Ήταν 25 Σεπτεμβρίου του 2005, πριν ακριβώς δέκα χρόνια, όταν η Εθνική Ομάδα Μπάσκετ υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη έφτανε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ευρωμπάσκετ της Σερβίας.
Ενα εικοσιτετράωρο μετά το θρυλικό “βάλτο αγόρι μου” και την επική πρόκριση επί της Γαλλίας, ο “Δράκος” και οι 12 “σωματοφύλακές” του επικράτησαν στον τελικό της Γερμανίας του Ντιρκ Νοβίτσκι με 78-62 και επαναλάμβαναν τον άθλο του 1987, 18 ακριβώς χρόνια μετά, κατακτώντας για δεύτερη φορά το χρυσό μετάλλιο.
Το ματς αποδείχθηκε πιο εύκολο απ’ ότι περίμεναν οι περισσότεροι, με τον Νοβίτσκι να κάνει ότι μπορεί αλλά να μην αρκούν οι 23 του πόντοι, απέναντι στα ελληνικά “λιοντάρια”. Ο Ζήσης ήταν ο πρώτος σκόρερ του αγώνα με 13 πόντους, ενώ ακολούθησαν οι Κακιούζης με 11 καιΤσαρτσαρής με 9.
Στην εξέδρα βρίσκονταν και οι συνήθεις ύποπτοι, οι “Πελαργοί” που τότε έκαναν τα πρώτα τους βήματα, με τον Θάνο Μηλούση που τότε υπηρετούσε στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης να οργανώνει μαεστρικά μια εξέδρα στην οποία βρίσκονταν και ουκ ολίγοι άλλοι θρακιώτες, όπως τα αδέρφια Μιχαηλίδη από την Ξάνθη.
Μία ημέρα μετά ο ελληνικός Τύπος δεν θα μπορούσε παρά να αποθεώνει τη “γαλανόλευκη”και εμείς θυμόμαστε τα πρωτοσέλιδά του, αντιγράφοντας το πολύ ωραίο θέμα του Contra:
