Photos: Το roadtrip του Άλεξ Ταξιλδάρη από την Κομοτηνή στη Γερμανία 18 χρόνια μετά το ατύχημα

 

Δύο δεκαετίες μετά το ατύχημα που τον κατέστησε τετραπληγικό, ο αργυρός παραολυμπιονίκης της κολύμβησης Αλέξανδρος Ταξιλδάρης επέστρεψε στο κέντρο αποκατάστασης στη Γερμανία όπου είχε δώσει τη μάχη για να μπορέσει να κινηθεί ξανά. Αυτή τη φορά πέρασε την πόρτα της κλινικής ως ειδικευόμενος γιατρός ο ίδιος. Μαζί με τον αγαπημένο του φίλο και φωτογράφο Νίκο Καρανικόλα που κατέγραψε -με το Samsung Note 9- την εμπειρία αποκλειστικά για το Andro.

Από εκεί αντιγράφουμε το κείμενο (και τις φωτογραφίες) του Νίκου Καρανικόλα, μέσα από την πένα και τις εικόνες του οποίου έχουμε ένα ξεχωριστό κείμενο που αξίζει να διαβάσετε και στην πρωτογενή του πηγή:

 width=
Από την Μαρώνεια έως το Reinhardshausen. Ένα ταξίδι διάρκειας 18 ωρών και 57 λεπτών. Η εμπειρία, όμως, δεν καταγράφεται σε λεπτά, αλλά σε στιγμές.

Δύο ημέρες μετά την ολοκλήρωση του δρομικού αγώνα Ladies Run και δύο εβδομάδες πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας αποφασίζω να πάω διακοπές στη Μαρώνεια του νομού Ροδόπης, τόπο καταγωγής και διαμονής των γονιών μου, για να τους δω λίγο αλλά και να ξεκουραστώ από το φορτωμένο πρόγραμμα των περασμένων μηνών.

Όταν λέω εγώ ότι “θα κάνω διακοπές” σημαίνει ότι δεν θα πάρω φωτογραφική μηχανή μαζί μου για να μην μπω στον πειρασμό να γυρίζω όλη τη Θράκη και να φωτογραφίζω ότι με ευχαριστεί. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι είχα την συναισθηματική “ασφάλεια” που μου προσφέρει το Samsung Note 9 με την εκπληκτική του camera με τον φακό διαφράγματος f1.5 που εξασφαλίζει ότι οι φωτογραφίες θα είναι καθαρές & γεμάτες ευκρίνεια, οπότε δεν ήμουν τελείως άοπλος.

 width=
Εξαιρετικές εικόνες με ένα Samsung Note 9 με την εκπληκτική του camera με τον φακό διαφράγματος f1.5.

Έβαλα λοιπόν σε ένα backpack τα απολύτως απαραίτητα και με την πρώτη πτήση που βρήκα προσγειώθηκα στην Αλεξανδρούπολη. Τις πρώτες μέρες δε βγήκα καν από το σπίτι απολαμβάνοντας μαμαδίστικο φαγητό, ύπνο και ξεκούραση.

Τις επόμενες μέρες αποφάσισα να κάνω μερικές βραδινές εξόδους στην Κομοτηνή, για φαγητό και ποτό με φίλους. Σε μια από αυτές τις εξόδους λοιπόν συνάντησα τον παιδικό μου φίλο Αλέξανδρο Ταξιλδάρη, ειδικευόμενο ιατρό στο ΚΑΤ.

 width=
Ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, ειδικευόμενος ιατρός στο ΚΑΤ. Ο καλύτερος συνοδοιπόρος σε ένα roadtrip.

“Τι κάνεις εδώ τέτοια εποχή;” με ρωτάει μιας και έχουν συνηθίσει να με βλέπουν μόνο τα καλοκαίρια.
– “Διακοπές” του απαντάω, “εσύ;”
– “Φεύγω σε τρεις μέρες οδικώς για τη Γερμανία για να συνεχίσω την ειδικότητα μου εκεί, θέλεις να έρθεις;” με ρωτάει με τον αυθορμητισμό που πάντα τον διακατέχει.

 width=
Ξεκίνημα του ταξιδιού από την Κομοτηνή.

Χωρίς δεύτερη σκέψη του απαντάω θετικά μιας και ποτέ δεν έχω κάνει roadtrip εκτός Ελλάδας, κάτι που το ήθελα χρόνια.
Τις επόμενες μέρες συνέχισα να απολαμβάνω σπιτικό φαγητό, ύπνο και την παρέα λίγων καλών φίλων ώσπου ήρθε το μεσημέρι της Τρίτης, όπου φορτώσαμε προσεκτικά το αυτοκίνητο του Άλεξ και ξεκινήσαμε για το ιδιαίτερο αυτό ταξίδι από τη Μαρώνεια για το Reinhardshausen. Το GPS έγραφε να υπολείπονται 18 ώρες και 57 λεπτά για τον προορισμό μας.

Ένα αυθόρμητο roadtrip που εξελίχθηκε σε
συγκινητική εμπειρία. Καθαρά αντρική υπόθεση.

Κατευθυνθήκαμε βόρεια της Κομοτηνής από τον καινούργιο δρόμο που έχει ανοίξει για τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ο έλεγχος απλός και τυπικός και από τις δύο πλευρές, μιας και Έλληνες και Βούλγαροι περνάνε συχνά από τον συγκεκριμένο σταθμό είτε για δουλειά, είτε για αγορές, είτε για διασκέδαση.

 width=
Όταν η κάμερα μπορεί να αποτυπώσει ένα τοπίο σαν φωτογραφικό πίνακα.

Διασχίζοντας τη Βουλγαρία παρατηρούσα τις ομοιότητες και τις διαφορές που έχουμε ως Βαλκάνιοι σε αρχιτεκτονική, ντύσιμο, και αισθητική γενικότερα. Δύσκολο να βγάλω συμπεράσματα! Χάσαμε λίγο χρόνο λόγω κίνησης στη διαδρομή και πριν νυχτώσει φτάσαμε στο συνοριακό σταθμό μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας, όπου ο υπάλληλος μας ενημέρωσε ότι έπρεπε να καλέσει την Αστυνομία να μας επιβάλλει πρόστιμο, διότι δεν είχαμε πληρώσει βινιέτα.

 width=
Δεν έλειψαν τα απρόοπτα στο συνοριακό σταθμό μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας.

Βγαίνοντας έξω να κάνει περαιτέρω έλεγχο στο αυτοκίνητο και στα πράγματα που μεταφέραμε κάτι τον έκανε να αλλάξει γνώμη και τελικά μας άφησε να περάσουμε. Φυσικά μόλις περάσαμε σε Σερβικό έδαφος το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αγοράσουμε βινιέτα για να μην έχουμε ξανά το ίδιο πρόβλημα.

 width=
Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της. Εδώ είναι Βαλκάνια.

Είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά και για μένα το ταξίδι αποκτούσε λιγότερο ενδιαφέρον όποτε αποφάσισα να κοιμηθώ για να ξεκουράσω αργότερα τον Αλεξ από την οδήγηση. Πράγματι αφού περάσαμε και τη Σλοβενία, μόλις μπήκαμε στην Αυστρία σταματήσαμε σε ένα πάρκινγκ για να αλλάξουμε θέσεις και να ξεκουραστεί και ο Άλεξ.

 width=
Η απαραίτητη στάση στην Αυστρία.

Εντύπωση μου έκαναν οι δεκάδες νταλίκες που ήταν παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη για να ξεκουραστούν οι οδηγοί τους. Για κακή μας τύχη ο αυτοκινητόδρομος Α9 ήταν κλειστός λόγω έργων και αφού στην αρχή γυρνούσαμε γύρω γύρω όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, βρήκαμε κάποια άλλη διαδρομή για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με δυο ώρες επιπλέον να προστίθενται σε αυτό.

 width=
Η ξεκούραση των «πολεμιστών». Δεκάδες νταλίκες που ήταν παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη για να ξεκουραστούν οι οδηγοί τους.

Στάσεις κάναμε μονάχα για ανεφοδιασμό αλλά και να ξεκουράσει ο ένας τον άλλον από την οδήγηση. Κάπως έτσι με βρίσκει το πρωινό ξύπνημα επί Γερμανικού εδάφους λίγο έξω από το Μόναχο. Για αρκετά χιλιόμετρα το σκηνικό το ίδιο στην οδήγηση στις ατελείωτες autobahn, στη Γερμανική επαρχία.

 width=
Φωτογραφίζοντας -εν κινήσει- τη φωτογραφία του Note 9 με το… Note 9 στη Φρανκφούρτη.

Όταν πλησιάσαμε τον προορισμό μας και βγήκαμε από το Εθνικό οδικό δίκτυο φάνηκαν τα τυπικά Γερμανικά χωριουδάκια (τελείως διαφορετικά από εκείνα των Βαλκανίων). Αφού βρήκαμε το σπίτι που θα εγκατασταθεί ο Αλεξ στο Reinhardshausen, ένα χωριό 1200 κατοίκων βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής και καταλήξαμε σε ένα Τουρκικό εστιατόριο για doner ως τη σίγουρη λύση – και δεν απογοητευτήκαμε για την επιλογή μας. Έπειτα πέσαμε για ύπνο νωρίς, μιας και η επόμενη ημέρα ήταν πολύ σημαντική.

 width=
Στάση για φαγητό σε ένα τουρκικό εστιατόριο για doner

Ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης σε ηλικία 21 ετών και μετά από μια βουτιά στη θάλασσα έμεινε τετραπληγικός με κάκωση στον σπόνδυλο A5 και από τότε μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Την αποκατάσταση μετά το ατύχημα την έκανε σε μια κλινική στη Γερμανία. Σήμερα, 18 χρόνια μετά περνούσε την πόρτα της ίδιας κλινικής ως ειδικευόμενος γιατρός ο ίδιος!

 width=
Ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης σε ηλικία 21 ετών και μετά από μια βουτιά στη θάλασσα έμεινε τετραπληγικός με κάκωση στον σπόνδυλο A5.

Το περίεργο δεν ήταν η συγκίνηση που ένιωσε ο Άλεξ από τις μνήμες που του ήρθαν από την πολύμηνη παραμονή του εκεί, αλλά η συγκίνηση και η έκπληξη των ιατρών και θεραπευτών που τον έβλεπαν εκεί ως συναδελφό τους. Για τις εγκαταστάσεις της κλινικής με τις κλειστές πισίνες και τα κλειστά γυμναστήρια και γήπεδα μπάσκετ δεν θα αναφερθώ εκτενώς, γιατί αυτά είναι πρωτόγνωρα για τα δικά μας δεδομένα. Να επαναλάβω μονάχα ότι βρισκόμαστε σε ένα χωριό 1200 κατοίκων.

 width=
Οι γιατροί και οι θεραπευτές αντιμετώπισαν τον Άλεξ ως συνάδελφό τους.

Θα αναφερθώ όμως γενικά στην προσβασιμότητα των πόλεων και των χωριών στη Γερμανία. Ο Άλεξ μένοντας 5χλμ μακριά από την κλινική μπορεί να πάει μόνος του από το σπίτι στην εργασία του με τη βοήθεια του χειρήλατου ποδηλάτου του, πράγμα που σε ελάχιστες πόλεις στην Ελλάδα συμβαίνει.

 width=
Τελικός προορισμός: η αίσθηση της φυγής, η παρέα, η συγκίνηση και οι εικόνες σαν κι αυτή.

3 Δεκεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με Αναπηρία. Ας φροντίσει ο καθένας από τη μεριά του, πολιτεία αλλά και εμείς ως ξεχωριστές μονάδες, τα άτομα με αναπηρία να μην αντιμετωπίζουν εμπόδια στην καθημερινή τους ζωή. Από όλους μας εξαρτάται το αν θα πάψουν να βιώνουν την περιθωριοποίηση, τη στέρηση της συμμετοχής στα κοινωνικά, δημόσια αγαθά και στις υπηρεσίες, που θα έπρεπε να είναι κοινά σε όλους.

 width=
Ο Άλεξ μπορεί να πάει μόνος του από το σπίτι του στην εργασία του με τη βοήθεια του χειρήλατου ποδηλάτου του

Μπορεί το roadtrip να μην ήταν ιδανικό για έναν φωτογράφο, αλλά σίγουρα ήταν άκρως motivational από έναν φίλο που μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες υπερβάσεις. Θα το θυμάμαι για πάντα.