Η Αλεξανδρουπολίτισσα Κική Τσαλκαδήμη δεν τα κατάφερε, ωστόσο ο συνιδρυτής της θρακιώτικης εταιρείας Cocomat Μάικ Ευμοφίδης κατάφερε να ανέβει στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανέμισε και το λάβαρο της πόλης της Ξάνθης.
Το γεγονός δεν έμεινε ασχολίαστο στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης. Όπως διαβάζουμε στο xanthi2, τα συγχαρητήρια της παράταξης Κοινωνία Δημοτών εξέφρασε ο Μανώλης Φανουράκης στην πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ξάνθης για το μοναδικό του επίτευγμα να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή του Έβερεστ, όπου ανέμισε το λάβαρο του Δήμου Ξάνθης.
Οπως είπε ο Φανουράκης, ο γνωστός επιχειρηματίας της Cocomat μπορεί να μην γεννήθηκε ο ίδιος Ξανθιώτης αλλά έγινε στην πορεία, ενώ τα παιδιά του γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην πόλη.
Σύμφωνα με τον δήμαρχο Χαράλαμπο Δημαρχόπουλο, που πήρε το λόγο, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μαρτυρά την ανιδιοτέλεια του συμπολίτη, το γεγονός ότι φρόντισε να ανεμίσει το λάβαρο του Δήμου Ξάνθης στην κορυφή του Έβερεστ εκφράζοντας τα συγχαρητήριά του για το επίτευγμα του Μάικ Ευμορφίδη μαζι με τον Αντώνη Συκάρη.
Ο ίδιος ο Μάικ Ευμορφίδης, αποστέλλοντας τις φωτογραφίες με τη σημαία της Ξάνθης στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου στην εφημερίδα “Θράκη” της Ξάνθης, έγραψε
«Τις φωτογραφίες αυτές, με τη σημαία της Ξάνθης στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ στα 8850 μέτρα, τις αφιερώνω στη πόλη που γεννήθηκαν τα 5 παιδιά μου και αγάπησαν σαν ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Η μαγευτική Ξάνθη άξιζε να δει την σημαία της να κυματίζει στη στέγη του κόσμου. Ειδικότερα αφιερώνω τη φωτογραφία στον Αλέξανδρο Μπουγιουκλού, έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ορειβάτες, που ενώ με μύησε στις κορυφές και στην αδρεναλίνη τους, ενώ με γνώρισε στον σχοινοσύντροφό μου Αντώνη Συκάρη, δεν ευτύχησε να είναι αυτός που θα σηκώσει τη σημαία της Ξάνθης στο Έβερεστ.
Τις αφιερώνω επίσης στο προσωπικό του εργοστασίου της COCO-MAT στην Ξάνθη, που ακολούθησαν την προσπάθεια μου.
Τέλος τις αφιερώνω στους επιστήθιους φίλους μου – αδέλφια μου Γιάννη Αραμπ., Γιάννη Ζερζ., Θανάση Αραπ, Χουσείν Κεχαγ., και φυσικά στον Κώστα Κουσκ».
