Συνέντευξη στον Νίκο Γκούντλη
– Ο Νίκος Μούχλιας είναι από τις μεγάλες προσωπικότητες του εβρίτικου βόλεϊ. Παλιός παίκτης και πρωταθλητής Ελλάδος πριν 19 χρόνια με τον Άρη, προπονητής πλέον στις ακαδημίες του Έβρου Σουφλίου, έχει αναδείξει πολλά ταλέντα, ανάμεσα στα οποία και τους… γιους του (καθότι το μήλο κάτω από την μηλιά). Το καλοκαίρι δοκιμάστηκε και ως ομοσπονδιακός, έχοντας την ευθύνη για την περιοχή όλου του νομού Έβρου, που αποτελεί πάντοτε αστείρευτη πηγή ταλέντων.
Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στο ThrakiSportS μίλησε για το έργο που γίνεται στο Σουφλί αλλά και για το παρών και το μέλλον του ίδιου αλλά και του βόλεϊ στον Έβρο και την χώρα. Η συνέντευξη ξεκίνησε όμως με τις εξελίξεις σε τοπικό επίπεδο και την παρουσία του στον ΑΣΑ Έβρο Σουφλίου σε διαφορετικό πόστο από αυτό που τον είχαμε συνηθίσει στην έναρξη της σεζόν τα προηγούμενα χρόνια…
Θ.S: Τι σημαίνει ο Έβρος Σουφλίου για σας;
Ν.Μ: Το σωματείο αυτό αποτελεί για εμένα προσωπικά, αλλά πιστεύω και για όλους όσους διαχρονικά αποτέλεσαν μέλη του από οποιαδήποτε θέση, «σταθμό» στην αθλητική και κοινωνική μου πορεία. Μου έδωσε την ευκαιρία να εξελιχθώ αθλητικά , κοινωνικά, να συναντήσω σημαντικούς ανθρώπους , να γνωρίσω απίστευτα μέρη . Όλα αυτά λοιπόν εάν δεν υπήρχε αυτός ο Σύλλογος ίσως δεν κατάφερνα να τα ζήσω. Μια λέξη λοιπόν που πρέπει να ομολογήσουμε όλοι είναι ότι εμείς του «οφείλουμε», ο καθένας αναλογικά για ότι έχει ζήσει και για ότι έχει κερδίσει αλλά και αυτός τώρα με τη σειρά του ζητά την δική μας υποστήριξη, θέλει λίγα «δανεικά» πίσω!!
Θ.S: Πώς ήταν η πολυετής συνεργασία σας με την παλιά διοίκηση;
Ν.Μ: Ομολογώ ότι με τα παιδιά που αποτελούσαν την προηγούμενη πλέον διοίκηση μας συνδέουν πολλά γεγονότα και δυνατές στιγμές. Ουσιαστικά ξεκινήσαμε την προσπάθεια το 2007 μια παρέα 2-3 ατόμων και με φοβερή δουλειά καταφέραμε να ξαναφτιάξουμε τη λειτουργία του συλλόγου από την αρχή, με σύγχρονες ιδέες και επαναδραστηριοποίηση των αναπτυξιακών τμημάτων. Ξέρετε είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες ,ειδικά σε μικρά μέρη όπως το Σουφλί. Χρειάζεται να έχεις πολύ υπομονή, να πρέπει να «εκτεθείς» προσωπικά σε αυτό το νέο πράγμα που πας να φτιάξεις αλλά το κυριότερο όμως που χρειάζεται είναι να έχεις όραμα, χωρίς αυτό δεν έχεις καμία τύχη. Το να δώσεις όραμα σε έναν τόσο μικρό και απομακρυσμένο τόπο, με διάφορες «αγκυλώσεις» είναι, πιστέψτε με, πάρα πολύ δύσκολο. Είναι όμως όμορφο συναίσθημα να δημιουργείς!
Θ.S: Τι εύχεστε στην καινούρια διοίκηση που ξεκίνησε δυναμικά το έργο της;
Ν.Μ: Είναι όλοι τους αξιόλογα πρόσωπα και δείχνουν μεγάλη όρεξη για προσφορά. Μόλις ανέλαβαν τα καθήκοντά τους ευχήθηκα δύο πράγματα : να έχουν υπομονή και να καταφέρουν να μεγαλώσουν το έργο της προηγούμενης διοίκησης. Μόνο αν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο, αυτό δεν ισχύει μόνο στους αθλητές που αγωνίζονται αλλά και στις διοικήσεις. Εάν μείνεις ράθυμος σε «παίρνει» το ρεύμα.
Θ.S: Πως χαρακτηρίζεται τη χρονιά που πέρασε; Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο;
Ν.Μ: Όντως η αγωνιστική σεζόν που πέρασε είχε σημαντικές, αναλογικά πάντα με τις δυνατότητες του συλλόγου, επιτυχίες. Εδώ όμως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα και να μην δούμε την πορεία του σωματείου διαχρονικά. Ναι, εφέτος είχαμε τρεις διεθνείς αθλητές σε μία φουρνιά. Ναι φτάσαμε στους “8” του πανελληνίου πρωταθλήματος παίδων. Μεγαλύτερη χαρά για εμένα προσωπικά όμως προκαλεί το γεγονός ότι αυτή η ομάδα έχει προσφέρει, τα τελευταία 40 χρόνια, αθλητές υψηλότατου επιπέδου που στελεχώσαν και στελεχώνουν τις Εθνικές ομάδες, προπονητές ικανότατους που κατά περιόδους προπονούσαν ή ακόμη προπονούν μεγάλα σωματεία όπως οι Μουστακίδης και Τσιακμάκης, αλλά πρόσφατα και στην Εθνική Ομάδα Ανδρών όπως ο Δεληκώστας, Πανεπιστημιακούς επιστήμονες κ.α . Αυτή είναι η δικαίωση ενός αθλήματος σε μια μικρή κοινωνία.
Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα ενεργά τόνιζα ότι ο σκοπός μας είναι όχι μόνο να δουλέψουμε με νέους αθλητές ή να εκπαιδεύσουμε τους υπάρχοντες. Πρέπει να «φτιάξουμε» και νέους παράγοντες, νέους προπονητές , νέους φιλάθλους. Αλίμονο αν σκεφτόμαστε με την λογική ότι είμαστε μοναδικοί και αναντικατάστατοι και «μετά από εμένα το χάος», είναι εγωιστικό και οδηγεί στην καταστροφή αργά ή γρήγορα. Μου αρέσει λοιπόν να χαίρομαι όλη την διαδρομή και όχι μόνο την «στιγμή». Το να μένεις προσκολλημένος μόνο σε ένα γεγονός δείχνει «αδυναμία» στο να οραματίζεσαι και στο να δημιουργείς. Η διάρκεια έχει σημασία, εκεί θα κριθούμε όλοι μας.
Θ.S: Μέσα στη χρονιά συμμετείχατε με την ομάδα των Παίδων στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τι σημαίνει αυτό για σας και για την ομάδα σας;
Ν.Μ: Είπα και παραπάνω ότι σημαίνει πολλά αλλά και τίποτα!!!! Αν το δεις μεμονωμένα και μόνο αγωνιστικά ήταν μεγάλη επιτυχία και μάλιστα μπορώ να πω ότι αν ήμασταν πιο προσεκτικοί στον ημιτελικό, με την μετέπειτα πρωταθλήτρια ομάδα του Πήγασου, τώρα ίσως μιλούσαμε και για κάποιο θέση στο βάθρο των μεταλλείων. Από την άλλη μεριά όμως αυτή η πορεία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα εάν δεν συνοδευτεί με την ανάλογη εξέλιξη των αθλητών αυτών, στο επίπεδο πάντα που ο καθένας μπορεί να φτάσει. Το δύσκολο είναι να αποδεικνύεις κάθε μέρα την αγωνιστική σου ικανότητα αλλά και την «αξία» σου σαν άνθρωπος. Τότε μόνο βελτιώνεσαι αλλά και δημιουργείς σωστά πρότυπα για τα νέα παιδιά
Θ.S: Επίσης τρία από τα παιδιά της ομάδας σας συμμετείχαν στην εθνική παμπαίδων που πήρε μέρος στο Βαλκανικό πρωτάθλημα και κατέκτησε τη δεύτερη θέση. Είναι ανταμοίβη για τον προπονητή να συμμετέχουν παιδιά του στην εθνική ομάδα;
Ν.Μ: Πολύ όμορφο συναίσθημα αλλά που δυστυχώς κράτησε , περίπου μόνο μία ώρα!!!! Μετά στο μυαλό μου στριφογύριζε το πώς τα παιδιά αυτά όχι μόνο θα συνεχίσουν να βελτιώνονται αλλά και να γίνουν περισσότερα σε αριθμό σε μελλοντικές διοργανώσεις. Αυτό προσπάθησα να το μεταφέρω και στους ίδιους. Είναι επικίνδυνο στην ηλικία αυτή να νομίζουν ότι «φτάσαν» στον προορισμό τους, θυμάμαι πολλά παραδείγματα μοναδικών ταλέντων που δεν δικαίωσαν τον εαυτό τους πρώτα και μετά τους υπόλοιπους που πιστέψαν σε αυτά.
Θ.S: Βέβαια δεν συμμετείχαν μόνο τα παιδιά σας στην εθνική ομάδα παμπαίδων, συμμετείχατε και σεις ο ίδιος ως βοηθός προπονητή και συνεργαστήκατε με τον Άρη Γιαμακίδη. Θέλουμε να μας πείτε λίγα λόγια για την εμπειρία σας αυτή…
Ν.Μ: Με τον Άρη τον Γιαμακίδη είχαμε μία πολύ καλή και όμορφη συνεργασία. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες αλλά δουλέψαμε πάρα πολύ με την ομάδα αυτή στο διάστημα της προετοιμασίας . Υπάρχει μια μικρή πικρία για το ότι δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το χρυσό, θα μας έδινε την απευθείας πρόκριση στα τελικά του Πανευρωπαικού, αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι που έγινε. Στους προκριματικούς είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά θα το καταφέρουν, θα είναι πιο έντονη η χαρά μετά από αυτήν την δύσκολη διαδικασία του τουρνουά. Έχουν σε γενικές γραμμές μια καλή ομάδα που με λίγες τροποποιήσεις θα πάει πολύ καλύτερα. Τα έχω ζήσει τα παιδιά και τα πιστεύω. Είναι όμορφο λοιπόν να δουλεύεις για την Εθνική, συναρπαστικό αλλά με μεγάλη ευθύνη. Το έχω ζήσει αρκετά χρόνια και με μεγάλους προπονητές – δασκάλους , είναι ευλογία το να μπορείς μεταφέρεις στα νέα παιδιά στοιχεία που θα τους κάνουν καλύτερους τόσο σαν αθλητές αλλά κυρίως ως άτομα στην κοινωνία.
Θ.S: Ποιο είναι το μοντέλο του βόλεϊ που σας αρέσει περισσότερο;
Ν.Μ: Το βόλλευ ,στα βασικά χαρακτηριστικά του , είναι πάντα το ίδιο άθλημα. Έχει όμως εξελιχθεί σε πάρα πολλά επιμέρους σημεία, στην τακτική, στην δύναμη, στην τεχνική. Δεν έχουμε το δικαίωμα εάν παραμείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και δεν παρακολουθούμε τις νέες εξελίξεις. Χωρίς να αφορίζουμε το παρελθόν πρέπει να δούμε το μέλλον του αθλήματος μέσα από τα νέα δεδομένα. Από την άλλη υπάρχει μια τάση ο καθένας να «εξευμενίζει» την εποχή του ως την καλύτερη. Εκείνη η εποχή είχε τα δικά της θετικά στοιχεία και η εποχή αυτή έχει τα αντίστοιχα. Πρέπει να ξέρεις τι να κρατήσεις από το παρελθόν και πώς θα το συνδέσεις με το μέλλον.
Ειδικά εμείς οι προπονητές έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη στο πώς παρουσιάζουμε το βόλλευ, δεν μπορείς να εφοδιάσεις έναν ταλαντούχο παίκτη μόνο με «νούμερα» και στατιστικά χωρίς την κατάλληλη ψυχολογική παιδεία και το αντίστροφο. Είναι αδύνατον να παραμελήσεις έναν από τους δύο «κόσμους» στο δύσκολο έργο της εκπαίδευσης του αθλητή. Προσωπικά μου αρέσει στο βόλλευ οι αθλητές να έχουν στόχο, να δουλεύουν πάνω σε αυτόν και να παίρνουν πρωτοβουλίες ώστε να γίνονται συνέχεια «διαφορετικά καλύτεροι». Αγωνιστικά λατρεύω να βλέπω μια πραγματική «ομάδα» στην οποία όλοι θα υποτάσσονται στον κοινό στόχο και θα κάνουν το κάθετι για τον πραγματοποιήσουν, απεχθάνομαι «ομάδες» που έχουν στηθεί για ένα-δύο άτομα ή ομάδες που οι αθλητές τους ίσως θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσουν κάποιο ατομικό άθλημα!!!!
Θ.S: Υπάρχουν αξιόλογοι αθλητές; Ποιο είναι το επίπεδο του αθλήματος σήμερα έτσι όπως εσείς το βλέπετε, έχοντας γνώση από όλο το φάσμα των ηλικιών;
Ν.Μ: Δεν συμφωνώ ότι δεν υπάρχουν νεαροί αθλητές, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Κάπου στην πορεία όλο το σύστημα έπαψε να λειτουργεί. Πρέπει να κάνουμε όλοι πρώτα την δική μας αυτοκριτική .Θα πώ λοιπόν ότι τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο γήπεδο αν εκεί δεν βρίσκεται πρώτος ο προπονητής!!! Πάψαμε λοιπόν όλοι εμείς οι προπονητές, βάζοντας τον εαυτό μου πρώτο, να έχουμε όραμα και διάθεση για προσφορά. Έχουμε σαν σύνθημα ότι το βόλλευ μας «χρωστάει»!!! Όχι λοιπόν δεν μας χρωστάει κανένα άθλημα, απεναντίας εμείς του χρωστάμε για ότι μας χάρισε. Αν λοιπόν αρχίσουμε με αυτή την παραδοχή ,ο καθένας από το μετερίζι του , τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα. Δεν είναι δύσκολο , απλά θέλει ανοιχτό μυαλό και σεβασμό στο έργο του συναδέλφου βαδίζοντας όλοι σε ένα κοινό όραμα. Όποιος δεν μπορεί να το κάνει αυτό δεν μπορεί νομίζω να υπηρετήσει , ουσιαστικά, το δύσκολο έργο της ανάπτυξης.
Θ.S: Ποιες θεωρείτε σήμερα τις σημαντικότερες ελλείψεις στο χώρο του βόλεϊ;
Ν.Μ: Αν καθίσουμε και μιλήσουμε για ελλείψεις νομίζω ότι δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Άλλωστε ο πιο ωραίος τρόπος του να μην κάνεις τίποτα είναι να απαριθμείς προβλήματα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι φίλοι μας οι Σέρβοι με λιγότερα, σε διαχρονική κλίμακα, μέσα να παρουσιάζουν σε κάθε άθλημα πληθώρα αθλητών. Δεν νομίζω την τελευταία 20ετία να είχαν ,αθροιστικά, μεγαλύτερο μπάτζετ από εμάς σαν βόλλευ!!! Εκείνοι όμως δουλεύουν κάτω από κοινούς νόμους και κοινές διαδικασίες, και το σπουδαιότερο , δουλεύουν «ρίχνοντας» το εγώ τους κάτω από το εμείς. Όποιος διαφωνεί με τον τρόπο αυτό φεύγει και το κυριότερο σταματά να υποδαυλίζει την κοινή προσπάθεια. Όλοι ,ανεξαιρέτως, οι προπονητές ή παράγοντες είτε έχουν «μεγάλο» όνομα είτε «μικρό», έχουν κάποιο προσόν , κάποια ίσως φοβερή ιδέα. Πώς μπορείς να κλείνεις τα αυτιά σου σε όλα αυτά και να θεωρείς τον εαυτό σου «παντογνώστη»? Από την στιγμή όμως που παρθεί μια απόφαση ή μία κατεύθυνση σε Εθνικό επίπεδο οφείλεις να την υποστηρίξεις σαν να είναι δική σου , αν δεν το κάνεις αυτό το πιο δίκαιο είναι να αποχωρήσεις. Πιστεύω λοιπόν ότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι αυτό και όχι τόσο η έλλειψη τεχνικών μέσων. Απλώς φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε και «κλαίμε την μοίρα μας» πίσω από την έλλειψη ρουχισμού, εξοπλισμού κ.α !!!
Θ.S: Όπως λέει η παροιμία: «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει». Έτσι και οι δύο γιοί σας ακολουθούν τα βήματα σας στο χώρο του βόλεϊ, χαράζοντας βέβαια τη δική τους πορεία. Είστε σίγουρα υπερήφανος! Τι τους συμβουλεύετε;
Ν.Μ: Όλοι οι γονείς, που τα παιδιά τους ασχολούνται με το βόλλευ, πρέπει να είναι περήφανοι για αυτά γιατί κάνουν κάτι που έχει αξία και μεγάλο όφελος . Τα προετοιμάζει , με τον σωστότερο τρόπο, για την ενήλικη κοινωνική τους ζωή. Το γήπεδο, συνηθίζω να λέω, είναι η μικρογραφία της ζωής. Οι χαρές , οι λύπες, οι επιτυχίες , οι αποτυχίες ακόμη και οι αδικίες μερικές φορές είναι γεγονότα που θα τα συναντήσουν τα επόμενα χρόνια στην δουλειά τους, στις σχέσεις τους , παντού. Για τα παιδιά μου λοιπόν αισθάνομαι περήφανος και το πρώτο μέλημά μου είναι να γίνουν σωστοί άνθρωποι που να δείχνουν σεβασμό τους διπλανούς τους με τους οποίους συναναστρέφονται αλλά και να τον απαιτούν από αυτούς. Το αν θα γίνουν καλοί παίκτες είναι το «εύκολο» κομμάτι, το δύσκολο είναι να τους θυμούνται σαν ισχυρές, «καθαρές» και ολοκληρωμένες προσωπικότητες στην κοινωνική τους ζωή.
Θ.S: Ποιος είναι ο επόμενος προσωπικός στόχος σας;
Ν.Μ: Έχω μάθει στη ζωή μου να βάζω συνέχεια στόχους, μικρούς ή μεγάλους δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βρίσκεσαι πάντα σε εγρήγορση , να ασχολείσαι με πράγματα και να συνεργάζεσαι με άτομα που σε γεμίζουν και στα οποία πιστεύεις ότι μπορείς να προσφέρεις. Κανείς δεν είναι ισόβιος προπονητής, αθλητής ή παράγοντας. Στο διάστημα που απομένει λοιπόν στον καθένα μας, μέχρι την “απόσυρσή” ,το ιδανικό θα είναι να αφήσει πίσω του κάτι στο οποίο θα μπορέσει να “πατήσει” ο επόμενος. Είναι κάτι που προσωπικά δεν το βρήκα αλλά θα ήθελα εγώ να το κάνω για τον επόμενο. Θα δούμε μέχρι πότε θα αντέξουμε!!
Θ.S: Μια ευχή για το μέλλον;
Ν.Μ: Υγεία σε όλον τον κόσμο , δεν το λέω από συνήθεια αλλά από πραγματική ανάγκη. Την τελευταία περίοδο έχασα πολλούς και αδελφικούς φίλους μέσα από τον χώρο μας. Δεν θα ήθελα να γίνεται αυτό τόσο νωρίς , είναι κρίμα.
