Η Κατερίνα Λισγάρα, πρώτη σκόρερ της Βασίλισσας της Θράκης στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, ήταν εκείνη που χάρη στο τέρμα που πέτυχε, έκρινε το «Ελ Θράκικο» της Α’ Φάσης του Κυπέλλου χαρίζοντας την πρόκριση στην ομάδα της Ξάνθης σε βάρος της Ροδόπης ’87.
Πρώην παίκτρια της Ροδόπης, η Λισγάρα μετακόμισε το καλοκαίρι στην γειτονική Βασίλισσα αν και ως βάση της εξακολουθεί να έχει την πόλη της Κομοτηνής, καθότι φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ. Κάθε άλλο παρά πρόβλημα είχε πάντως να προσαρμοστεί στη νέα της ομάδα, όπως δείχνουν τα γκολ που έχει βάλει. Ούτε ασφαλώς είχε ζήτημα να γίνει αποδεκτή στην πόλη της Ξάνθης, δεδομένης άλλωστε της συγγενικής σχέσης της με τον ποδοσφαιριστή της επαγγελματικής ομάδας της Ξάνθης Χρήστο Λισγάρα, με τον οποίο είναι ξαδέρφια.
«Νιώθω τιμή που κατάφερα και έδωσα στην Βασίλισσα της Θράκης την πρόκριση και ταυτόχρονα ανεβάσαμε την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μας για την δύσκολη συνέχεια. Δεν παίξαμε πολύ καλά αλλά όσο έπρεπε για να νικήσουμε», σχολίασε η Κατερίνα Λισγάρα στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Ξάνθη Sport, επισημαίνοντας ότι η ίδια παρόλο που λείπε πολλές φορές από προπονήσεις λόγω των υποχρεώσεών της στο ΤΕΦΑΑ, δεν ένιωσε ούτε στιγμή ξένο σώμα στην ομάδα. Υπόνοια για την παλιά της ομάδα, την Ροδόπη ’87;
Την απάντηση ίσως δίνει η ίδια η παίκτρια σε άλλη πρόσφατη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην ιστοσελίδα womensports, η οποία ειδικεύεται σε θέματα σχετικά με τον γυναικείο αθλητισμό. Εκεί είχε ερωτηθεί για τους παράγοντες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή της από τη Ροδόπη ’87 στη Βασίλισσα Θράκης. Η απάντηση ήταν όλο… μέλι για τη νέα της ομάδα και γεμάτη καρφιά για εκείνη της Κομοτηνής και ίσως εξηγεί την ιδιαίτερη σημασία που είχε για την ίδια το γκολ που πέτυχε στο «Ελ Θράκικο» της Κυριακής. Ιδού:
«Αρχικά “σπαστικα δυσκολα” πήρα το δελτίο μου. Υπηρχε ενδιαφέρον του προπονητή της Ξάνθης από το πρώτο φιλικό που παίξαμε απ’οταν πρωτοπήγα στη Ροδόπη. Λογω όμως του ότι έκανα δύο χρόνια μαζί στο ΤΕΦΑΑ, δεν είχα αυτη την ευχέρεια του χρόνου, για να πάω κάπου έστω και λίγο πιο μακριά. Επισης,κατάλαβα ότι δεν μου ταίριαζε η ομάδα της Ροδόπης, δε με γέμιζε γενικά και δεν ήταν αυτό που θέλω στο να ανήκω σε μία ομάδα. Αντιθετα,στη Ξάνθη μου αρέσει ο σεβασμός που υπάρχει ανάμεσα στις παίκτριες,ο οικογενειακός αυτός δεσμός τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων. Βρισκομαι 3 μήνες στην ομάδα και μου άνοιξαν τα σπίτια τους, με φιλοξένησαν, με πρόσεξαν, με πίστεψαν. Γιορτάζουμε όλες μαζί το κάθε ματς και όχι με διαχωρισμούς. Με την ολοκλήρωση του 90λεπτου, όλο το σύνολο πραγματοποιεί δείπνο και προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα λάθη μας τα οποία μέσα από κατάλληλη ομαδική συνεργασία και αλληλοβοήθεια τα διορθωνουμε, αλλά και τα θετικά στοιχεία που βγάζουμε στο γήπεδο πάντα. Τελος, ένας άλλος αξιόλογος παράγοντας είναι ο προπονητής μας κύριος Κουτρουλος που με το χιούμορ,την όρεξη,τη δύναμη που μας μεταδίδει,διαθέτει και μία ιδιαίτερη τεχνική του λόγου που βγάζει συναίσθημα,θέληση και θάρρος γι’αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Νοιωθω ιδιαίτερη τιμή και ευτυχία που ανήκω σε αυτή την ομαδα!!!».
