Από τις 11.24 το πρωί της Παρασκευής και μετά, το προφίλ του κορυφαίου δημοσιογράφου Γιάννη Ξενάκη κατακλύζεται από δεκάδες μηνύματα διαδικτυακών του φίλων για καλό ταξίδι, εκεί που τόσο αιφνιδιαστικά και άδικα τράβηξε να πάει παραμονή του Δεκαπενταύγουστου.
Ένα προφίλ, όπου ως κεντρική φωτογραφία σταθερά υπήρχε και υπάρχει μία από τον πιο γνωστό καταρράκτη στο αγαπημένο του νησί, την Σαμοθράκη, τον τόπο καταγωγής (αλλά όχι και γέννησης του Γιάννη, που ως παιδί μεταναστών είχε έρθει στο φως πριν 52 χρόνια στη Γερμανία). Είναι μια φωτογραφία που αναρτήθηκε στις 2 Αυγούστου του 2012 και επί τρία χρόνια δεν είχε κατέβει ποτέ από το προφίλ του Γιάννη, όπως και η μοναδική κριτική που είχε κάνει, τα πέντε αστέρια που είχε βάλει στην σαμοθρακίτικη ταβέρνα “Γριά Βάθρα”.
Πιο πριν, το τελευταίο του post, η τελευταία ανάρτηση που είχε κάνει ο ίδιος, δεν είχε να κάνει με ποδόσφαιρο αλλά με τον μπάσκετ και το θέμα που ξέσπασε με τον Δίπλαρο και που απασχολεί ακόμα την οικογένεια την ΑΕΚ. Η συνέντευξη του παίκτη ότι βλέπει την ΑΕΚ σαν σκαλοπάτι για να βρεθεί κάποτε σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό προκάλεσε αντιδράσεις και την καταρχήν απόφαση να απομακρυνθεί από τον δικέφαλο, λίγες ώρες αφότου είχε ανακοινωθεί σαν ένας παίκτης με προοπτική και μέλλον, δεδομένου ότι άνηκε στην ομάδα που κατέκτησε πριν δύο εβδομάδες με την Εθνική Ομάδα το Ευρωπαϊκό Εφήβων στον Βόλο.
“Δεν κατάλαβα γιατί η απόφαση της διοίκησης της ΑΕΚ να τελειώσει τον Δίπλαρο – και επί της ουσίας να προστατέψει την εξέλιξη της καριέρας του μικρού – χαρακτηρίζεται “έγκλημα”…”, είχε σχολιάσει ο Γιάννη Ξενάκης την περασμένη Δευτέρα, 10 του μήνα. Αμέσως άνοιξε ένας διάλογος και στο πλαίσιο αυτού, σε σχόλιο διαδικτυακού του φίλου ότι “Υπάρχει μια ένσταση για το αν η συνέντευξη αυτή έπρεπε να δημοσιευτεί”, η απάντηση του Γιάννη Ξενάκη ήταν άμεση (και αποτελεί το τελευταίο μάθημα δημοσιογραφίας που ο ίδιος μας άφησε ως παρακαταθήκη): “Καμια ενσταση. Ο ρολος του δημοσιογραφου δεν ειναι να προστατευει. Ειναι να ρωτα και να καταγραφει τις απαντησεις. Αδιαπραγματευτο αυτο”.
Λίγο αργότερα, στην συνέχεια του διαλόγου, σχολίαζε: “Μου έχει συμβεί, στο τέλος μιας συνέντευξης να μου ζητήσουν ένα σημείο να το παραλείψω. Ή να μου το ζητήσουν τηλεφωνικά στο γραφείο. Φυσικά και το σέβομαι αυτό. Άλλο αυτό κι άλλο να λογοκρίνεις μια συνέντευξη και να αφαιρέσεις ένα απόσπασμα χωρίς καν να στο ζητήσει ο συνομιλητής σου”. Αυτά τα λόγια έμελλε να είναι τα τελευταία που μας άφηνε ως (διαδικτυακή) παρακαταθήκη ο Γιάννης Ξενάκης…
