Ρίο 2016: Η ανάλυση της κούρσας της ποδηλασίας όπου συμμετείχε ο Γιάννης Ταμουρίδης

 

Έχοντας καθίσει η… σκόνη από τους Αγώνες, μπορούμε με μία πιο ψύχραιμη ματιά να αναλύσουμε τον αγώνα δρόμου της ποδηλασίας όπου ήταν γεμάτος εκπλήξεις και απρόοπτα κρατώντας το θεατή σε διαρκώς σε αγωνία.

«Από την ημέρα που παρουσιάστηκε η Ολυμπιακή διαδρομή της ποδηλασίας δρόμου κυριαρχούσε η αίσθηση πως η νίκη θα ήταν υπόθεση των αθλητών που ειδικεύονται στις ανηφόρες. Έτσι θεωρητικά τον πρώτο λόγο θα είχαν οι Αλεχάντρο Βαλβέρδε, Κρις Φρουμ, Βιντέντζο Νίμπαλι, Μποκ Μόλεμα ή Ζουλιάν Αλαφιλίπ», αναφέρει ο Στέφανος Σουλιώτης στο sportfeed για τον αγώνα στον οποίο ο τιμ μάνατζερ του Θράκα Ιππέα κατάφερε να τερματίσει, καταλαμβάνοντας την αρκετά τιμητική 51η θέση. Και συμπληρώνει:

«Ωστόσο κάτι τέτοιο δε συνέβη αν και ο Νίμπαλι θα μπορούσε να περάσει πρώτος τη γραμμή σε περίπτωση που δεν είχε πτώση στην τελευταία κατηφόρα. Και η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη κατηφόρα του σιρκουί έκρινε πολλά αφού εκεί έπεσε και η Ανέμιεκ Βαν Βλόιτεν. Μάλιστα το δικό της ατύχημα ήταν τρομακτικό καθώς πέρασε πάνω από το τιμόνι του ποδηλάτου και προσέκρουσε στο αριστερό ρείθρο του δρόμου μένοντας ακίνητη για κάποια δευτερόλεπτα. Μπορεί τελικά να μην νίκησε κάποιος ανηφορίστας αλλά όλοι όσοι συμμετείχαν στην αντοχή της ποδηλασίας δρόμου η οποία πραγματοποιήθηκε το πρώτο σαββατοκύριακο των Ολυμπιακών Αγώνων είχαν να λένε για την εξαιρετικά απαιτητική διαδρομή. Παράλληλα ναι μεν ο αγώνας των ανδρών ξεπέρασε τις έξι ώρες αλλά είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί διεξαγόταν κάτω από τους κανονισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων με αποτέλεσμα το απρόοπτο να ήταν πιο εύκολο να συμβεί. Για παράδειγμα μόλις πέντε χώρες συμμετείχαν με τον μέγιστο αριθμό αναβατών (5). Όλες οι υπόλοιπες είχαν από έναν έως τέσσερις, αναλόγως της βαθμολογίας που βρίσκονταν στην παγκόσμια κατάταξη. Οπότε ήταν δύσκολο να ακολουθήσει κάποιος μία παρόμοια τακτική με αυτή με αυτή που ακολουθεί σε έναν μεγάλο Γύρο. Στο Τουρ για παράδειγμα μπορεί μία ομάδα να δώσει το ρυθμό στο πελοτόν και επειδή αυτή η ομάδα συμμετέχει με εννέα αθλητές, έχει τη δυνατότητα κάποιους να τους ξεκουράζει «κρύβοντάς» τους μέσα στο πελοτόν. Επίσης η απουσία ενδοεπικοινωνίας των αθλητών με τους επικεφαλής των εθνικών ομάδων κατά τη διάρκεια του αγώνα άφησε ευνόησε εκείνους που δεν συγκαταλέγονται στους πρωτοκλασάτους. Νικητής στην αντοχή αναδείχθηκε ο Βέλγος Γκρεγκ Βαν Άβερμετ ακολουθούμενος από τον Δανό Γιάκομπ Φούγκλσανγκ και τον Πολωνό Ράφαλ Μάικα. Ο Βαν Άβερμετ εκμεταλλεύτηκε την πτώση του Νίμπαλι και μαζί με τον Φούγκλσανγκ έπιασαν τον Μάικα που οδηγούσε την κούρσα. Η νίκη κρίθηκε στο σπριντ, όπως ακριβώς και στις γυναίκες όπου η Ολλανδέζα Άννα Βαν Ντερ Μπρέγκεν άφησε δεύτερη την Σουδέζα Έμμα Γιόχανσον και τρίτη την Ελίσα Λόνγκο Μποργκίνι από την Ιταλία. Στον αγώνα συμμετείχε η Κύπρια Άντρη Χριστοφόρου η οποία τερμάτισε αλλά εκτός χρονικού ορίου. Αντίθετα πολύ καλή παρουσία είχε στους άνδρες ο Γιάννης Ταμουρίδης τερματίζοντας 51ος σε μία διαδρομή που εγκατέλειψαν οι μισοί ποδηλάτες. Στην ατομική χρονομέτρηση όταν βρίσκονται στην εκκίνηση αθλητές όπως ο Τόνι Μάρτιν, ο Κρις Φρουμ ή ο Τομ Ντιμουλάν δεν περιμένεις πως θα στεφθεί χρυσός Ολυμπιονίκης ο Φαμπιάν Καντσελάρα. Όχι πως ήταν αδύνατον – άλλωστε έχει αναδειχθεί τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Αλλά στα 35 του δεν ήταν και σίγουρο πως ο Ελβετός θα είχε τα πόδια να κοντράρει τους αντιπάλους τους. Ωστόσο στην τελευταία παράσταση της καριέρας του (αν δεν αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα) ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί της σημαντικότερης αθλητικής διοργάνωσης. Αναμφίβολα ένα ονειρεμένο φινάλε για τον «Σπάρτακο». Ονειρεμένο όμως ήταν το αποτέλεσμα και για την Κριστίν Άρμοστρονγκ η οποία στο 43ο έτος της ηλικίας της υπερασπίστηκε το χρυσό μετάλλιο στην ατομική χρονομέτρηση έχοντας επιστρέψει στην ποδηλασία μόλις το 2015 από το 2012 που σταμάτησε».