Ο γιατρός του Άρη Βαγγέλης Πανταζής συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια στον ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας του Άρη και αν και από την Πιερία ξεκίνησε το 1990 στην Ξάνθη μαζί με Κωστένογλου, Κεχαγιά, Ουζουνίδη και Καραγεωργίου.
Τον Αύγουστο του 1997 πέρασε για πρώτη φορά την πύλη του Ν. Ρυσίου, ερχόμενος από την Ξάνθη και σύμφωνα με πληροφορίες του ThrakiSportS από σύσταση του Μάκη Τζάτζου που αγωνιζόταν τότε στον Άρη ξεκινώντας ένα ταξίδι που τότε σίγουρα δεν φανταζόταν ότι θα κρατούσε 20 ολόκληρα χρόνια, αποτελώντας το παλαιότερο στέλεχός του.
Είναι ο «ταξίαρχος» της ομάδας, άλλωστε αυτός ήταν και ο βαθμός με τον οποίο αποστρατεύτηκε πριν από λίγα χρόνια. Με τη συνέντευξη του στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!», ο Βαγγέλης Πανταζής ανοίγει το «κουτί» των αναμνήσεών του από αυτές τις δύο δεκαετίες, μιλώντας για αυτά που έγιναν, γίνονται και πρέπει να γίνουν, ώστε η ομάδα να πατήσει ξανά στα πόδια της.
Παρακάτω αποσπάσματα της συνέντευξης:
-Πως προέκυψε ο ΑΡΗΣ;
Τα θυμάμαι όλα με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν Αύγουστος του 1997. Μόλις είχα έρθει με μετάθεση από την Ξάνθη. Η επαφή με τον ΑΡΗ έγινε μέσω ενός κοινού γνωστού. Συζήτησα με τον κ. Φοιρό και τον Σεπτέμβριο ανέλαβα.
-Ήταν δύσκολη εκείνη η χρονιά;
Πολύ! Είχαμε την εντύπωση ότι θα ανέβουμε με 30 νίκες, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Υπήρχαν αγωνιστικές και οικονομικές δυσκολίες, αλλά στο τέλος τα καταφέραμε. Για να καταλάβεις τι γινόταν, δεν υπήρχε καν ιατρείο όταν ήρθα! Απογοητεύτηκα πολύ. Αλλιώς φανταζόμουν τον ΑΡΗ. Πάλι καλά είχαμε μόνο έναν φυσιοθεραπευτή. Εγώ οργάνωσα το ιατρείο.
-Πως ένας στρατιωτικός γιατρός… μπλέκεται με το ποδόσφαιρο;
Από μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο. Είτε στις αλάνες είτε στην αυλή του σχολείου είτε στο γήπεδο του χωριού. Αγωνίστηκα για πέντε χρόνια στον Κεραυνό Μακρυγιάλου και άλλα τέσσερα χρόνια στην Πίδνα Κίτρους απ’ όπου και κατάγομαι. Μετά, όμως, σταμάτησα και αφοσιώθηκα στην ιατρική. Πήρα μετάθεση στην Αθήνα, ακολούθησε η Ελευθερούπολη και το 1985 ήρθα στη Θεσσαλονίκη για την ειδικότητά μου μέχρι το 1990 όταν και πήγα στην Ξάνθη. Εκεί έκανα αρκετές φίλους, όπως τον Νίκο Κωστένογλου, που τον έχω χειρουργήσει.
-Έφταιξε ότι ο ΑΡΗΣ δεν… έμαθε να πουλάει;
Επειδή έχω θητεύσει δίπλα στον Πανόπουλο, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν “σημαίες”. Οι ομάδες είναι και εταιρίες που θα αγοράσουν και θα πουλήσουν. Δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζεσαι ως μέγεθος αν πουλήσεις. Η Ντόρτμουντ αυτό κάνει. Μπορεί ο ΑΡΗΣ να έχει μια “βιομηχανία” παραγωγής παικτών; Αυτό είναι το ιδανικό για μένα. Δεν γίνεται να υπάρχει πάντα ένας πρόεδρος που θα βάζει συνέχεια το χέρι στην τσέπη. Να στηριχτούμε σε δικά μας παιδιά. Είτε από τις ακαδημίες είτε από τις γύρω περιοχές. Αν τα πλαισιώσουμε με κάποιους έμπειρους, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα για να σταθεί πρώτα στη Σούπερ Λιγκ και μετέπειτα στην Ευρώπη.
-Τη φετινή χρονιά πως τη βλέπετε;
Ευτυχώς που βρέθηκε ένας άνθρωπος, όπως ο Καρυπίδης. Και δεν το λέω για να… χαϊδέψω αυτιά. Αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχαμε στον χάρτη. Όσον αφορά τα λάθη, οι μόνοι που δεν κάνουν είναι εκείνοι που κάθονται σπίτια τους. Έχουν γίνει λάθη και ο Καρυπίδης τα ξέρει.
-Διακρίνετε κι εσείς την αλλαγή προς το καλύτερο με τον Κωστένογλου στον πάγκο;
Ο Νίκος (σ.σ. Κωστένογλου) έχει φέρει έναν νέο “αέρα”, έναν “άνεμο” δημιουργίας. Είναι καλύτερα τα πράγματα και πιστεύω ότι θα ανέβουμε.
– Από την Ευρώπη ποια στιγμή ξεχωρίζετε;
Τη νίκη στη Μαδρίτη χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μια αξέχαστη βραδιά. Ούτε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος θα πίστευε ότι μπορούμε να κερδίσουμε εκεί. Είχαμε καλή ομάδα τότε.
-Και καλό προπονητή…
Εννοείται αυτό. Πιστεύω ότι ο Κούπερ είναι ο κορυφαίος προπονητής, με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Μαζί με τον Μπάγεβιτς είναι οι δύο που ξεχωρίζω.
-Τον Μπάγεβιτς πως τον ζήσατε;
Ο Ντούσαν παρόλο που εξωτερικά φαίνεται ψυχρός ή σκληρός είναι ακριβώς το αντίθετο. Έχει πολλές ευαισθησίες. Ξέρει πολύ ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι αν καθόταν άλλον έναν χρόνο θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα. Είναι μία μεγάλη προσωπικότητα.
-Ο Κούπερ;
Ακόμα πιο μεγάλη προσωπικότητα. Έπειθε τους ποδοσφαιριστές του με δύο κουβέντες. Αυτό τα λέει όλα…
-Πέραν των παικτών του ΑΡΗ, πάντως, κι άλλοι παίκτες έχουν ζητήσει τις υπηρεσίες σας;
Ναι. Μια περίπτωση που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν του Μαρτίνεθ. Ενός Αργεντινού αμυντικού χαφ που έπαιζε στον Πιερικό το 2004. Είχε πάθει ρήξη πρόσθιου οπίσθιου χιαστού και έξω πλαγίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα ποσοστό πολύ μικρής επανόδου σε αθλητικές δραστηριότητες, περίπου 40% συν τον κίνδυνο δυσκαμψίας. Παρόλα αυτά επέστρεψε στους έξι μήνες. Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε ήταν ο πατέρας του. Ήταν ανάπηρος με κομμένα χέρια, αλλά ήρθε ο ίδιος από την Αργεντινή και μου έφερε ένα εικόνισμα που έκανα καλά τον γιο του. Ήταν κάτι το ιδιαίτερο για μένα.
-Διοικήσεις, προπονητές και παίκτες έρχονται και φεύγουν. Εσείς όμως εδώ…
Εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα διοικητικά. Προτιμώ να είμαι φίλος με τους παίκτες ή… μπαμπάς τους, πάντα με την καλή έννοια. Ποτέ δεν τους έριξα στάχτη στα μάτια. Πάντα λέω την αλήθεια και προσπαθώ να μην ακούω πολλά. “Άκου, βλέπε, σιώπα”, λέγαμε στον στρατό.
