«Από το βράδυ του Σαββάτου προσπαθούμε να γράψουμε ένα κείμενο για τον Χρήστο Παπαθανασίου και δεν μπορούμε, αλλά το χρωστάμε στην οικογένεια και ιδιαίτερα στα παιδιά του, που πρέπει να μάθουν ποιός ήταν ο πατέρας τους και να καμαρώνουν γι αυτόν. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και γράψαμε το παρακάτω μικρό κείμενο για τον μεγάλο άνθρωπο».
Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε το επικήδειο άρθρο του ο Στέφανος Λεμονίδης, για τον άνθρωπο του βόλεϊ που έφυγε από κοντά μας μέσα στο γήπεδο το βράδυ του Σαββάτου και αποχαιρετά ο κόσμος το απόγευμα της Τρίτης στην Παιανία. Ο θρακιώτης δημοσιογράφος επισημαίνει: «Όσοι παρακολουθείτε την αρθογραφία μας τα τελευταία 28 χρόνια, γνωρίζετε ότι είμαστε φειδωλοί σε καλά λόγια και κολακείες και δεν πιστεύουμε στο γνωμικό “ο νεκρός δεδικαίωται” γιατί αν εν ζωή ήταν κάθαρμα, δεν εξαγνίζεται με τον θάνατο του. Και τέτοιοι υπήρξαν αρκετοί στο χώρο του βόλεϊ, όχι όμως ο Χρήστος Παπαθανασίου. Δεν του κάνουμε χάρη με το κείμενο μας. Το αξίζει.
Απλά κουραστήκαμε να γράφουμε για νέα παιδιά που φεύγουν από κοντά μας και πριν από δυο χρόνια μείναμε άναυδοι όταν ο Κώστας Ασημακόπουλος μας είπε ότι έφυγε ο Σαμαράς. Ο ίδιος ήταν πάλι προάγγελος κακών ειδήσεων και μας μετέφερε τα άσχημα μαντάτα». Στην συνέχεια του άρθρου του στο volleynews, ο Στέφανος Λεμονίδης με ένα μείγμα προσωπικών εμπειριών και εγκυκλοπεδικών στοιχείων αλλά και δηλώσεων, παραθέτει μιαν αφήγηση με ξεχωριστή σημασία, για να θυμούνται οι παλιού και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Αντιγράφουμε:
Ο Χρήστος λοιπόν έτυχε να είναι στην πρώτη διοργάνωση, όπου δουλέψαμε ως γραφείο Τύπου της ΕΟΠΕ στο Παγκόσμιο Εφήβων το 1989. Δίπλα σε παλιές καραβάνες του αθλήματος, απλά μεταφέραμε τα αποτελέσματα και μεταφράσαμε τα ονόματα των παικτών στο πρόγραμμα των αγώνων υπό την εποπτεία του Γιώργου Στεφανή και του Γιώργου Ρουσάκη. Η πρώτη διοργάνωση που παρακολουθήσαμε από κοντά ως νεοσσοί δημοσιογράφοι ήταν το Κύπελλο Άνοιξης το 1988, όταν η Εθνική γυναικών έπαιζε σε κατάμεστο ΣΕΦ και έφτασε ως τον τελικό, όπου έχασε 3-0 από τη Γερμανία και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν κατακλυσθεί από τη φωτό της Νορβηγίδας Καταρίνα Σβέλιν.
Ο Παπαθανασίου ήταν βασικός πασαδόρος της Εθνικής εφήβων, διεκδικούσε τη θέση από τον Νίκο Μοσχοφίδη, αλλά ο προπονητής Κούλης Μαρίνος εμπιστευόταν τον εκλιπόντα, γιατί ήταν πιο ψηλός και μαχητής. Συμπαίκτες του στην εξάδα οι Σαμαράς, Τσακιρόπουλος, Μούχλιας, Παπακοσμάς, Μητράκας και στον πάγκο οι Φλέσσας, Ρέλος, Μαυράκης, Ζακυνθινός, Ρήγας.
Η ομάδα πετούσε, με τον Χρήστο στην πάσα, κέρδιζε τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλο και στο τελευταίο ματς του ομίλου κόντρα στην Ιαπωνία θέλαμε ένα σετ για να πάμε στην τετράδα και να διεκδικήσουμε το μετάλλιο. Προηγήθηκαμε 14-11, ένα σερβίς του Σαμαρά έστειλε τη μπάλα στο παρκέ, άπλωσε το χέρι του ένας Ιάπωνας έσωσε τη μπάλα, οι διαιτητές όμως δεν έδωσαν τον πόντο στην Ελλάδα. Χάσαμε 14-16 και 0-3, με αποτέλεσμα να επικρατήσει πανδαιμόνιο κόντρα στον Αιγύπτιο διαιτητή Χασάν, τον οποίο υποτίθεται τον έβαλε ο Ακόστα για να μας βοηθήσει, επειδή γεμίζαμε το ΣΕΦ. Το προηγούμενο βράδυ μάλιστα τον μάζεψαν απο τα μπαράκια και τον γλύτωσαν από το αυτόφωρο οι Καραμπέτσος, Νεόφυτος. Πάνω στη φούρια και στην αποχώρηση του από το γήπεδο, του έριξε μια μπουνιά ο νεαρός τότε και διεθνής διαιτητής τώρα, Κώστας Βουδούρης. Το περιστατικό το είδε ο τότε πρόεδρος Μιχάλης Μαστρανδρέας και τον χαστούκισε δις, με αποτέλεσμα να παρεξηγηθεί ο πατέρας του Θόδωρος και να ζητάει τα ρέστα. Τώρα ο Βουδούρης είναι διεθνής διαιτητής και ο Χασάν υπεύθυνος διαιτησίας στην FIVB.
Kι αφού ξεπεράσουμε αυτή τη …χιουμοριστική παρένθεση να επισημάνουμε ότι ο Χρήστος ήταν ο μόνος που δεν έβριζε θεούς και δαίμονες. Απλά έλεγε “τι να κάνουμε; αυτά έχει ο αθλητισμός” και έμεινε ευχαριστημένος από την έκτη θέση που πήραμε στο Παγκόσμιο.
Ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, αφού τον συναναστραφήκαμε και σε πολλές αποστολές του μεγάλου τότε Κτησιφώντα Παιανίας. Μιλούσε στον πληθυντικό, ήταν πρόσχαρος και πάνω απ όλα μαχητής. Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Η καλή προαίρεση του και το χαμόγελο στα χείλη. Δεν τα έχασε ακόμη κι όταν ήταν προπονητής, ενώ βοηθούσε καθημερινά τον πατέρα του, που διατηρούσε χασαποταβέρνα. Μας κάλεσε πολλές φορές , όπως και όλο τον κόσμο του βόλει, αλλά δεν πήγαμε ποτέ. Συγγνώμη Χρήστο για την αγένεια μας…
Ο Αντώνης Τσακιρόπουλος θυμάται “μαζί με τον Σαμαρά, τον Μούχλια και τον Μοσχοφίδη, ερχόμασταν χωριατόπαιδα από τον Έβρο και ο Χρήστος ήταν ο μόνος που μας μιλούσε. Μας αγκάλιαζε, έλυνε τα προβλήματα μας και αισθανόμασταν ζεστασιά, όταν οι άλλοι παίκτες μας αντιμετώπιζαν με σνομπισμό. Ήταν πάντα δίπλα μας, αγαπούσε τους Βορειοελλαδίτες , όπως και όλο τον κόσμο”.
Ο Θανάσης Μπελιγράτης μας είπε “ήταν από τα παιδιά -διαμάντια. Χαμογελαστός, αγαπητός, έξω καρδιά. Καλοσυνάτος και πρόσχαρος. Το παρατσούκλι του ήταν “Σίου” από το Παπαθανασίου. Διακρινόταν για τις πάσες που έκανε πίσω από την πλάτη. Τον συνάντησα και ως προπονητή. Πάντα σεβαστικός”
Τα παραπάνω λόγια δεν είναι κολακείες προς ένα αποθανόντα. Μη νομίζετε. Και λίγα είπαν οι προλαλήσαντες. Ακόμη κι όταν βρέθηκε αναπληρωματικός, πίσω από τον Δημήτρη Καζάζη στον Κτησιφώντα, την εποχή του Δημήτρη Κρόκου και του Τάσου Κουμπλή και του Δημήτρη Ανδρεόπουλου στον Παναθηναικό του Γιέρζι Βελτζ, ήταν πρώτος στην προπόνηση, εκτελούσε αγόγγυστα τις εντολές των προπονητών του και ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βοηθήσει την ομάδα του. Και σαν προπονητής δεν είχε πει κακό λόγο για κανένα και θυμόμαστε μια φορά όταν έκανε σχόλιο σε τηλεοπτική μετάδοση τον παρατηρήσαμε ότι είναι υπέρ του δέοντος καλός για τις παίκτριες και τους συναδέλφους του.
Αν τον χαρακτηρίσουμε ως “το καλύτερο παιδί” δεν θα είναι υπερβολή. Έτσι όμως είναι η ζωή. Τι να κάνουμε. Θα τον αποχαιρετήσουμε το απόγευμα της Τρίτης στην Παιανία και θα ευχηθούμε να κάνουν μια σπουδαία ομάδα στον Παράδεισο, όπου θα συναντήσει τον πρώην συμπαίκτη του Νίκο Σαμαρά, αλλά και τον πρώην προπονητή του Χρήστο Παπαθανασίου και τον πρώην πρόεδρο της ΕΟΠΕ Μιχάλη Μαστρανδρέα. Η ριμάδα η καλή καρδία, τους πρόδωσε όλους τους… Ευχαριστούμε Χρήστο για τις χαρές που μας έδωσες και χαιρετίσματα σε όλους τους φίλους. Και μη ξεχάσεις και τον Μιχάλη Παπαδάκη.
