ΕΠΣ Θράκης: Ανοιχτή επιστολή Κακουλίδη με τους προβληματισμούς του για το τοπικό ποδόσφαιρο

Κάλεσμα συμπόρευσης προς τις «υγιείς» ποδοσφαιρικές δυνάμεις της Ροδόπης με σκοπό την «απελευθέρωση» του τοπικού ποδοσφαίρου από νοοτροπίες «καθίζησης», απευθύνει ο Μιχάλης Κακουλίδης μέσω ανοιχτής δημόσιας επιστολής του.

Ο γνωστός προπονητής του τοπικού ποδοσφαίρου τονίζει ότι «το ποδόσφαιρο στην Κομοτηνή βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε ποτέ, ένα κλικ πριν την οριστική διάβρωση του» καταθέτοντας ταυτόχρονα τις απόψεις του για την υπάρχουσα κατάσταση.

Η ανοιχτή επιστολή του Μιχάλη Κακουλίδη:

«Αγαπητοί φίλοι και εχθροί του τοπικού ποδοσφαίρου Ροδόπης. Σας εύχομαι καλή χρονιά με υγεία και υλοποίηση των προσδοκιών σας.

Με την δημοσιοποίηση των προβληματισμών μου για το τοπικό ποδόσφαιρο προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω και να ξυπνήσω αναίσθητους ποδοσφαιρικούς φορείς που διοικούν και κατευθύνουν το τοπικό ποδόσφαιρο χωρίς προγραμματισμό – χωρίς όραμα – χωρίς γνώσεις αλλά με μοναδικό τους στόχο τη διατήρηση των εδώ και 20ετιας κεκτημένων από το υπόγειο σύστημα διαχείρισης της διοίκησης του ποδοσφαίρου.

Είναι κοινή διαπίστωση και παραδεκτή από όλους τους ασχολούμενους με το τοπικό ποδόσφαιρο είτε αυτοί είναι ποδοσφαιρικοί παράγοντες είτε είναι προπονητές είτε είναι ποδοσφαιριστές είτε είναι φίλαθλοι που αγαπούν το τοπικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες των χωριών από τις οποίες έχουν περάσει από οποιαδήποτε θέση παλαιοτέρα, ότι το ποδόσφαιρο στην Κομοτηνή βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε ποτέ, βρίσκεται ένα κλικ πριν την οριστική διάβρωση του από νοοτροπίες καταστροφικές για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου.

Ποιοι είναι λοιπόν οι υπεύθυνοι φορείς που διαμορφώνουν αυτές τις τραγικές καταστάσεις; Ας τις αναλύσουμε διεξοδικά χωρίς παρωπίδες.

1) Διοίκηση ΕΠΣ Θράκης. Μια διοίκηση ανακυκλούμενη εδώ και 20 χρόνια με καθεστωτική αντίληψη αλαζονείας από τις συνεχόμενες επιτυχίες εκλογικών νικών ανά τετραετία χωρίς αντίπαλο έχει απομονωθεί στο καφενείο και ορίζει τις τύχες του ποδοσφαίρου χωρίς σχέδιο για ανάπτυξη, χωρίς όραμα στήριξης των ομάδων, χωρίς διάθεση συνεργασίας για την βελτίωση υποδομών και παροχές τουλάχιστον υλικοτεχνικής βοήθειας προς τις ομάδες οι οποίες διαβιώνουν τη χειρότερη περίοδο λειτουργίας τους.

2) Επιτροπή διαιτησίας. Μια διοίκηση διαιτησίας ουσιαστικά υποχείριο του προέδρου της ΕΠΣ αλλά και κάθε ΕΠΣ γιατί έτσι ήθελε το καθεστωτικό σύστημα της ΕΠΟ η οποία όσο φιλότιμες προσπάθειες και να κάνει κάποιο μεμονωμένο μέλος της καταλήγει στο κενό καθώς λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ διαμόρφωσης κλίματος και καταστάσεων. Πειθαρχεί απόλυτα στις προτροπές του προέδρου και βγαίνει μπροστά μόνο για να εκβιάσει με τον πέλεκυ της εξοντωτικής τιμωρίας παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές για την μη αμφισβήτηση των οποιοδήποτε αποφάσεων της. Γελοιότερο δε όλων το να απαιτεί με δημόσιες ανακοινώσεις την δημόσια συγγνώμη ποδοσφαιρικών παραγόντων με μοναδικό στόχο τον ξεφτιλισμό της προσωπικότητας τόσο των παραγόντων όσο και των ομάδων.

3) Διοικήσεις ομάδων. Ο πιο σημαντικός κρίκος σε όλη την ποδοσφαιρική λειτουργία είναι οι παράγοντες. Άνθρωποι αξιοπρεπείς που στη συντριπτική τους πλειοψηφία αγαπούν το ποδόσφαιρο και τις ομάδες τους και προσφέρουν σε τέτοια περίοδο οικονομικά ‘’κλέβοντας’’ χρόνο από τις εργασίες τους, από τις οικογένειες τους αλλά και από τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου τους σε οποιαδήποτε άλλη μορφή ψυχαγωγίας. Αυτοί λοιπόν οι ήρωες γιατί χάρη σε αυτούς λειτουργεί το σύστημα που εκμεταλλεύονται οι προηγούμενοι φορείς είναι απορίας άξιον πως για να προστατευόσουν τις ομάδες τους ως αιτιολογία δέχονται στη πλειοψηφία τους ραπίσματα αξιοπρέπειας, δέχονται υποβάθμιση της λογικής τους και συμβιβάζονται με τα ασυμβίβαστα ‘’θέλω’’ κάποιων που δεν θα δέχονταν σε οποιαδήποτε άλλη μορφή και ασχολία της ζωής τους.

4) Προπονητές. Άλλοι τοπικοί ήρωες που στη πλειοψηφία τους κάνουν αυτό που αγαπούν όχι μόνο τζάμπα αλλά πληρώνοντας χρονικά και υλικά την απόφαση τους να βοηθήσουν την όποια φιλική ομάδα και διοίκηση.

5) Ποδοσφαιριστές. Νεαρά παιδιά που ξεκινούν με κάποια ποδοσφαιρικά όνειρα και σύντομα καταλήγουν νιώθοντας στο πετσί τους το πως είναι το ποδόσφαιρο στην Κομοτηνή είτε να ξενερώνουν είτε να σταματούν την ενασχόληση τους είτε να μπαίνουν στην νοοτροπία του φτηνού μεταγραφικού χαρτζιλικιού με αποτέλεσμα να χάνονται από την επιφάνεια.

6) Φίλαθλοι. Απέμειναν μερικοί σε μονοψήφιο αριθμό σε κάθε ομάδα οι οποίοι πηγαίνουν να δουν τις ομάδες που αγαπάνε χωρίς συναισθηματικό δέσιμο με αυτήν καθώς σε πολλές περιπτώσεις δεν γνωρίζουν κανέναν ποδοσφαιριστή από την ομάδα επειδή η διοίκηση επέλεξε την εύκολη λύση της απόκτησης ντουζίνας φοιτητών – ποδοσφαιριστών καθώς δεν είχε τη δύναμη και την υπομονή να δουλέψει σε βάθος χρόνου και να βγάλει δικά της παιδιά.

6) Ακαδημίες. Ένα αντιφατικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια καθώς ενώ ο νομός μας έχει αυτή την στιγμή κοντά στα 600 παιδιά που πηγαίνουν και μαθαίνουν ποδόσφαιρο στις τιτλικά μεγάλες ακαδημίες του νομού μας τα αγωνιστικά αποτελέσματα αυτών στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις των μεικτών ομάδων με τους γειτονικούς νομούς είναι αποκαρδιωτικά και τραγικά με αποτέλεσμα να διαφαίνεται ότι ποδοσφαιρικά με τους νομούς Έβρου, Ξάνθης και Καβάλας απέχουμε έτη φωτός.

Πιστεύω ότι πλησιάζει ο χρόνος που όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο θα πρέπει να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά, να αφήσουμε κατά μέρους τις προσωπικές μας διενέξεις και να απελευθερωθούν έτσι δυνάμεις οι οποίες ενωμένες καθαρά με υγιές ποδοσφαιρικό σκεπτικό θα αλλάξουν τη νοοτροπία καθίζησης και ‘’αιχμαλωσίας’’ του τοπικού ποδοσφαίρου και θα φέρουν άνεμο κρύο μεν καθαρό δε. Όλα εξαρτώνται από τους ήρωες αξιοπρεπείς παράγοντες».