Με ένα αρκετά κατατοπιστικό άρθρο του, που αποτελεί αυτήν την στιγμή πρώτο θέμα στο SDNA, ο Αλέξης Σπυρόπουλος, ένας από τους κορυφαίους αθλητικούς συντάκτες και σπορκάστερ της χώρας, παρουσιάζει αυτό που από πέρυσι έχει αποκαλύψει και το ThrakiSportS: το παράδοξο στον κανονισμό του ΚΑΠ που αφήνει εκτός συνέχειας τον Πανθρακικό.
Καταλόγίζει ευθύνες στην ΕΠΟ, αλλά και στις ομάδες που δέχθηκαν να υπογράψουν αυτό το πρωτοφανές μόρφωμα, που αποτέλεσε τον κανονισμό πάνω στον οποίον βασίζεται ο αποκλεισμός του Πανθρακικού (με διαφορά τερμάτων -1) από τα Χανιά (που έχουν διαφορά τερμάτων -3). Αναλυτικά το κείμενό του, που αναρτήθηκε το πρωί, λίγο πριν την κλήρωση:
Ήταν, μόνο, θέμα χρόνου. Όχι, αν θα συμβεί. Απλώς, πότε. Είχα σημειώσει τον κίνδυνο, πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή, σ’ ένα από τα πρώτα άρθρα εδώ. Πέρυσι, που οι όμιλοι ξαναμπήκαν στο Κύπελλο, έτυχε να μη προκύψει καμία ισοβαθμία. Κάποτε όμως, νόμος των πιθανοτήτων, θα προέκυπτε. Έγινε, τώρα. Και επήλθε η αναμενόμενη γελοιοποίηση.
Αυτά, πραγματικά, «μόνο στην Ελλάδα». Εάν UEFA και FIFA δεν είχαν άλλα τούτη την περίοδο, τα πολύ σοβαρά δικά τους με τον Πλατινί και τον Μπλάτερ, και μάθαιναν πώς μοιράζουν σε δυο γαϊδούρια το άχυρο οι σύντροφοί τους εδώ, θ’ αγανακτούσαν και ασμένως θα δέχονταν άρση του αυτοδιοίκητου.
Δεν είναι η στιγμή για αναλυτική προσέγγιση, αν κάνει καλά η FIFA που πρώτο κριτήριο έχει τη συνολική διαφορά τερμάτων ή η αν το σωστό είναι της UEFA που βάζει πρώτα τα αποτελέσματα στα ματς μεταξύ των ομάδων που ισοβαθμούν. Τέλειο σύστημα, δεν υπάρχει. Αξιωματικά καλό και αξιωματικά κακό, επίσης δεν υπάρχουν.
Και με τους δύο τρόπους, σε οριακές καταστάσεις είναι εξίσου δυνατόν ν’ αναπτυχθούν σενάρια καταστρατήγησης και φαλκίδευσης. Η καθεμιά λογική έχει τα επιχειρήματά της. Ακούει κανείς με ενδιαφέρον, και τα μεν και τα δε. Αλλ’ είναι οι δύο βασικές λογικές που νοείται να ευδοκιμούν. Τρίτη, δεν νοείται. Ο τρίτος τρόπος είναι ο ελληνικός. The greek way.
Ο ελληνικός δρόμος αρχίζει, ακριβώς εκεί που τελειώνει η λογική. Φυσικά, αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με το παραμικρό επιχείρημα που να έχει βάση ώστε να δώσεις προσοχή. Προφανώς το άρθρο 20 του ΚΑΠ, όταν το έφτιαχναν οι νομοτέχνες της ΕΠΟ, το άφησαν στη μέση και πετάχτηκαν για παστουρμά στου Καράμπαμπα, κι ύστερα το ξέχασαν και δεν το τελείωσαν ποτέ. Πέρασε από γενική συνέλευση, ουδείς ασχολήθηκε, έγινε κανονισμός.
Ο ελληνικός τρόπος είναι ότι στην ισοβαθμία ομάδων, εφόσον το μεταξύ τους ματς έχει λήξει ισόπαλο, έπειτα μετράει μονάχα πόσα γκολ έβαλαν στα τρία παιγνίδια του ομίλου. Πόσα δέχθηκαν, δεν το μετράει κανείς. Ετσι, το 6-9 νίκησε το 3-4. Σπανίως, το εξωφρενικό είναι τόσο αυταπόδεικτο. Αλλά, κατ’ ουσίαν, δεν φταίνε ούτε οι νομοτέχνες ούτε οι νομοθέτες. Αυτοί έτσι κι αλλιώς, εργολαβικό αντικείμενό τους έχουν τις εκδουλεύσεις, όχι το ποδόσφαιρο.
Δεν φταίνε, διότι αυτή την καταγέλαστη προκήρυξη την υπέγραψαν οι 16+18 ομάδες της Σούπερ Λιγκ και της Φούτμπολ Λιγκ, πληρώνουν και παράβολο για να παίξουν κύπελλο, πεντοχίλιαρο η ομάδα Σούπερ Λιγκ, τριχίλιαρο η ομάδα Φούτμπολ Λιγκ, εκχωρούν στην ομοσπονδία άνευ όρων εμπορικά/χορηγικά δικαιώματα, η συνδρομητική TV αγοράζει αυτό που παίζεται με κανόνα την καταγέλαστη προκήρυξη, και το συμπέρασμα είναι ότι κανείς δεν κοιτάζει τι υπογράφει. Σε κανένα δεν έκανε εντύπωση να ρωτήσει, τι ανοησία είναι αυτό που γράφει εδώ για την ισοβαθμία.
Η κέντα στο κύπελλο έγινε. Συμφωνούμε ότι είναι χαμηλού δημόσιου ενδιαφέροντος διότι, και που έγινε, φύσει πιάνει μικρές ομάδες που δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στα δρώμενα της διοργάνωσης. Η πλάκα είναι ότι ακριβώς το ίδιο ισχύει και στα πρωταθλήματα. Αργά ή γρήγορα, ένας υποβιβασμός ή ένας προβιβασμός θα κριθεί έτσι. Θα έχουν φέρει στους δύο γύρους, οι ομάδες που ισοβαθμούν στην κρίσιμη θέση, ολόιδια αποτελέσματα μεταξύ τους. Κι όταν πάνε στα συνολικά γκολ της περιόδου, το 38-37 θα είναι καλύτερο απ’ το 37-25…
