλάδα η οποία εντέλει προκρίθηκε στην τελική φάση, γι’ αυτό μεταδόθηκε αργά το βράδυ σε μαγνητοσκόπηση και εξελίχθηκε σε μαρτύριο για τον Βασίλη. Δεν είχε διαθέσιμες τις συνθέσεις των ομάδων, αναγκάστηκε να αυτοσχεδιάζει και να κάνει σχόλια γενικού περιεχομένου, αναφέροντας αραιά και πού κάποιο όνομα ποδοσφαιριστή (όπως του Μπλαχίν ή του Βάραντι), ενώ τους υπόλοιπους τους σύστηνε με τα νούμερα της φανέλας τους!
Μέχρι εδώ όλα καλά, που λέει ο λόγος! Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 1-1, αλλά επειδή στην Τιφλίδα έριχνε… καρεκλοπόδαρα, οι ομάδες άλλαξαν εμφανίσεις στα αποδυτήρια και τότε ήταν που ο Βασίλης έχασε την τράπουλα. Περιέγραψε τη φάση του 2-1 υπέρ των Ούγγρων σαν να έβαλαν γκολ οι Σοβιετικοί και εκείνη του 2-2 σαν να ισοφάρισαν οι «Μαγυάροι» και ούτε γάτα, ούτε ζημιά αφού αυτό ήταν κιόλας το τελικό σκορ!
Το πρόβλημα που είχε με τα ονόματα των αθλητών δεν το ξεπέρασε ποτέ, εξ ου και δυο στιγμές οι οποίες έχουν διασωθεί ως μνημειώδεις…
Σε μια εκπομπή κλήθηκε να περιγράψει τα στιγμιότυπα ενός αγώνα της Formula-Οne, αλλά για κακή του τύχη δεν είχε τα αποτελέσματα της κούρσας. Αντί λοιπόν να πει ότι πρώτος τερμάτισε ο Νίκι Λάουντα και δεύτερος ο Μάριο Αντρέτι, παρασύρθηκε από τις διαφημιστικές ταμπέλες στα αυτοκίνητα και είπε ότι «πρώτος τερματίζει ο… Παρμαλάτ και δεύτερος ο αδερφός του, ο άλλος Παρμαλάτ! Μια οικογένεια που αναδεικνύει σπουδαίους οδηγούς»!!!
Σε μια ανάλογη γκάφα υπέπεσε μεταδίδοντας από το στούντιο ένα Τουρνουά άρσης βαρών που διεξαγόταν στη Θεσσαλονίκη. Πάνω στο ταπί βρισκόταν ένας αθλητής που πέτυχε ευρωπαϊκό ρεκόρ εφήβων στο ζετέ και άρχισε να πανηγυρίζει με έξαλλο τρόπο, αλλά ο Βασίλης δεν ήξερε ποιος είναι και συν τοις άλλοις δεν βγήκε στο κάτω μέρος της οθόνης κανένα από τα λεγόμενα σούπερ μιας τηλεοπτικής μετάδοσης (όνομα, εθνικότητα, επίδοση κοκ). Ωστόσο έμεινε ψύχραιμος και για να μη φανεί ανενημέρωτος, τον βάφτισε κατά το δοκούν: «Και να κυρίες και κύριοι ο νέος παγκόσμιος ρέκορντμαν Στεφανούρης»!
Πώς του ήρθε αυτό το όνομα; Πίσω από το ταπί και σε πολύ πιο περίοπτη θέση σε σχέση με την κάρτα του κάθε αθλητή, υπήρχε μια διαφημιστική πινακίδα που έγραφε «Ούζο Στεφανούρης»!!!
· ΥΓ: Καλό παράδεισο σεβαστέ και αγαπημένε μου Βασίλη Κοντοβαζαινίτη. Είχα χρόνια να σε δω από κοντά για να σου ξαναπώ ένα «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς μου. Για εκείνη τη σωστή συμβουλή που μου έδωσες, έστω κι αν αποδείχτηκε άχρηστη…
